Μια θρυλική περιπέτεια σε επανέκδοση και δύο ταινίες τρόμου (η μία εκ των οποίων μόνο κατ’ όνομα).
ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ
JAWS
Σκην.: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Πρωτ.: Ρόι Σάιντερ, Ρίτσαρντ Ντράιφους, Ρόμπερτ Σω
Επανέκδοση της πασίγνωστης και μνημειώδους περιπέτειας αγωνίας του 1975, βασισμένης στο ομώνυμο μυθιστόρημα του αμερικανού Πίτερ Μπέντσλεϊ, που εκδόθηκε το 1974 και διασκευάστηκε σεναριακά από τον ίδιο μαζί με τον Καρλ Γκότλιμπ. Η ταινία κέρδισε τρία από τα τέσσερα Όσκαρ, για τα οποία προτάθηκε: ήχου, μοντάζ και μουσικής.
Πρόκειται για ένα φιλμ- ορόσημο στην ιστορία του σύγχρονου Χόλιγουντ, λόγω των ασυνήθιστα εκτεταμένων μεθόδων προώθησης και διανομής του στις αίθουσες, καθώς επίσης και του σκηνοθέτη του, που θα προέκυπτε έκτοτε ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Το ταυτόχρονο “άνοιγμα” σε εκατοντάδες αίθουσες ανά τις Η.Π.Α. (αντίθετα από την καθιερωμένη ως τότε σταδιακή διανομή), ο πρωτοφανής καταιγισμός τηλεοπτικής διαφήμισης, κι οι εισπράξεις που έφτασαν για πρώτη φορά στην ιστορία τα 100.000.000 δολάρια, κατέστησαν εκ των υστέρων το «Jaws» μαζί με το επίσης εξωπραγματικής απήχησης «Star Wars» σε σκηνοθεσία του κολλητού του Σπίλμπεργκ, Τζωρτζ Λούκας, που θα κυκλοφορούσε δύο χρόνια αργότερα, ως τα γενέθλια φιλμ του σύγχρονου blockbuster: της υπερπαραγωγής βασισμένης στα ειδικά εφέ, που κυκλοφορεί τους καλοκαιρινούς μήνες με στρατηγική μάρκετινγκ όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κορεσμού (από διαφημίσεις μέχρι παράπλευρα προϊόντα)- φαινόμενο που μέχρι τότε υπήρχε ως εξαίρεση κι έκτοτε καθιερώθηκε ως κανόνας.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πρόκειται για μία από τις περιπτώσεις, όπου η ιστορική αξία της ταινίας έχει κι αισθητικό αντίκρισμα, καθώς είναι στημένη με μαεστρική, παραδοσιακή κινηματογραφικότητα (όπου η κίνηση της κάμερας κι η σύνθεση μέσα στο κάδρο δεν υποβιβάζονται μπροστά στο μοντάζ) από τον Σπίλμπεργκ και τους συνεργάτες του: τον διευθυντή φωτογραφίας Μπιλ Μπάτλερ, τη μοντέζ Βέρνα Φιλντς, τον σχεδιαστή παραγωγής Τζο Άλβς που σχεδίασε και τον τεχνικό Ρόμπερτ Μάτι που κατασκεύασε τους τρεις μηχανικούς καρχαρίες που χρειάστηκαν, καθώς και τον ιδιοφυή συνθέτη Τζον Γουίλιαμς, ο οποίος με δύο μόνο νότες συνέθεσε ένα από τα πιο υποβλητικά κι αναγνωρίσιμα θέματα στην κινηματογραφική ιστορία.
Σε μια εποχή χωρίς ψηφιακά εφέ ακόμη, ο μηχανικός καρχαρίας αποδείχτηκε τρομακτικά πειστικός, κι αν σήμερα πλέον η προηγμένη τεχνολογία κι η αλλαγή που έχει επιφέρει στις συμβάσεις αληθοφάνειας υπονομεύουν (παρότι εξακολουθούν να μην εξαλείφουν απολύτως) την πειστικότητά του, η απόλαυση παραμένει χάρη στην ικανότητα του Σπίλμπεργκ να κλιμακώνει μεθοδικά την αγωνία και να δημιουργεί ήρωες μέσα από ‘καθημερινούς’, προσιτούς χαρακτήρες, που ερμηνεύει απολαυστικά η πρωταγωνιστική τριανδρία.
Μια ιστορία που μπορεί να εκληφθεί ως αλληγορία για την αναμέτρηση του ανθρώπου με τη φύση για την επιβίωσή του ή, με ακόμη πιο οικολογικό πνεύμα, για την παρέμβαση του ανθρώπινου πολιτισμού στη φυσική τάξη και την υπενθύμιση προς τον άνθρωπο ότι δεν είναι θεός- θέμα που ο Σπίλμπεργκ θα επαναλάμβανε με ακόμη θεαματικότερο τρόπο 18 χρόνια αργότερα στο αριστουργηματικό «Jurassic Park».
ΧΑΜΟΓΕΛΑ
SMILE
Σκην.: Πάρκερ Φιν
Πρωτ.: Σόσι Μπέικον, Τζέσι Τι Άσερ, Κάιλ Γκάλνερ, Κέιτλιν Στέισι
Αφού γίνεται μάρτυρας στην αυτοκτονία μιας ασθενούς της, μια ψυχίατρος αρχίζει να υποφέρει από τις ίδιες τρομακτικές παραισθήσεις, από τις οποίες η κοπέλα ισχυριζόταν ότι βασανιζόταν πριν αφαιρέσει τη ζωή της.
Ταινία τρόμου που αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, βασισμένη στη μικρού μήκους του ίδιου, «Laura Hasn’t Slept» (2020), η οποία βρίσκεται διαθέσιμη στο Youtube. Από τη μικρότερη ταινία ο σκηνοθέτης διατηρεί τις σεναριακές ιδέες του ανατριχιαστικού χαμόγελου και του εγκλωβισμού μέσα στο όνειρο, και φτιάχνει μια ιστορία που στο μεγαλύτερο μέρος της παραμένει συμβατική, αλλά τουλάχιστον εκτελεσμένη με επιμέλεια και με μια κατάληξη που δεν καταφεύγει στις ευκολίες του είδους.
Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
THE INVITATION
Σκην.: Τζέσικα Μ. Τόμσον
Πρωτ.: Νάταλι Ιμάνουελ, Τόμας Ντόχερτι, Σων Πέρτουι
Σ’ αυτή τη σεναριακά απλοϊκή κι ασυνάρτητη, σκηνοθετικά πρόχειρη κι ερμηνευτικά επιφανειακή ταινία τρόμου, μια ορφανή νεαρή αμερικανίδα αναζητά τους προγόνους της σε μια ιστοσελίδα και πληροφορείται ότι το γενεαλογικό της δέντρο έχει ρίζες στη Βρετανία.
Έτσι, συναντά έναν ως τώρα άγνωστο ξάδερφό της, ο οποίος την προσκαλεί σ’ έναν οικογενειακό γάμο, ώστε να γνωρίσει και την υπόλοιπη οικογένεια. Φτάνοντας στο μέγαρο του οικοδεσπότη όμως, ανακαλύπτει ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη τελετή.