Ένας μελαγχολικός φόρος τιμής στην κινηματογραφική αίθουσα.
Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
EMPIRE OF LIGHT
Σκην.: Σαμ Μέντες.
Πρωτ.: Ολίβια Κόλμαν, Μάικλ Γουόρντ, Τόμπι Τζόουνς, Κόλιν Φερθ.
Κοινωνικό κι αισθηματικό δράμα που βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ για την πάντα πανέμορφη φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς. Ο Μέντες γράφει και σκηνοθετεί ένα πολύπλευρο αλλά άνισο σενάριο, το οποίο τουλάχιστον προσφέρει νοσταλγική σινεφιλική ατμόσφαιρα και συγκινητικές ερμηνείες, ως ένας αντιρατσιστικός φόρος τιμής στον κινηματογράφο κι ειδικότερα στην ασθμαίνουσα κινηματογραφική αίθουσα.
Κατά τ’ άλλα, είναι μάλλον προβληματική η ταύτιση της καταγγελτικότητας με την ψυχική ασθένεια, το ειδύλλιο μεταξύ Χίλαρι και Στίβεν εξαρχής προσωπικά δε με έπεισε όπως ακριβώς εκτυλίσσεται, ενώ η επανένωση του Στίβεν με τη Ρούμπι μένει εκκρεμής, όπως κι αυτό που αποτελεί το κεντρικό τραύ-μα της ταινίας, το παρελθόν της Χίλαρι κι η σύνδεσή του με το παρόν της.
65
Σκην.: Σκοτ Μπεκ, Μπράιαν Γουντς.
Πρωτ.: Άνταμ Ντράιβερ, Αριάνα Γκρίνμπλατ.
Πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, συντρίβεται στη Γη ένα διαστημόπλοιο, από το οποίο επιζούν μονάχα ο πιλότος κι ένα μικρό κορίτσι, οι οποίοι θα πρέπει να επιβιώσουν σ’ έναν πλανήτη γεμάτο δεινοσαύρους και να διαφύγουν πριν φτάσει ο επερχόμενος κομήτης.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, η σεναριακή και σκηνοθετική προχειρότητα της οποίας προκαλούν απορία για τη συμμετοχή του πρωταγωνιστή Ντράιβερ, που διαθέτει αρκετό καλλιτεχνικό κύρος κι εμπορική δυναμική, ώστε να μπορεί να πρωταγωνιστεί σε πολύ πιο μεγαλεπήβολα και καλοστημένα σχέδια. Για παράδειγμα, προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί μία από τις πρώτες σκέψεις που κάνει φευγαλέα ο ήρωας μετά τη συντριβή του σκάφους του είναι ν’ αυτοκτονήσει, χωρίς καν να δώσει στον εαυτό του τον χρόνο να σκεφτεί διεξόδους, αλλάζοντας αμέσως γνώμη.
Επίσης, στη σεκάνς όπου εγκλωβίζεται μαζί με τη μικρή μέσα στους βράχους, δε γίνεται ξεκάθαρο πώς ακριβώς η κατολίσθηση που προκαλεί η έκρηξη τούς βοηθάει αντί να τους εγκλωβίζει χειρότερα, με αποτέλεσμα η διαφυγή τους να μοιάζει παράδοξη. Επιπλέον, οι σκηνοθέτες συχνά μοιάζουν να μην ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν με τους χαρακτήρες κι ο Ντράιβερ δείχνει αμήχανος, οι δεινόσαυροι είναι αληθοφανείς και τρομακτικοί αλλά δεν αξιοποιούνται όσο θα περίμενε κανείς, δεδομένης και της -με το ζόρι- μιάμισης ώρας της διάρκειας, μέσα στην οποία η ταινία μοιάζει περισσότερο βιαστική, παρά μεστωμένη.
SHAZAM! Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
SHAZAM! FURY OF THE GODS
Σκην.: Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ.
Πρωτ.: Ζάκαρι Λέβι, Έλεν Μίρεν, Λούσι Λιού.
Ο έφηβος Μπίλι και η παρέα του με τις υπερηρωικές δυνάμεις καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τρεις αδερφές θεές, κόρες του Άτλαντα, οι οποίες κλέβουν μια μαγική ράβδο από το Μουσείο της Ακρόπολης, που τους δίνει τη δυνατότητα να κυριεύσουν τον πλανήτη.
Κωμική περιπέτεια φαντασίας που συνεχίζει το «Σαζάμ!» («Shazam!», 2019) του ίδιου σκηνοθέτη, ως μία ακόμα προσθήκη στο κινηματογραφικό σύμπαν υπερηρώων της DC.
Έχω θίξει επανειλημμένα το ζήτημα του υπερ-κορεσμού υπερηρωικών ταινιών και χαρακτήρων που διακρίνει αυτή την περίοδο κινηματογραφικής ακμής του είδους κατά την τελευταία εικοσαετία.
Δεν είναι απλώς, δηλαδή, ότι πλέον κάθε δευτερότριτος ήρωας αποκτά τη δική του αυτόνομη κινηματογραφική περιπέτεια, αλλά ‘κουβαλάει’ μαζί του ακόμη περισσότερους ουσιαστικά ανύπαρκτους ήρωες, οι οποίοι εν τέλει το μόνο που καταφέρνουν είναι να υπονομεύουν την –ούτως ή άλλως όχι και τόσο μεγάλη εξαρχής- σπουδαιότητά του πρωταγωνιστή.
Αυτό είναι μόνο ένα από τα προβλήματα της ταινίας, η οποία, παρότι απλοϊκά ευχάριστη, δεν καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από αδιάφορο περιεχόμενο πλατφόρμας, στερούμενη σεναριακή κρισιμότητα και σκηνοθετική στιβαρότητα.