Ταινίες υπάρχουν. Στο Ηράκλειο δεν έρχονται.
POLAROID
Σκην.: Λαρς Κλέβμπεργκ
Πρωτ.: Κάθριν Πρέσκοτ, Τάιλερ Γιανγκ, Σαμάνθα Λόγκαν
Ταινία τρόμου που βασίζεται στην ατμοσφαιρική ομώνυμη ταινία μικρού μήκους που είχε γυρίσει ο ίδιος σκηνοθέτης το 2015 και βρίσκεται στο Vimeo για όποιον ενδιαφέρεται να τη συγκρίνει με τη φετινή διασκευή της. Ίσως στην εξοικείωση με το υλικό να οφείλεται το ότι μέσα σ’ όλη της την κοινοτοπία η μεγάλου μήκους εκδοχή της ιστορίας είναι διασκεδαστικότερη από το απογοητευτικό reboot της «Κούκλας του Σατανά» («Child’s Play»), που είδαμε πριν από τρεις μόλις εβδομάδες, μαζί με το οποίο οι δύο ταινίες εγκαινιάζουν φέτος τη μετάβαση του νορβηγού Κλέβμπεργκ στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους.
Η φετινή ταινία διαφοροποιείται από τη μικρότερη όχι μόνο στη διάρκεια, αλλά και στην πλοκή. Ολόκληρη η μικρού μήκους ενσωματώνεται παραλλαγμένη ως εναρκτήρια σεκάνς της μεγάλης ταινίας, ενώ από ‘κει και πέρα προστίθεται ένα νέο backstory σχετικά με τα γεγονότα που στοιχειώνουν τη μηχανή κι αλλάζει ο κακός της υπόθεσης.
Η τρομακτική ατμόσφαιρα διατηρείται επιτυχημένα, η Πρέσκοτ ισορροπεί έξυπνα μεταξύ καλού κοριτσιού και δυναμικής ηρωίδας, ενώ εκτός από επαρκή συνοχή η πλοκή προσφέρει επίσης την αλληγορική κριτική της στη ναρκισσιστική κουλτούρα των selfies και του “pics or it didn’t happen”.
ΔΕΣΜΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ
LA MISMA SANGRE
Σκην.: Μιγκέλ Κοάν
Πρωτ.: Όσκαρ Μαρτίνεζ, Παουλίνα Γκαρσία, Ντολόρες Φόντσι, Ντιέγκο Βελάσκες
Ο συμπτωματικός θάνατος της μητέρας μιας οικογένειας, γίνεται αφορμή ν’ αποκαλυφθεί η διαμάχη με τον σύζυγό της, τον οποίο ο γαμπρός του θεωρεί ύποπτο δολοφονίας.
Οικογενειακό δράμα εγκλήματος που ξεκινάει ως θρίλερ μυστηρίου, αλλά δυστυχώς καταλήγει σαπουνόπερα. Η πλοκή δίνεται μέσα από την οπτική δύο χαρακτήρων, αρχικά του γαμπρού κι έπειτα του συζύγου της νεκρής. Η δεύτερη εκδοχή επιβεβαιώνει αυτό που υπαινίσσεται η πρώτη, αλλά από ‘κει και πέρα, ενώ αυτό που διακυβεύεται πλέον είναι αν και πώς θα εκτεθεί ο ένοχος, η ταινία απλώς εκτονώνει κάθε προσπάθεια σ’ αυτή την κατεύθυνση κι αναλώνεται με το αισθηματικό παρελθόν της συζύγου, το οποίο φέρνει σε μια ακόμη πιο δραματική κατάληξη χωρίς ενδιαφέρον και μακριά από την προσδοκώμενη αγωνία, που έχει προ πολλού χαθεί.
ESCAPE PLAN: ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
ESCAPE PLAN: THE EXTRACTORS
Σκην.: Τζον Χέρτσφελντ
Πρωτ.: Σιλβέστερ Σταλόνε, Ντέιβ Ματίστα, Ζανγκ Τζιν, Μελίς
Ο ειδικός ασφαλείας Ρέι Μπρέσλιν πρέπει να διεισδύσει σε μια φυλακή για να σώσει την κόρη ενός κινέζου δισεκατομμυριούχου αλλά και τη δική του σύντροφο, οι οποίες έχουν απαχθεί από τον γιο του πρώην συνεργάτη του Μπρέσλιν, που θέλει να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του.
Ταινία δράσης που θέλουμε να ελπίζουμε ότι επιτέλους ολοκληρώνει την ανυπόφορη τριλογία, η οποία ξεκίνησε με το μέτριο «Σχέδιο απόδρασης» («Escape Plan», Μίκαελ Χόφστρομ, 2013) και συνεχίστηκε με το απελπιστικό «Σχέδιο απόδρασης 2: Άδης» («Escape Plan 2: Hades», Στίβεν Σι Μίλερ, 2018).
Η φετινή ταινία είναι ελαφρώς καλύτερη από την περυσινή, αλλά αυτό και πάλι δεν αποτελεί τιμητική διαπίστωση, όταν ο αισθητικός πήχης της σειράς παραμένει ούτως ή άλλως τόσο χαμηλά: προϋπολογισμός πολύ μικρότερος από τις σεναριακές απαιτήσεις, απλοϊκό σενάριο που εγκαταλείπει ακόμη και την εξαρχής ιδιότυπη κεντρική ιδέα της σειράς με τις αναπόδραστες φυλακές, πρόχειροι διάλογοι, αδέξια διάρθρωση σκηνών, σαπουνοπερατική μουσική από συνθεσάιζερ, θέαμα χωρίς ίχνος έμπνευσης.
Η ταινία κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α. μόνο σε πλατφόρμες οικιακής ψυχαγωγίας, προδίδοντας τις προδιαγραφές της μέσα από τα ασφυκτικά κοντινά πλάνα που προσπαθούν μάταια να συγκαλύψουν την έλλειψη σχεδιασμού παραγωγής. Όσο για θέαμα, η ταινία προσφέρει μετά βίας μερικές μικρές εκρήξεις μετρημένες στα δάχτυλα κι άλλες τόσες σωματικές μάχες κινηματογραφημένες έντονα αλλά χωρίς αγωνία και χωρίς να ξεφεύγουν από τα χιλιοϊδωμένα κλισέ του είδους.