Ένα τεχνικά επιδέξιο δρά- μα εστιατορίου και μια κοινότοπη περιπέτεια φαντασίας.
ΣΗΜΕΙΟ ΒΡΑΣΜΟΥ / BOILING POINT
Σκην.: Φίλιπ Μπαραντίνι
Πρωτ.: Στίβεν Γκρέιαμ, Βινέτ Ρόμπινσον, Άλις Φίθαμ, Ρέι Παντάκι
Ο Άντι Τζόουνς είναι ένας σεφ σε εστιατόριο του Λονδίνου, που νιώθει τις αυξανόμενες επαγγελματικές κι οικογενειακές υποχρεώσεις να τον πνίγουν όλο και περισσότερο.
Το αποτέλεσμα προσφέρει μια ενδιαφέρουσα ματιά στα παρασκήνια μιας επαγγελματικής κουζίνας, χωρίς όμως να είναι ούτε συναρπαστικότερο, ούτε διεισδυτικότερο από προηγούμενες προσθήκες του είδους. Aριστοτεχνικά εκτελεσμένο από τον διευθυντή φωτογραφίας Μάθιου Λιούις, το μονοπλάνο μπορεί να πει κανείς ότι από τη μία μεταφέρει την αεικινησία του επαγγέλματος κατά τις ώρες αιχμής και την απρόσμενη συσσώρευση των υποχρεώσεων στη ζωή του Άντι.
Από την άλλη, στερεί από την ταινία στιγμές έντασης που θα μπορούσαν να έχουν αποδοθεί αιχμηρότερα με την παρέμβαση του μοντάζ, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους διαλόγους, που συχνά καταλήγουν υπερβολικά απλοί μέσα στον περιορισμό του αυτοσχεδιασμού υπό την πίεση της συνεχούς λήψης. Επίσης, ως ένα στοιχείο που θα ενίσχυε τον χαρακτήρα του εστιατορίου και το θέμα του σεναρίου, η σύνθεση των πιάτων παραμελείται άδικα από τη σκηνοθεσία, καθώς βλέπουμε ελάχιστα απ’ αυτά, ενώ εκείνα που βλέπουμε είναι τουλάχιστον αδιάφορα στην αισθητική τους.
Ευτυχώς τουλάχιστον οι ερμηνείες είναι όλες εξαιρετικές, με το καστ ν’ αποδίδει εξίσου εύστοχα και αφοσιωμένα τις δυναμικές κι ευάλωτες πλευρές των χαρακτήρων, για καθέναν από τους οποίους το σενάριο φροντίζει ν’ αφιερώσει αξιοκρατικά ένα μικρό backstory, ανεξάρτητα από τη θέση τους μέσα στη δουλειά και την πλοκή.
Η ταινία διατίθεται στο Cinobo.
DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS
Σκην.: Σαμ Ράιμι
Πρωτ.: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς
Ο Δρ. Στρέιντζ καλείται ν’ αντιμετωπίσει τη Σκάρλετ Γουίτς, που θέλει να ελέγξει το Πολυσύμπαν για ν’ ανακτήσει τα νεκρά της παιδιά.
Περιπέτεια φαντασίας που αποτελεί τη δεύτερη ατομική εξόρμηση του ήρωα της Marvel μετά το «Dr. Strange» (Σκοτ Ντέρικσον, 2016).
Ένα οπτικό και σεναριακό χάος, το οποίο προσωπικά αμφιβάλλω για το πόσο γοητευτικό μπορεί να γίνει έξω από την -ακόμα τεράστια- βάση οπαδών της Marvel και του Κινηματογραφικού της Σύμπαντος.
Το πρόβλημα που εντοπίζω στις συγκεκριμένες ταινίες -ή τουλάχιστον ένα απ’ αυτά- είναι ότι φορτώνονται με τόσες πολλές υπο-πλοκές και σεναριακές συνθήκες, που καταλήγουν να αυτοαναιρούνται και να υπονομεύουν τη βαρύτητά τους.
Για παράδειγμα, ποτέ δεν είναι σαφές ποιες είναι οι ικανότητες των ηρώων, καλών και κακών, με αποτέλεσμα ανά πάσα στιγμή να μη γίνεται κατανοητό ή πιστευτό γιατί καταφεύγουν στη μία λύση ή την άλλη, ενώ αργότερα φαίνεται να κάνουν κάτι άλλο που θα μπορούσαν να έχουν κάνει νωρίτερα.
Το ίδιο ισχύει και για τους γενικότερους κανόνες λειτουργίας του αφηγηματικού σύμπαντος της συγκεκριμένης ταινίας και γενικότερα του είδους της φαντασίας, ότι τις περισσότερες φορές δεν εξασφαλίζεται ένας βαθμός σεναριακής συνοχής που να επιτρέπει τη δημιουργία σοβαρών διακυβευμάτων κι ανάλογης αγωνίας για την επίτευξή τους.