Στις τρεις ταινίες αυτής της εβδομάδας, οι ήρωες προσπαθούν να κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τους γονείς τους.
AD ASTRA
Σκην.: Τζέιμς Γκρέι
Πρωτ.: Μπραντ Πιτ, Λιβ Τάιλερ, Τόμι Λη Τζόουνς, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Ρουθ Νέγκα.
Δράμα επιστημονικής φαντασίας που χρησιμοποιεί το θεματικό μοτίβο της αστρικής αναζήτησης ως μέσου για την αποκατάσταση της σχέσης παιδιού και γονέα, το οποίο έχουμε ξαναδεί σε προηγούμενους τίτλους του είδους, όπως η «Επαφή» («Contact», Ρόμπερτ Ζεμέκις, 1997) και το «Interstellar» (Κρίστοφερ Νόλαν, 2014).
Η ταινία επίσης αγγίζει το ζήτημα του επαγγελματικού πάθους, αλλά στην αντίστροφη πλευρά απ’ αυτή που, για παράδειγμα, είχαμε δει προ εβδομάδων στο «Πού χάθηκες, Μπερναντέτ» («Where ‘d You Go, Bernadette», Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ).
Στην ταινία του Λίνκλεϊτερ η Μπερναντέτ υπέφερε επειδή είχε εγκαταλείψει τη δουλειά της για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της. Εδώ συμβαίνει το αντίστροφο, αφού ο πατέρας του Ρόι εγκατέλειψε εκείνον και τη μητέρα του, προσηλωμένος στον στόχο της ζωής του να ταξιδέψει στο μακρινό διάστημα για ν’ ανακαλύψει εξωγήινη ζωή.
Τόσο η αφηγηματική, όσο κι η αστρική τροχιά λοιπόν που διανύει ο Ρόι τον οδηγεί να επουλώσει το τραύμα του πατρικού κενού που τον έχει καταντήσει συναισθηματικά ανάπηρο, ζημιώνοντας την ερωτική του ζωή και στερώντας του τις απλές απολαύσεις της καθημερινότητας.
Από το καστ, ο Πιτ είναι συγκινητικός σ’ έναν εσωστρεφή ρόλο που ταιριάζει γάντι στην ούτως ή άλλως λακωνική κινηματογραφική του περσόνα, ο Τζόουνς παρανοϊκά χαμένος μέσα στο μυαλό του περισσότερο απ’ ό,τι στο διάστημα, η Νέγκα παρέχει διεκπεραιωτική συμπαράσταση στον ήρωα, ενώ η Τάιλερ αφήνεται διακοσμητική.
Παρότι η ταινία είναι εξαιρετικά υποβλητική χάρη στη φωτογραφία του Χόιτ Βαν Χόιτεμα (που είχε φωτογραφίσει και το «Interstellar») κι ο Γκρέι φροντίζει να διατηρήσει σε μεγάλο -απ’ ό,τι λέγεται- βαθμό την επιστημονική αληθοφάνεια στις σκηνές δράσης, εν τέλει ενστικτωδώς το συνολικό αποτέλεσμα (μου) μοιάζει επίπεδο, ελαφρώς επιτηδευμένο, προβλέψιμο και “λίγο”.
Η ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ
THE GOLDFINCH
Σκην.: Τζον Κρόουλι
Πρωτ.: Άνσελ Έλγκορτ, Όουκς Φέγκλι, Ονερίν Μπάρναρντ, Τζέφρι Ράιτ, Νικόλ Κίντμαν, Λουκ Γουίλσον, Σάρα Πόλσον.
Αφού η μητέρα του σκοτώνεται σε τρομοκρατική επίθεση στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, ο μικρός Θίο “φυγαδεύει” τον αγαπημένο της πίνακα, την «Καρδερίνα» του Κάρελ Φαμπρίτιους, την οποία προσπαθεί να προστατεύσει μέσα στα χρόνια, χωρίς πάντα να τα καταφέρνει κι ελπίζοντας ότι δε θα είναι αυτός που θα χρεωθεί την καταστροφή ενός ζωγραφικού αριστουργήματος, το οποίο κατάφερε να επιβιώσει για αιώνες.
Κοινωνικό/ ψυχολογικό δράμα βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της αμερικανίδας Ντόνα Ταρτ, που εκδόθηκε το 2013 και κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ λογοτεχνίας το 2014.
Τόσο ο μικρός Φέγκλι όσο κι ο Έλγκορτ είναι εκπληκτικοί στον ρόλο του πρόωρα ώριμου Θίο, που σε κάθε του φάση μοιάζει μεγαλύτερος από την ηλικία του κι αντιμετωπίζει με στωικότητα όσα συμβαίνουν γύρω του, χωρίς ταυτόχρονα να στερεί απ’ τον εαυτό του την περιπέτεια που αξίζει. Μακάρι μόνο το σενάριο να ήταν πιο ξεκάθαρο και πιο συγκεντρωμένο στους στόχους του, αντί να περιφέρεται ανοικονόμητα από το ένα διακύβευμα στο άλλο.
ΔΙΑΦΥΓΗ
CRAWL
Σκην.: Αλεξάντρ Αζά
Πρωτ.: Κάγια Σκοντελάριο, Μπάρι Πέπερ.
Στη διάρκεια ενός τυφώνα κατηγορίας 5 στη Φλόριντα, μια κοπέλα είναι παγιδευμένη μαζί με τον τραυματισμένο πατέρα της στο υπόγειο του σπιτιού τους, περιτριγυρισμένοι από τεράστιους αλιγάτορες.
Διασταύρωση ταινίας καταστροφής με monster movie, η οποία προσφέρει τους πιο πειστικούς και τρομακτικούς αλιγάτορες που τουλάχιστον εγώ έχω δει στον κινηματογράφο. Γενικότερα, τα οπτικά κι ηχητικά εφέ είναι τόσο αληθοφανή κι η Σκοντελάριο τόσο μαχητική, ώστε αδικούνται από το σενάριο και την υπόλοιπη σκηνοθεσία, που σε πολλές στιγμές μοιάζει απλώς να στήνει περιστατικά αγωνίας, χωρίς να τα επεξεργάζεται περισσότερο, αφήνοντάς τα να εκτυλιχθούν σαν από μόνα τους.