Απομεινάρια των κινηματογραφικών Χριστουγέννων.
Η ΑΝΝΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
ANNA AND THE APOCALYPSE
Σκην.: Τζον ΜακΦέιλ.
Πρωτ.: Έλα Χαντ, Μάλκολμ Κάμινγκ, Σάρα Σουάιρ, Μπεν Γουίγκινς.
Κωμικό μιούζικαλ τρόμου βασισμένο στη μικρού μήκους «Zombie Musical» (2011) του Ράιαν ΜακΧένρι, ο οποίος είναι κι ένας από τους δύο σεναριογράφους της φετινής μεγάλου μήκους εκδοχής.
Η ταινία θα ήταν μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, αν δεν ήταν μία από τις πιο άνισες, αφού μέσα της συνυπάρχουν ένα απολαυστικό μιούζικαλ κι ένα παντελώς αδιάφορο σπλάτερ.
Το αναπάντεχα εκφραστικό σάουντρακ των σκοτσέζων Ρόντι Χαρτ και Τόμι Ράιλι είναι άλλοτε ξεσηκωτικό κι άλλοτε μελαγχολικό, αρκετά ευφάνταστο ώστε να μοιάζει προσωρινά ν’ αδικείται από τον χαμηλό προϋπολογισμό της ταινίας, αλλά τελικά να δικαιώνεται τόσο από τις φωνητικές και χορευτικές ικανότητες όσο κι από την ερμηνευτική αφοσίωση του καστ.
Αντιθέτως, το τρομακτικό μέρος της πλοκής ζωντανεύει με πρόχειρο μακιγιάζ, στερεότυπη κίνηση, καθόλου πειστικά ηχητικά εφέ, καρτουνίστικη γραφικότητα κι υποτυπώδη κρισιμότητα, που υπονομεύουν τον αλληγορικό χαρακτήρα της υπο-πλοκής των ζόμπι ως μεταφορά για τη μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση.
ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
SECOND ACT
Σκην.: Πίτερ Σίγκαλ.
Πρωτ.: Τζένιφερ Λόπεζ, Λία Ρέμινι, Βανέσα Χάτζενς, Μίλο Βεντιμίλια.
Η Μάγια είναι η ικανότερη υπάλληλος σ’ ένα πολυκατάστημα χάρη στις δεξιότητες και την εμπειρία της, παρότι δε διαθέτει ακαδημαϊκά προσόντα. Όταν επιλέγεται από μια μεγάλη εταιρεία βάσει ενός ψεύτικου βιογραφικού, θα βρεθεί αντιμέτωπη με περισσότερες προκλήσεις απ’ όσες είχε υπολογίσει.
Κοινωνική κομεντί με τη Λόπεζ ως λαϊκό εργαζόμενο κορίτσι (με το μισό στήθος πάντα να προεξέχει), που αποδεικνύει ότι στην Αμερική των ευκαιριών όλα είναι εφικτά αν έχεις μυαλό και καρδιά, έστω κι αν δεν έχεις πτυχίο. Για να είμαστε δίκαιοι, αν και πάντα μέσα σε πλαίσιο γενικότερης ειδολογικής ευκολίας, αυτή η συνηθισμένη και προβλέψιμη αλλά συνεπής προς τις προθέσεις της ιστορία αυτοβελτίωσης δε στρώνει ακριβώς το χαλί για να περάσει η ηρωίδα, παρά μόνο προσωρινά και για να την οδηγήσει να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις για επαγγελματική εξέλιξη μέσα από τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών.
ESCAPE ROOM
Σκην.: Άνταμ Ρόμπιτελ.
Πρωτ.: Ντέμπορα Ανν Γουλ, Τέιλορ Ράσελ, Τάιλερ Λαμπίν, Άνταμ Ρόμπιτελ.
Έξι άγνωστοι μεταξύ τους βρίσκονται να συμμετέχουν σ’ ένα escape room, οι παγίδες του οποίου αποδεικνύονται αληθινές, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των παικτών.
Ταινία τρόμου, όπου ο εξαιρετικά φροντισμένος κι ευρηματικός σχεδιασμός της παραγωγής από τον Έντουαρντ Τόμας επισκιάζει το διεκπεραιωτικό καστ κι αδικείται από την απογοητευτική κορύφωση της πλοκής, το μυστικό της οποίας στερείται την έκπληξη για την οποία προδιαθέτει η περιπλοκότητα του παιχνιδιού.
BUMBLEBEE
Σκην.: Τράβις Νάιτ.
Πρωτ.: Χέιλι Στάινφελντ, Άντζελα Μπάσετ, Τζάστιν Θερού, Τζον Σίνα.
Στη δεκαετία του 1980, ο άγριος πόλεμος που μαίνεται στον πλανήτη Σάιμπερτρον ανάμεσα στα γενναία ρομπότ Ότομποτ και τα μοχθηρά Ντισέπτικον, αναγκάζει ένα από τα πρώτα να καταφύγει στη Γη. Εκεί τον ανακαλύπτει ένα κορίτσι που μόλις ενηλικιώθηκε και μαζί θα προστατέψουν τον πλανήτη από την καταστροφή.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που αποτελεί την έκτη προσθήκη και παράλληλα το πρώτο prequel στη σειρά ταινιών «Transformers». Πρόκειται επίσης για την πρώτη ταινία της σειράς που όχι απλώς δε σκηνοθετεί ο ‘θεός της καταστροφής’ Μάικλ Μπέι, αλλά αναλαμβάνει ο Τράβις Νάιτ, ο οποίος πριν από δύο χρόνια μας έδωσε το εξαιρετικό animation «Ο Κούμπο και οι δύο χορδές» («Kubo and the Two Strings»).
Η αλλαγή σκυτάλης διακρίνεται στην ελαφρώς μικρότερη κλίμακα των σκηνών καταστροφής, αλλά κυρίως στο αυξημένο συναισθηματικό διακύβευμα της πλοκής και τη φροντίδα με την οποία αποδίδεται η σχέση του κοριτσιού με το ρομπότ. Συμβολή που μπορεί να εξανθρωπίζει λίγο παραπάνω το ατσάλινο θέαμα, το οποίο όμως μοιάζει δύσκολο να μπορεί να βρει καινούριους λόγους ύπαρξης πέρα από τις χιλιοϊδωμένες πια μάχες των ρομπότ μέσα από τα αληθοφανέστατα αλλά υπερκορεσμένα πλέον ψηφιακά εφέ.
THE HAPPYTIME MURDERS
Σκην.: Μπράιαν Χένσον.
Πρωτ.: Μπιλ Μπαρέτα (φωνή), Μελίσα Μακάρθι, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Μάγια Ρούντολφ.
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπς είναι κούκλα κι η αστυνομικός Έντουαρντς είναι άνθρωπος, σ’ έναν κόσμο όπου τα δύο είδη συνυπάρχουν όχι ιδιαιτέρως αρμονικά. Μαζί ξεκινούν ν’ ανακαλύψουν τον δολοφόνο του καστ μιας τηλεοπτικής σειράς, που αποτελείτο κυρίως από κούκλες.
Το 2018 ήταν μια χρονιά όπου η αγαπημένη Μελίσα Μακάρθι από τη μία θριάμβευσε με το βιογραφικό δράμα «Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;» («Can You Ever Forgive Me?», Μάριελ Χέλερ) για το οποίο βρέθηκε μέχρι κι υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα, κι από την άλλη έλαβε μερικές από τις χειρότερες κριτικές της καριέρας της γι’ αυτήν εδώ την κωμωδία μυστηρίου που σκηνοθετεί ο Μπράιν Χένσον, γιος του Τζιμ Χένσον, δημιουργού των πολυαγαπημένων Muppets.
Έχοντας λοιπόν ακούσει τα χειρότερα, αυτό που είδα δε με ξένισε περισσότερο απ’ ό,τι ίσως θα έκανε αν είχα πάει εντελώς απροετοίμαστος. Εξάλλου, φέρνοντας στον νου το «Πάρτι με… λουκάνικα» («Sausage Party», Γκρεγκ Τίρναν και Κόνραντ Βέρνον, 2016) ως πιο πρόσφατο παράδειγμα, δεν είναι η πρώτη φορά που μια φόρμα ή ένα υλικό (κινούμενο σχέδιο, κούκλες κτλ.) τα οποία μέχρι πρότινος χρησιμοποιούνταν ως επί το πλείστον σε παιδικές ταινίες, αξιοποιούνται σε ενήλικο σχέδιο κι ειδικότερα σε τέτοιο με χοντροκομμένο σεξουαλικό χιούμορ.
Έτσι, το πρόβλημα με την ταινία δεν είναι οι προθέσεις της, ούτε καν η ιδιόρρυθμη συνθήκη της. Εξάλλου, ευτυχώς η Μακάρθι είναι πάντα διασκεδαστική, η Ρούντολφ επιδεικνύει με μαεστρία το ερμηνευτικό της εύρος κι η κουρασμένη, ‘αλά Ντε Νίρο’ απόχρωση της φωνής του Μπαρέτα αναδεικνύει τη μελαγχολία και τις τύψεις του Φιλ. Δυστυχώς όμως τα περισσότερα αστεία είναι απλώς είτε ενοχλητικά είτε ανώφελα υπερβολικά, ‘διακοσμώντας’ μια πλοκή μυστηρίου που στερείται ενδιαφέρον, πρωτοτυπία και κρισιμότητα.
THE BACH3LOR
Σκην.: Γιάννης Παπαδάκος.
Πρωτ.: Γιάννης Τσιμιτσέλης, Νίκος Βουρλιώτης, Θανάσης Βισκαδουράκης, Μελέτης Ηλίας.
Καθώς ο Τζίμης ετοιμάζεται να παντρευτεί την αφρικανικής καταγωγής αγαπημένη του, ο κουμπάρος Ρένος απάγεται κι ο γαμπρός με τον Κώστα και τον Αντώνη φεύγουν για να τον αναζητήσουν στη Λάρισα.
Κωμωδία που συνεχίζει τις ομώνυμες προηγούμενες ταινίες του 2016 και 2017, με την ίδια σεναριακή και τεχνική προχειρότητα, αισθητική ευτέλεια και συγκεχυμένη ρητορική, με απλοϊκότητα προσβλητική για όλα τα θέματα που αγγίζει: φύλων, φυλής και σεξουαλικότητας. Δε μπορεί παρά να ελπίζει κανείς ότι η ταινία θα τηρήσει την υπόσχεσή της, να ολοκληρώσει για πάντα τη συγκεκριμένη σειρά.