Οι αγώνες έξω μας, χρειάζονται πρώτα αγώνα μέσα μας.
ΚΡΙΝΤ II – CREED II
Σκην.: Στίβεν Κέιπλ Τζούνιορ
Πρωτ.: Μάικλ Μπι Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τέσα Τόμσον, Φλόριαν Μουντεάνου, Ντολφ Λούντγκρεν
Τριάντα τρία χρόνια μετά από τον αγώνα πυγμαχίας που κόστισε τη ζωή του πατέρα του, ο Άδωνης Κριντ ετοιμάζεται ν’ αγωνιστεί ενάντια στον θηριώδη γιο εκείνου που τον σκότωσε, του ρώσου Ιβάν Ντράγκο.
Καθώς όμως η ιστορία ετοιμάζεται να επαναληφθεί, ο μόνος που μπορεί να προπονήσει τον Άδωνη είναι ο μοναδικός που νίκησε τον Ντράγκο, ο Ρόκι Μπαλμπόα.
Αθλητικό δράμα που συνεχίζει το «Κριντ: η γέννηση ενός θρύλου» («Creed», Ράιαν Κούγκλερ, 2015), με τις δύο ταινίες ν’ αποτελούν ταυτόχρονα συνέχειες και spin-off των ταινιών με ήρωα τον Ρόκι Μπαλμπόα, που υποδύεται πάντα ο Σιλβέστερ Σταλόνε.
Η φετινή προσθήκη ακολουθεί την χολιγουντιανή τάση της τελευταίας δεκαετίας που επαναφέρει τους ρώσους ως κακούς ή υποδεέστερους αντιπάλους των αμερικανών, όπως στα «The Double» (Μάικλ Μπραντ, 2011), «The Equalizer» (Αντουάν Φούκουα, 2014), «Τζακ Ράιαν: πρώτη αποστολή» («Jack Ryan: Shadow Recruit», Κένεθ Μπράνα, 2014), «Atomic Blonde» (Ντέιβιντ Λιτς, 2017) και «Hunter Killer» (Ντόνοβαν Μαρς, 2018).
Εδώ η στερεοτυπία δεν εγκαταλείπεται, καθώς το ρωσικό δίδυμο δεν αρθρώνει λέξη για το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής, εγκλωβισμένο στο κτηνώδες του στερεότυπο, ενώ μόνο στο τέλος εξανθρωπίζεται αμυδρά.
Τουλάχιστον όμως αυτή τη φορά οι γενικότεροι σεναριακοί στόχοι δεν είναι τόσο ξεδιάντροπα προπαγανδιστικοί όσο στο «Rocky IV» (Σιλβέστερ Σταλόνε, 1985), στα γεγονότα του οποίου αναφέρεται συγκεκριμένα η πλοκή.
Επιπλέον, το σενάριο διαθέτει ένα πρόσφορο θεματικό κέντρο βάρους που αφορά τις σχέσεις γονιών και παιδιών κι ειδικά πατεράδων και γιων, παράλληλα πάντα με το διαχρονικό θέμα της σειρά για την προσήλωση σ’ έναν στόχο ζωής, μαζί με τα ρίσκα, τη θέληση, την πειθαρχία και τις θυσίες που απαιτούνται για να εκπληρωθεί.
Όλα εκτελεσμένα με ισορροπία, χωρίς επιπολαιότητες, στιβαρές και προσγειωμένες ερμηνείες, συγκινητική μουσική και γνώριμα κόλπα (το cross- cut των προπονήσεων των δύο αντιπάλων) που πατάνε σε γερά συναισθηματικά θεμέλια.
Ο ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ – ROBIN HOOD
Σκην.: Ότο Μπάτχερστ
Πρωτ.: Τάρον Έγκερτον, Τζέιμι Φοξ, Ιβ Χιούσον, Μπεν Μέντελσον, Τζέιμι Ντόρναν.
Ο αριστοκράτης Ρόμπιν του Λόξλι επιστρέφει από τις σταυροφορίες και βρίσκει την περιουσία του λεηλατημένη από τον πολεμοχαρή και δολοπλόκο Σερίφη του Νότιγχαμ. Με τη βοήθεια ενός μουσουλμάνου πρόσφυγα που ζητά εκδίκηση, ξεκινάει ν’ ανατρέψει τα σχέδια του σερίφη και ν’ αποκαταστήσει την ειρήνη.
Περιπέτεια εποχής που αποτελεί ακόμα μία από τις αναρίθμητες κινηματογραφικές μεταφορές του βρετανού μεσαιωνικού μύθου. Οι πιο γνωστοί ενσαρκωτές του έχουν υπάρξει ο Ντάγκλας Φέρμπανκς στο «Robin Hood» (Άλαν Ντουάν, 1922), ο Έρολ Φλιν στο «The Adventures of Robin Hood» (Μάικλ Κερτίζ και Γουίλιαμ Κίλι, 1938), ο Κέβιν Κόστνερ στο «Robin Hood: Prince of Thieves» (Κέβιν Ρέινολντς, 1991), ο Κάρι Έλγουες στη διασκεδαστική παρωδία «Ρομπέν των Δασών: οι ήρωες με τα κολάν» («Robin Hood: Men in Tights», Μελ Μπρουκς, 1993) και πιο πρόσφατα ο Ράσελ Κρόου στο «Robin Hood» (Ρίντλεϊ Σκοτ, 2010).
Η φετινή εκδοχή κάνει έναν κόπο να εκσυγχρονίσει την ιστορία αρθρώνοντας σκηνοθετικά και σεναριακά μια προοδευτική ρητορική σχετικά με την επεκτατική πολιτική των Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή και τη γενικότερη οικονομική κρίση παγκοσμίως (η εναρκτήρια σεκάνς μάχης μοιάζει με επιχείρηση στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, η ενδυματολογία παραπέμπει στις σημερινές στολές του αμερικανικού στρατού, τονίζεται θετικά η μουσουλμανική καταγωγή του μέντορα του Ρομπέν, Τζον, η ‘κρατική’ καταστολή επιχειρεί να καταπνίξει τη λαϊκή εξέγερση κ.α.). Δυστυχώς όμως πέρα απ’ αυτά δεν έχει πολλά να προσφέρει, αφού η πλούσια και περιστασιακά θεαματική δράση της δεν αρκεί ώστε ν’ αποζημιώσει για τη διεκπεραιωτική σκηνοθεσία, το άνισο κάστινγκ, καθώς επίσης την αφόρητη κοινοτοπία και προβλεψιμότητα του σεναρίου.
Η ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΧΑΝΑ ΓΚΡΕΪΣ
THE POSSESSION OF HANNAH GRACE
Σκην.: Ντίντερικ Βαν Ρούιγεν
Πρωτ.: Σέι Μίτσελ, Γκρέι Ντέιμον, Κέρμπι Τζόνσον.
Μια πρώην αλκοολική αστυνομικός ξεκινάει καινούρια δουλειά ως υπάλληλος νεκροτομείου. Στις πρώτες της μέρες εκεί καταφτάνει ένα πτώμα που προηγουμένως ήταν κατειλημμένο από δαίμονα, τον οποίο δεν κατάφεραν να διώξουν ούτε τρεις εξορκισμοί.
Η απλοϊκότητα, η κοινοτοπία, η βιασύνη, η ευκολία κι η εσωτερική ασυνέπεια με τις οποίες εκτυλίσσεται αυτή η ταινία τρόμου, υπονομεύουν εξαρχής τον λόγο ύπαρξής της.