Αγαπημένος υπερήρωας, υπερβολικά γνώριμες περιπέτειες.
SPIDER-MAN: ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ
SPIDER-MAN: FAR FROM HOME
Σκην.: Τζον Γουότς
Πρωτ.: Τομ Χόλαντ, Ζεντάγια, Τζέικ Τζίλενχολ, Σάμιουελ Τζάκσον
Ο Πίτερ Πάρκερ ταξιδεύει στην Ευρώπη σε εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο, όπου ελπίζει να βρει την ευκαιρία να ξεφύγει για λίγο από τις υποχρεώσεις του ως Spider-Man και να εξομολογηθεί τον έρωτά του στην M.J. Όμως πριν προλάβει να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του, πρέπει πρώτα να σταματήσει τα σχέδια του μοχθηρού Mysterio.
Περιπέτεια φαντασίας που συνεχίζει το «Spider-Man: η επιστροφή στον τόπο του» («Spider-Man: Homecoming», Τζον Γουότς, 2017) ως η δεύτερη ατομική εξόρμηση του ήρωα μέσα στο Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel.
Μια πιο εξεζητημένη σεναριακή ιδέα, εκτελεσμένη με πολύ πιο πληθωρικά ψηφιακά εφέ απ’ ό,τι στην προηγούμενη ταινία του ήρωα και με το ίδιο χιούμορ που λειτούργησε τόσο καλά, δε φτιάχνουν αναγκαστικά κάτι περισσότερο από ακόμα μία προσθήκη στο είδος των υπερηρώων σαν αυτές που παράγονται πλέον κατά δεκάδες: ανέμελη, ευχάριστη, με τις μικρές εκπλήξεις που ξέρει πλέον να προσφέρει η Marvel, αλλά ταυτόχρονα συνηθισμένη και στο μεγαλύτερο μέρος της χωρίς τεχνική ή αισθητική έμπνευση.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΑΜΕ; 2
QU’EST-CE QU’ON A ENCORE FAIT AU BON DIEU?
Σκην.: Φιλίπ ντε Σωβρόν
Πρωτ.: Κριστιάν Κλαβιέ, Σαντάλ Λομπί, Φρεντρίκ Τσάου, Νουμ Ντιαουάρα
Αφού αποδέχτηκαν τους αλλοεθνείς γαμπρούς των κοριτσιών τους, ο Κλόντ κι η Μαρί Βερνέιγ θα πρέπει τώρα ν’ αντιμετωπίσουν την απόφαση των ζευγαριών να εγκαταλείψουν τη Γαλλία και να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες. Επίσης, ο συμπέθερός τους Αντρέ Κοφί θα πρέπει ν’ αποδεχτεί τη σεξουαλικότητα της κόρης του, που έρχεται στη Γαλλία για να παντρευτεί την αγαπημένη της.
Οικογενειακή κωμωδία που συνεχίζει την προηγούμενη ταινία του 2014 από τον ίδιο σκηνοθέτη και με το ίδιο καστ. Μετά από την αποδοχή της εθνικής και φυλετικής διαφορετικότητας, εδώ σειρά έχει η αποδοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας, η οποία αποτελεί και το ουσιαστικότερο διακύβευμα της πλοκής, έστω κι αν το σενάριο προσπαθεί ανεπιτυχώς να διακλαδώσει ισότιμα την αφήγησή του σε δύο τροχιές: της μετανάστευσης των κοριτσιών με τους γαμπρούς και της σεξουαλικότητας της Βιβιάν.
Η πρώτη υπο-πλοκή δεν αναπτύσσεται ποτέ με αρκετή αληθοφάνεια, αφού τόσο τα κίνητρα των αντρών, η συμφωνία των γυναικών τους κι η κατοπινή μεταστροφή των αντρών χωρίς να ερωτηθούν οι γυναίκες, προκύπτουν με πρόχειρη, καθόλου πειστική ευκολία. Αντιθέτως, και παρότι αφορά μια δευτερεύουσα χαρακτήρα του σεναρίου, η δεύτερη υπο-πλοκή αναπτύσσεται με μεγαλύτερη πληρότητα και συνέπεια, αντάξια της πρώτης ταινίας- ομοιότητα που δυστυχώς καθιστά το πάντα ωφέλιμο προοδευτικό σεναριακό της σχήμα διεκπεραιωτικά προβλέψιμο.
Η ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
CHILD’S PLAY
Σκην.: Λαρς Κλέβμπεργκ
Πρωτ.: Όμπρι Πλάζα, Μαρκ Χάμιλ (φωνή), Γκέιμπριελ Μπέιτμαν
Μια μητέρα φέρνει στο σπίτι μια κούκλα τεχνητής νοημοσύνης για τον δεκατριάχρονο γιο της, η οποία στην πορεία αρχίζει να δολοφονεί όσους δυσαρεστούν τον ιδιοκτήτη της.
Ταινία τρόμου που αποτελεί επανεκκίνηση της γνωστής σειράς, η οποία περιλαμβάνει επίσης τα: «Η κούκλα του Σατανά» («Child’s Play», Τομ Χόλαντ, 1988), «Η κούκλα του Σατανά 2» («Child’s Play 2», Τζον Λάφια, 1990), «Η κούκλα του Σατανά 3» («Child’s Play 3», Τζακ Μπέντερ, 1991), «Η νύφη του Τσάκι» («Bride of Chucky», Ρόνι Γιού, 1998), «Ο γιος του Τσάκι» («Seed of Chucky», Ντον Μανσίνι, 2004), «Η κατάρα του Τσάκι» («Curse of Chucky», Ντον Μανσίνι, 2013) και «Cult of Chucky» (Ντον Μανσίνι, 2017).
Με μία τόσο επιπόλαια φτιαγμένη επανεκκίνηση, ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να προσπαθούσαν να πετύχουν οι συντελεστές μιας σειράς που ούτως ή άλλως είναι από τις λιγότερο δημοφιλείς του είδους του τρόμου. Καθόλου πειστική ή τρομακτική, με πρόχειρους διαλόγους, χαραμίζει και τις ελάχιστες δυνατότητες που διαθέτει, όπως ο Μπράιαν Ταϊρί Χένρι στον ρόλο του ντετέκτιβ, αφήνοντας τη σειρά εκεί που τη βρήκε, στα αζήτητα του είδους.