Ακόμα μία επανέκδοση που επισκιάζει τις καινούριες κυκλοφορίες.
ΛΗΣΤΕΙΑ ΑΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ / THE ITALIAN JOB
Σκην.: Πίτερ Κόλινσον
Πρωτ.: Μάικλ Κέιν, Νόελ Κάουαρντ, Μπένι Χιλ
Μια συμμορία βρετανών ληστών σχεδιάζει να κλέψει χρυσό αξίας τεσσάρων εκατομμυρίων δολαρίων από μια αυτοκινητοπομπή στο Τορίνο, την οποία σκοπεύει να παγιδεύσει με τεχνητό μποτιλιάρισμα στο κέντρο της πόλης.
Κωμική περιπέτεια εγκλήματος του 1969, το ριμέικ της οποίας γυρίστηκε το 2003 από τον Φ. Γκάρι Γκρέι, με πρωταγωνιστές τον Μαρκ Γουόλμπεργκ και τη Σαρλίζ Θερόν. Μία από τις διασημότερες και πιο επιδραστικές προσθήκες στο είδος της ταινίας ληστείας, μοιάζει εκτελεσμένη με πιο αργούς ρυθμούς και λιγότερη σχολαστικότητα και συνέπεια απ’ ό,τι απαιτούν τα σημερινά σκηνοθετικά μέτρα. Παρόλαυτά βλέπεται ευχάριστα χάρη στη σεναριακή ευρηματικότητα, το έξυπνο χιούμορ και το χαρισματικό καστ, με τον απολαυστικό Νόελ Κάουαρντ να επισκιάζει τους πάντες ως βασιλόφρων ‘λόρδος’ του εγκλήματος.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ/ AVA
Σκην.: Τέιτ Τέιλορ
Πρωτ.: Τζέσικα Τσαστέιν, Κόλιν Φάρελ, Τζον Μάλκοβιτς, Τζίνα Ντέιβις
Η Έιβα είναι η καλύτερη εκτελέστρια μιας υποθετικά κρατικής υπηρεσίας, ώσπου ένας από τους προϊσταμένους της στρέφεται εναντίον της και προσπαθεί να τη σκοτώσει.
Ταινία δράσης, που μετά τη Σαρλίζ Θέρον στο «Atomic Blonde» (Ντέιβιντ Λιτς, 2017), τη Τζένιφερ Λώρενς στο «Κόκκινο σπουργίτι» («Red Sparrow», Φράνσις Λώρενς, 2018) και τη Μπλέικ Λάιβλι στο «The Rhythm Section» (Ριντ Μοράνο, 2020), δίνει στην Τσαστέιν την ευκαιρία να εντάξει στη φιλμογραφία της τον δυναμικό και σέξι ρόλο μιας πληρωμένης δολοφόνου.
Δυστυχώς, το εξαιρετικό καστ δε μπορεί ν’ αναπληρώσει την έλλειψη κρισιμότητας κι αγωνίας και τη διεκπεραιωτική σκηνοθεσία, που αδυνατεί να εξασφαλίσει περισσότερα από τις στοιχειώδεις σωματικές μάχες.
ΟΔΟΣ ΜΑΛΑΣΑΝΙΑ 32 / MALASAÑA 32
Σκην.: Άλμπερτ Πίντο
Πρωτ.: Μπεγκόνια Βάργκας, Ιβάν Μάρκος, Μπέα Σεγκούρα
Στη Μαδρίτη του 1976 μια οικογένεια μετακομίζει σ’ ένα διαμέρισμα στοιχειωμένο από την προηγούμενη ένοικο.
Λιγότερο ταινία τρόμου, περισσότερο συρραφή με τα πιο κοινότοπα κλισέ του είδους, τα οποία είναι επίσης “φουσκωμένα” απ’ την υπερβολική χρήση των ηχητικών τρομαγμάτων μέσα από τα απότομα κοψίματα του μοντάζ και τον υπερτονισμό ανούσιων ήχων, ενός τεχνάσματος τόσο κοινότοπου κι επαναλαμβανόμενου που καταντάει εκνευριστικό. Αναξιοποίητη κι η σεναριακή ανατροπή, που αντί να οδηγήσει την πλοκή σ’ ένα προοδευτικό επιμύθιο, αναλώνεται σε μια συντηρητική κατάληξη.