Ο Κιάνου Ριβς στη δεύτερη ακμή της καριέρας του κερδίζει νέες γενιές θαυμαστών, αλλά όχι τη στήλη.
JOHN WICK: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
JOHN WICK- CHAPTER 3: PARABELLUM
Σκην.: Τσαντ Σταλέσκι
Πρωτ.: Κιάνου Ριβς, Χάλι Μπέρι, Λώρενς Φίσμπερν
Έχοντας παραβεί τους κανόνες της Μεγάλης Τράπεζας, ο Τζον Γουίκ βρίσκεται κυνηγημένος από τους συναδέλφους του επαγγελματίες δολοφόνους σε όλη την υφήλιο.
Ταινία δράσης που συνεχίζει τις προηγούμενες ταινίες του 2014 και του 2017, όλες σκηνοθετημένες από τον Σταλέσκι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη σειρά παρέχει άφθονη, αληθοφανή, χορταστική δράση σωματικών μαχών και καταδιώξεων, χορογραφημένη κι εκτελεσμένη δεξιοτεχνικά από τον έμπειρο Σταλέσκι, που πριν αναλάβει τη σκηνοθεσία τους (στην πρώτη ταινία της σειράς, μαζί με τον συνάδελφό του, Ντέιβιντ Λιτς), εργαζόταν ως κασκαντέρ κι έπειτα ως σκηνοθέτης δεύτερου συνεργείου (αυτού που στο γύρισμα μιας περιπέτειας είναι υπεύθυνο για τις σκηνές δράσης).
Μάλιστα η δημοφιλία της τριλογίας αυξάνεται με κάθε καινούρια προσθήκη, αφού η φετινή άνοιξε το σαββατοκύριακο που πέρασε με 57 εκατομμύρια δολάρια στις Η.Π.Α., σχεδόν διπλάσια από τα 30 εκατομμύρια του δεύτερου μέρους και τετραπλάσια από τα 14 του πρώτου.
Παρόλαυτά, προσωπικά αδυνατώ να μοιραστώ τον γενικό ενθουσιασμό, αφού εν τέλει η σειρά δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω από ‘ξύλο’. Σίγουρα, έχει μπει στον κόπο να στήσει όλο αυτό το αφηγηματικά πρόσφορο σύμπαν της μυστικής κοινότητας των εκτελεστών, με τους αυστηρούς κανόνες, τους κριτές και τα ξενοδοχεία ανά τον κόσμο. Όμως μέχρι στιγμής νιώθω ότι ολ’ αυτά αξιοποιούνται προσχηματικά κι αυθαίρετα, ως ισχνές δικαιολογίες για να μεταβεί η πλοκή από τη μία σκηνή μάχης στην επόμενη.
Ο ίδιος ο Γουίκ κάνει το θέαμα ακόμη πιο μονοδιάστατο, καθώς στερείται γοητεία και χαρακτηρολογικό ενδιαφέρον. Μιλάει ελάχιστα, την περισσότερη ώρα είναι ανέκφραστος και μάχεται μάλλον αδέξια, αδικημένος ακόμη από τις ούτως ή άλλως περιορισμένες υποκριτικές ικανότητες του Ριβς.
ΜΙΑ ΑΠΙΘΑΝΗ ΣΧΕΣΗ
LONG SHOT
Σκην.: Τζόναθαν Λεβάιν
Πρωτ.: Σαρλίζ Θέρον, Σεθ Ρόγκεν
Η νέα κι όμορφη υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. συναντάει σε πάρτι έναν δημοσιογράφο λίγο νεότερό της, με τον οποίο διαπιστώνει ότι γνωρίζονται από παιδιά. Τον προσλαμβάνει για να της γράφει τους λόγους και στην πορεία ερωτεύονται.
Αισθηματική κωμωδία που ταιριάζει επιτυχημένα δύο φαινομενικά αταίριαστους ηθοποιούς, διαθέτει μια επίκαιρη περιβαλλοντική ρητορική, αλλά όλο το κέφι της υπονομεύεται από την εσωτερική σεναριακή ασυνέπεια που μεγεθύνεται καθώς η πλοκή κλιμακώνεται.
ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ GRÂCE DIEU
Σκην.: Φρανσουά Οζόν
Πρωτ.: Ντενί Μενοσέ, Μελβίλ Πουπό, Σουάν Αρλό
Άντρες που ως παιδιά είχα κακοποιηθεί από έναν παιδόφιλο καθολικό ιερέα, μετά από χρόνια βρίσκουν το θάρρος να δημοσιοποιήσουν την τραυματική εμπειρία τους και να οργανωθούν προκειμένου να ξεμπροστιάσουν τόσο τον ίδιο τον εγκληματία όσο και το εκκλησιαστικό κατεστημένο που συγκαλύπτει παρόμοιες περιπτώσεις.
Κοινωνικό και ψυχολογικό δράμα που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου. Η ταινία είναι σκηνοθετημένη ισορροπημένα ανάμεσα στην πυγμή, την ευαισθησία και τη νηφαλιότητα, ώστε να καταγγέλλει χωρίς να ξεπέφτει στον μελοδραματισμό, τονίζοντας την ανάγκη για επικοινωνία και δημοσιοποίηση του τραυματικού γεγονότος.
Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά πλατειάζει σε μια μάλλον ανώφελα μεγάλη διάρκεια, παραθέτοντας εξομολογητικά τη μία περίπτωση μετά την άλλη, μιλώντας παθιασμένα αλλά μονότονα για ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα, το οποίο έχουμε προηγουμένως δει να πραγματεύονται αιχμηρότερα τίτλοι όπως τα «Γολγοθάς» («Calvary», Τζον Μακντόνα, 2014) και «Spotlight: όλα στο φως» («Spotlight», Τομ Μακάρθι, 2015).