Το τέρας μέσα μας

Κινηματογραφή

Μία από τις καλύτερες ταινίες του μεξικανού Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.

 

 

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

NIGHMARE ALLEY

Σκην.: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

Πρωτ.: Μπράντλι Κούπερ, Κέιτ Μπλάνσετ, Ρούνι Μάρα, Τόνι Κολέτ, Γουίλεμ Νταφό

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ένας τυχοδιώκτης πιάνει δουλειά σ’ ένα περιπλανώμενο τσίρκο και καταλήγει να κάνει καριέρα σε ακριβά νυχτερινά κέντρα ως πνευματιστής. Η απάτη όμως στην οποία βασίζει την επιτυχία του, κάποια στιγμή καταρρέει παρασέρνοντας κι αυτόν μαζί της.

Νεο-νουάρ που διασκευάζει για δεύτερη φορά το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Λίντσεϊ Γκρέσαμ, το οποίο εκδόθηκε 1946 και πρωτομεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1947 από τον Έντμουντ Γκούλντινγκ με πρωταγωνιστές τον Ταϊρόν Πάουερ, τη Τζόαν Μπλοντέλ, την Κολίν Γκρέι και την Έλεν Γουόκερ.

Το τέρας μέσα μας
Από ένα συνηθισμένο δραματικό φιλμ- νουάρ στα χέρια του Γκούλντινγκ, από τον ντελ Τόρο μετατρέπεται σε μια αριστοτεχνική σπουδή στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, ‘συνομιλώντας’ με την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, την οσκαρική «Μορφή του νερού» («The Shape of Water», 2017). Εκεί το τέρας ήταν πιο ανθρώπινο από τους ανθρώπους, ενώ εδώ οι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τα υποτιθέμενα τέρατα.

Σε σύγκριση με την πρώτη ταινία, η σεναριακή διασκευή που επιμελείται ο ντελ Τόρο μαζί με την η Κιμ Μόργκαν, εμπλουτίζουν κι ωφελούν σε μεγάλο βαθμό την ιστορία και τους χαρακτήρες. Δύο από τις βασικές βελτιώσεις, είναι ότι προσφέρουν στον Στάντον ένα ψυχολογικό κίνητρο, μαζί με μια εισαγωγική σκηνή κι επαναλαμβανόμενους εφιάλτες για να το υποστηρίξουν, ενώ διατηρούν επίσης το πρωτότυπο σκληρό τέλος του βιβλίου, σε αντίθεση με τη διασκευή του ’47, όπου ο σεναριογράφος Τζουλς Φέρθμαν το είχε προεκτείνει σε μια πιο ελπιδοφόρα κατάληξη.

Ο Κούπερ δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, πλάι σε μια επίσης εκπληκτική Μπλάνσετ, κι οι δυο ενταγμένοι οργανικά από την ενδυματολογία και το μακιγιάζ μέσα στον σχεδιασμό παραγωγής της Τάμαρα Ντεβερέλ με το ζεστό κι ελκυστικό ξύλο της αρτ- ντεκό, που παρασύρει σ’ έναν κόσμο απατηλής τρυφής.