Ο ΟΙΚΟΣ GUCCI / HOUSE OF GUCCI
Σκην.: Ρίντλεϊ Σκοτ
Πρωτ.: Lady Gaga, Άνταμ Ντράιβερ, Τζάρεντ Λέτο, Αλ Πατσίνο, Τζέρεμι Άιρονς, Σάλμα Χάγιεκ
Βιογραφικό δράμα εγκλήματος που αφηγείται την αληθινή ιστορία της οικογένειας Γκούτσι, όπως αποτυπώνεται στο βιβλίο της Σάρα Γκέι Φόρντεν «The House of Gucci: A Sensational Story of Murder, Madness, Glamour, and Greed», που εκδόθηκε το 2001. Εδώ ο σκηνοθέτης Σκοτ εξετάζει -λίγο πιο ανέμελα αυτή τη φορά- τη σήψη κάτω από την αστραφτερή επιφάνεια της ζωής των πλουσίων, που είχε επίσης πραγματευτεί στο «Όλα τα λεφτά του κόσμου» («All the Money in the World», 2017).
Το ισχυρότερο πλεονέκτημα της ταινίας (από τα λίγα που ούτως ή άλλως διαθέτει) είναι βεβαίως το λαμπρό της καστ, με απολαυστικότερη τη Gaga, που μαγνητίζει με την απόλυτα ελεγχόμενη over the top ερμηνεία της, με την οποία εκτός απροόπτου θα ξαναφτάσει δικαίως στις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές εκτείνονται από το οριακά ενοχλητικό camp (Λέτο) μέχρι την επίπεδη κοινοτοπία (Πατσίνο και Χάγιεκ), διαμέσου της ισορροπημένης στωικότητας (Ντράιβερ και Άιρονς).
Το σοβαρότερο πρόβλημα της ταινίας όμως, είναι ότι εξαντλεί το θέμα της πολύ πριν το τέλος, στο οποίο επίσης φτάνει με ρυθμό πολύ πιο πλαδαρό απ’ όσο αξίζει η πληθωρικότητα του θέματος και του ερμηνευτικού ύφους.
ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ ΣΟΧΟ / LAST NIGHT IN SOHO
Σκην.: Έντγκαρ Ράιτ
Πρωτ.: Τόμασιν Μακένζι, Άνια Τέιλορ- Τζόι, Ματ Σμιθ, Νταϊάνα Ριγκ, Μάικλ Ατζάο
Στο σημερινό Λονδίνο μια πρωτοετής φοιτήτρια μόδας ενοικιάζει ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας ηλικιωμένης γυναίκας στο Σόχο, όπου ξεκινάει να ονειρεύεται όλο και πιο ζωντανά τη ζωή μιας κοπέλας που ζούσε εκεί στη δεκαετία του 1960, ώσπου τα όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας θολώνουν επικίνδυνα.
Ψυχολογικό/ μεταφυσικό θρίλερ που αναλώνεται στη νοσταλγική αναφορικότητα, τόσο στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60, όσο και στο είδος του τρόμου. Ενδιαφέρεται πιο πολύ να λειτουργήσει ως ένας σκηνογραφικά, ενδυματολογικά και μουσικά πολύ επιμελημένος φόρος τιμής σ’ αυτά τα δύο, ώστε αδυνατεί να γλιτώσει από την κοινοτοπία, την προβλεψιμότητα και την έλλειψη αγωνίας που βαλτώνουν την ιστορία του.
Μια ιστορία που ενώ αρχικά δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις της να υπερασπιστεί τον σύγχρονο φεμινισμό, μέχρι το τέλος μοιάζει να καταλήγει σ’ ένα τουλάχιστον αμφιλεγόμενο αντιδραστικό επιμύθιο, καθώς η ενοχή μοιάζει να μοιράζεται εξίσου και στις δύο πλευρές της πλοκής.