Τρεις από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με ήρωες κι ηρωίδες ενάντια στον κόσμο.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙΣ;
CAN YOU EVER FORGIVE ME?
Σκην.: Μάριελ Χέλερ
Πρωτ.: Μελίσα Μακάρθι, Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ, Ντόλι Γουέλς, Μπεν Φαλκόνε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η μέχρι πρότινος επιτυχημένη αμερικανίδα συγγραφέας Λη Ίσραελ βρίσκεται στο ναδίρ της καριέρας της και προκειμένου να εξασφαλίσει τη διαβίωσή της, ξεκινάει να πλαστογραφεί επιστολές διάσημων νεκρών συναδέλφων της.
Κομεντί που αφηγείται τα αληθινά γεγονότα όπως καταγράφηκαν στην αυτοβιογραφία της συγγραφέως «Can You Ever Forgive Me?: Memoirs of a Literary Forger», που εκδόθηκε το 2008. Η ταινία βρέθηκε υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες ερμηνείας για τη Μακάρθι και τον Γκραντ, καθώς επίσης για τρία Όσκαρ, ξανά για το πρωταγωνιστικό δίδυμο, αλλά και για το διασκευασμένο σενάριο της Νικόλ Χολόφσενερ και του Τζεφ Γουίτι.
Μετά από την πρόσφατη απογοήτευση του «The Happytime Murders» (Μπράιαν Χένσον), η Μακάρθι αποκαθιστά τη φήμη της με μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της, ως μια εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέας που εκφράζει άγαρμπα τον φόβο και την ανασφάλειά της, αποξενώνοντας όσους επιχειρούν να την πλησιάσουν. Δίπλα της έχει έναν επίσης απολαυστικό Γκραντ, ιδανικό ως ανέμελο, κουτοπόνηρο μποέμ, με τον οποίο η Ίσραελ μοιράζεται το ίδιο ένστικτο επιβίωσης. Μαζί ζωντανεύουν μια ιστορία για το θάρρος που απαιτεί το ταλέντο κι η ζωή γενικά, τη φιλία και την αγάπη- συνθήκες που παρουσιάζονται όχι στην απλοϊκή και τετριμμένη, αλλά στην πολύμορφη, αντιφατική και γι’ αυτό βαθιά ανθρώπινη εκδοχή τους.
Η ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ
THE KINDERGARTEN TEACHER
Σκην.: Σάρα Κολάντζελο
Πρωτ.: Μάγκι Τζιλενχολ, Πάρκερ Σέβακ, Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ.
Μια νηπιαγωγός ανακαλύπτει ότι ένα αγόρι στην τάξη της, ο Τζίμυ, είναι ιδιοφυές ποιητικό ταλέντο. Αποφασίζει αμέσως να προστατεύσει το αγόρι και ν’ αναδείξει τις ικανότητές του, αλλά το ενδιαφέρον κι ο ενθουσιασμός της νοθεύονται από τις απωθημένες ανεκπλήρωτες δικές της φιλοδοξίες.
Ψυχολογικό και κοινωνικό δράμα που αποτελεί ριμέικ του ισραηλινού «Haganenet» (Ναντάβ Λαπίντ, 2014) και κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας στο περυσινό φεστιβάλ του Σάντανς. Ακόμη μια ταινία για το ταλέντο και τ’ ανεκπλήρωτα όνειρα, στην οποία η Τζίλενχολ σκιαγραφεί πολύ προσεκτικά κι εκλεπτυσμένα τα εμμονικά στάδια στα οποία βυθίζεται η ηρωίδα της, ενώ ο μικρός Σέβακ αποδίδει σχεδόν ακατέργαστα αλλά αξιολάτρευτα την απόσταση που ο Τζίμυ μοιάζει να τηρεί από τον κόσμο, ιδιότυπη τόσο της παιδικότητας όσο και της ιδιοφυίας του. Από την πλευρά του, το σενάριο συζητά έξυπνα αν το ταλέντο είναι εγγενές, επίκτητο ή και τα δύο, ενώ η σκηνοθεσία ευτυχώς φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά και να μην παραβαίνει τα λεπτά όρια ανάμεσα στην εκζήτηση και τη γραφικότητα.
ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ
CAPHARNAÜM
Σκην.: Ναντίν Λαμπακί
Πρωτ.: Ζαΐν Αλ Ραφία, Γιορντάνος Σίφερο, Μπολουγουατίφε Τρέζορ Μπανκόλ
Στον σημερινό Λίβανο, ο Ζαΐν είναι ένα 12χρονο αγόρι καταδικασμένο σε πέντε χρόνια φυλάκισης, που επιστρέφει στο δικαστήριο, αυτή τη φορά για να μηνύσει τους γονείς του για την εγκληματικά ανεύθυνη συμπεριφορά τους προς τον ίδιο και τ’ αδέρφια του. Στη διάρκεια της δίκης εξιστορεί όλα τα βασανιστικά γεγονότα που τον έστειλαν πίσω από τα σίδερα εξαρχής, μεταξύ των οποίων κι η γνωριμία του με τη μετανάστρια από την Αιθιοπία, Ραχίλ.
Κοινωνικό δράμα που κέρδισε μεταξύ άλλων τo Βραβείο της Επιτροπής στο περυσινό φεστιβάλ Καννών, ενώ προτάθηκε επίσης για Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Χρησιμοποιώντας μη- ηθοποιούς για πρωταγωνιστές, η Λαμπακί φτιάχνει μια σαρωτική οδύσσεια για την παιδική εκμετάλλευση, τη μετανάστευση, τη γονικότητα και την παγκόσμια οικονομική ανισότητα.
Η συγκλονιστική αμεσότητα των ερμηνειών, οι απίστευτες συνθήκες κι η πειστική τους αναπαράσταση που τις περισσότερες φορές καταφέρνει να συγκρατηθεί πριν ξεπέσει στον μελοδραματισμό, αλλά κι όταν παρασύρεται να επανέρχεται γρήγορα, φτιάχνουν μια συγκινητική ιστορία, ωθημένη από το ατρόμητο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Ραφία και Σίφερο σε δύο από τις πιο πηγαίες, σθεναρές και μαχητικές ερμηνείες που είδαμε πρόσφατα.