Δύο σπουδαίοι σκηνοθέτες σε δύο από τις πιο διακεκριμένες, ενδιαφέρουσες αλλά και συζητήσιμες ταινίες της χρονιάς.
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΝΙΣΕΡΙΝ
THE BANSHEES OF INISHERIN
Σκην.: Μάρτιν ΜακΝτόνα
Πρωτ.: Κόλιν Φάρελ, Μπρένταν Γκλίσον, Κέρι Κόντον, Μπάρι Κιόγκαν
Αδυνατώντας να συμβιβαστεί με την φαινομενικά παράλογη απόφαση του Κολμ, ο Πάντραϊκ συνεχίζει να τον προσεγγίζει, αποφασισμένος να μη χάσει τον αγαπημένο του φίλο, ο οποίος όμως είναι πρόθυμος να φτάσει σε δραματικά άκρα προκειμένου να υπερασπιστεί την απόφασή του.
Δραματική κομεντί που σηματοδοτεί την επανένωση του σκηνοθέτη με τους πρωταγωνιστές Φάρελ και Γκλίσον, μετά την υπέροχη «Αποστολή στη Μπριζ» («In Bruges», 2008). Πρόκειται για μια από τις πιο διακεκριμένες ταινίες της χρονιάς, έχοντας κερδίσει βραβεία σεναρίου κι ανδρικής ερμηνείας για τον Φάρελ στο περυσινό φεστιβάλ Βενετίας, Χρυσές Σφαίρες στις ίδιες κατηγορίες καθώς επίσης καλύτερης ταινίας (στην κατηγορία κωμωδίας ή μιούζικαλ), ενώ βρίσκεται υποψήφια για οχτώ Όσκαρ.
Ο ΜακΝτόνα συσσωρεύει πολλά διαφορετικά ζητήματα και χαρακτήρες σ’ ένα σενάριο, η ελλειπτικότητα του οποίου καταλήγει να του στοιχίζει σε ανισορροπία.
Η ευμετάβλητη φύση κι η σκληρότητα των ανθρώπινων σχέσεων, η ανάγκη για προσωπική ολοκλήρωση, η σχέση της τέχνης με την πραγματική ζωή, και κάπου εκεί μέσα χωμένο ένα αντιπολεμικό (αν-)ιστορικό σχόλιο. Ο σκηνοθέτης παραμερίζει τον ιδεαλισμό της διαπροσωπικής σχέσης (φιλικής ή συγγενικής), για να τονίσει ότι αν δεν είμαστε πρώτα καλά με τον εαυτό μας, δε μπορούμε να είμαστε καλά με τους άλλους. Οι αληθινές σχέσεις προϋποθέτουν την ατομική ολοκλήρωση.
Όλα πλαισιωμένα από πανέμορφο λυρικό όραμα και συμπαγείς ερμηνείες, με τον Φάρελ σ’ έναν από τους πιο χαριτωμένους ρόλους της καριέρας του, τον Γκλίσον συνηθισμένα κακότροπο και την Κόντον με την πιο απολαυστικά ισχυρή γυναικεία φωνή που ακούσαμε πρόσφατα να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλει τη λογική μέσα στη γενικότερη παράνοια που νιώθει να την πνίγει. Τα πολλαπλά σεναριακά ζητήματα όμως μοιάζουν όμως να μη βρίσκουν την ακριβή τους στόχευση, με ενδεικτικότερα παραδείγματα την τύχη του αξιαγάπητου Ντόμινικ (με τον οποίο ο Κιόγκαν κλέβει την παράσταση) και το μάλλον αμήχανο τέλος της ταινίας.
TÁR
Σκην.: Τοντ Φιλντ
Πρωτ.: Κέιτ Μπλάνσετ, Νοεμί Μερλάν, Νίνα Χος
Η θεωρούμενη ως σημαντικότερη διευθύντρια ορχήστρας στον κόσμο, Λύδια Ταρ, απολαμβάνει τη δημοφιλία της, ώσπου η αυτοκτονία μιας νεαρής μουσικού φέρνει στο φως μια σκοτεινή πτυχή της καριέρας της.
Η ταινία με την οποία η Μπλάνσετ έχει σαρώσει όλα τα φετινά ερμηνευτικά βραβεία, με σημαντικότερα εκείνο στο περυσινό φεστιβάλ Βενετίας, τη Χρυσή Σφαίρα, το BAFTA και σύντομα εκτός απροόπτου το Όσκαρ, για το οποίο προβάλλεται ως φαβορί, σε μόνο μία από τις έξι συνολικά υποψηφιότητες της ταινίας.
Μια ιστορία για την έπαρση της φήμης, την αλαζονεία της εξουσίας και την ‘κουλτούρα της ακύρωσης’ (cancel culture).
Η ερμηνεία της Μπλάνσετ είναι βεβαίως απολαυστική, αλλά και σ’ έναν βαθμό σκόπιμα εξεζητημένη μέσα στον γενικότερο τόνο διακριτικής εκούσιας παρώδησης κι υπονόμευσης του χαρακτήρα της. Στο ίδιο ευρύτερο σατιρικό πλαίσιο, (που, για παράδειγμα, μοιάζει επιτέλους ν’ αποκαλύπτεται στο τελευταίο χιουμοριστικό πλά-νο της ταινίας), η πλοκή καταλήγει πιο σχηματική και πιο απλοϊκή απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει ο Φιλντ στα πολύ πιο περίπλοκα «Μυστικά της κρεβατοκάμαρας» («In the Bedroom», 2001) και «Κρυφές επιθυμίες» («Little Children», 2006).
MISSING
Σκην.: Γουίλ Μέρικ, Νικ Τζόνσον
Πρωτ.: Στορμ Ριντ, Νία Λονγκ, Κεν Λιούνγκ
Χρησιμοποιώντας το ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, μια έφηβη προσπαθεί να εντοπίσει τη μητέρα της που εξαφανίζεται όταν ταξιδεύει για διακοπές στην Κολομβία με τον νέο της σύντροφο. Στη διάρκεια της αναζήτησης όμως, ανακαλύπτει ύποπτα μυστικά τόσο για τη μητέρα της, όσο και για τον φίλο της.
Θρίλερ αγωνίας που ανήκει στο λεγόμενο υπο-είδος των ‘screenlife’ θρίλερ, αυτών δηλαδή που εκτυλίσσονται αποκλειστικά μέσα από οθόνες υπολογιστών ή κινητών τηλεφώνων. Πρόκειται για την τεχνολογικά προηγμένη εκδοχή της παλαιότερης κατηγορίας των θρίλερ ‘found footage’ (‘αρχειακού υλικού’, όπως το «Blair Witch Project» κ.α.), όπου ο θεατής παρακολουθούσε την πλοκή μόνο μέσα από οπτικοακουστικό υλικό που είχαν τραβήξει οι ήρωες.
Επίσης, αποτελεί το αυτόνομο σίκουελ του αξιόλογου «Searching» (Ανίς Σαγκάντι, 2018) από την ίδια ομάδα παραγωγών, που περιλαμβάνει τους Κόνγκιου Ε, Νάταλι Κασάμπιαν, Σεβ Οχάνιαν, Άνταμ Σίντμαν και τον γνωστότερο ως σκηνοθέτη Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ.
Εδώ οι συντελεστές καταφέρνουν να επαναλάβουν τη συνταγή με επιτυχία, στήνοντας μια γρήγορη, ευφάνταστη, αγωνιώδη κι εύστοχα ανατρεπτική πλοκή, αρκετά τουλάχιστον για να παραβλέψει τις στιγμές όπου το σκηνοθετικό τέχνασμα της αναγκαστικής τεχνολογικής διαμεσολάβησης γίνεται ανώφελο ή ακόμα και πασχίζει να καταργήσει τον εαυτό του (π.χ. όταν η κάμερα ζουμάρει σε λεπτομέρειες μέσα στην οθόνη του υπολογιστή της πλοκής).