Μια ταινία κοινωνικοπολιτικής κριτικής αποδεικνύεται η καλύτερη του καλοκαιριού μέχρι τώρα στο Ηράκλειο.
Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
LA CHUTE DE L’ EMPIRE
AMΕRICAIN
Σκην.: Ντενί Αρκάν.
Πρωτ.: Αλεξάντρ Λαντρί, Μαριπιέ Μορέν, Ρεμί Ζιράρ.
Ένας ντροπαλός μεταφορέας εταιρείας κούριερ πέφτει τυχαία πάνω στην τεράστια χρηματική λεία μιας ληστείας κι αποφασίζει να την κρατήσει. Καθώς εγκληματίες αναζητούν τα χρήματά τους, αυτός προσπαθεί να τα ‘ξεπλύνει’ στο εξωτερικό με τη βοήθεια ενός μόλις αποφυλακισθέντα απατεώνα, ενός ευυπόληπτου επενδυτή και μιας πόρνης πολυτελείας την οποία ερωτεύεται.
Κοινωνική κομεντί του στρατευμένου γαλλοκαναδού σκηνοθέτη, που στο ελληνικό κοινό παραμένει περισσότερο γνωστός για τη γλυκόπικρη και πολυβραβευμένη «Επέλαση των βαρβάρων» («Les invasions barbares», 2003).
Η φετινή ταινία του είναι μια ανθρωπιστική, αντικαπιταλιστική σάτιρα με μανδύα ταινίας εγκλήματος και λεπτή ειρωνεία που διατρέχει τη μεθοδική πλοκή και τους μεστούς χαρακτήρες. Φορολογικοί παράδεισοι και συσσίτια αστέγων είναι οι δύο πλευρές ενός άνισου κόσμου που ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με προσγειωμένο, στοχευμένο θυμό κι ενεργή αλληλεγγύη και συμπόνια. Η θέση της ταινίας ενσαρκώνεται από τον Πιέρ-Πωλ, που συγκρατημένος πάντα από τη συστολή και την αμηχανία του σπασίκλα διδάκτορα φιλοσοφίας, ταυτόχρονα ξεσπάει έναν διανοούμενο αναρχικό με κοινωνικά κι ιδεολογικά συνειδητοποιημένη οργή.
ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΚΥΡΙΕ ΑΛΕΝ
UN HOMME PRESSΕ
Σκην.: Ερβέ Μιμράν.
Πρωτ.: Φαμπρίς Λουκινί, Λεϊλά Μπεκτί.
Με αφορμή το εγκεφαλικό που παθαίνει, το πολυάσχολο υψηλόβαθμο στέλεχος μιας αυτοκινητοβιομηχανίας βρίσκει την ευκαιρία να επανεξετάσει τη ζωή του και να επανασυνδεθεί με τον εαυτό του και την κόρη του.
Κοινωνική κομεντί βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του γάλλου Κριστιάν Στρεφ, μεγαλοστελέχους της Airbus και της Peugeot Citroën. Μια αληθινή ιστορία αφύπνισης, μ’ έναν εξαίρετο πρωταγωνιστή που εναλλάσσει απολαυστικά την καριερίστικη ηγετικότητα με την παιδιάστικη αφέλεια που επιφέρει η ασθένεια. Ωστόσο, η πλοκή είναι δομημένη άνισα, πλατειάζοντας καθώς αναλώνεται την περισσότερη ώρα στο εύρημα της ανακατεμένης ομιλίας του Αλέν κι αναμειγνύοντας περιστασιακά τη μάλλον άσκοπη υπο-πλοκή της υιοθετημένης Ζαν που ψάχνει την αληθινή της μητέρα.
ΧΕΛΣ ΚΙΤΣΕΝ: ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
THE KITCHEN
Σκην.: Άντρεα Μπέρλοφ.
Πρωτ.: Μελίσα Μακάρθι, Τίφανι Χάντις, Ελίζαμπεθ Μος.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι γυναίκες τριών εγκληματιών που συλλαμβάνονται στη διάρκεια μιας ληστείας τους, αποφασίζουν ν’ αναλάβουν την ηγεσία της συμμορίας που διαφεντεύει την περιοχή Hell’s Kitchen της Νέας Υόρκης.
Δράμα εγκλήματος βασισμένο στην ομώνυμη σειρά κόμικ των Όλι Μάστερς και Μινγκ Ντόιλ που κυκλοφόρησε το 2015. Πρόκειται για μια σεναριακή ιδέα που είδαμε προηγουμένως στις περυσινές «Χήρες» («Widows», Στιβ Μακουίν) και την οποία η Μπέρλοφ χειρίζεται εδώ πιο πληθωρικά, λιγότερο υποβλητικά και με περιστασιακό χιούμορ- εξάλλου δύο από τις τρεις πρωταγωνίστριες, η Μακάρθι κι η Χάντις, είναι καθιερωμένες κωμικοί, που εδώ δοκιμάζονται ξανά σε δραματικούς ρόλους. Τόσο αυτές όσο κι η Μος πάντως είναι εξαιρετικές ως φεμινίστριες εκδικήτριες, σ’ ένα σεναριακό σχήμα που τοποθετεί την έμφυλη διεκδίκηση σε εγκληματικό πλαίσιο, θυμίζοντας το μιούζικαλ «Σικάγο» («Chicago», Ρομπ Μάρσαλ, 2002) κι ειδικότερα ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του, το «Cell Block Tango».
Το πρόβλημα είναι ότι παρά τον δυναμισμό των ερμηνειών, την αποφασιστικότητα των χαρακτήρων και τα εύλογα υπονομευτικά χτυπήματα που εξακολουθούν να δέχονται σ’ ένα αδυσώπητα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, το σενάριο μάλλον χρειαζόταν να ‘χτίσει’ με περισσότερη διεργασία κι αγωνία τον δρόμο των γυναικών προς την εξουσία, καθώς μοιάζει να την εδραιώνει με υπερβολική ευκολία και χωρίς την απαιτούμενη ασφάλεια. Θα μπορούσε επίσης να έχει αναπτύξει περισσότερο τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του και να περιπλέξει περισσότερο τις καταστάσεις του, ώστε σημαντικές υπο-πλοκές του (όπως αυτή που αφορά τον Σίλβερς) ν’ αποδίδονταν λιγότερο πρόχειρα και περισσότερο πειστικά.