Επιτέλους, μερικές από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
VICE: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ
VICE
Σκην.: Άνταμ Μακέι
Πρωτ.: Κρίστιαν Μπέιλ, Έιμι Άνταμς, Στιβ Καρέλ, Σαμ Ρόκγουελ
Πολιτική βιογραφική κομεντί που σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός από τους πιο αδίστακτους πολιτικούς στην αμερικανική ιστορία. Υποψήφια για έξι Χρυσές Σφαίρες, από τις οποίες κέρδισε αυτή για την -ακόμα μία- χαμαιλεοντική ερμηνεία του Μπέιλ.
Ο 45χρονος ηθοποιός φημίζεται για τις φυσικές δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλει το σώμα του προκειμένου ν’ ανταποκριθεί στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των ρόλων του, με πιο χαρακτηριστική τη δραματική αυξομείωση του βάρους του. Από τα 30 κιλά που έχασε για τον «Άγρυπνο» («TheMachinist», Μπραντ Άντερσον, 2004), στη μυώδη ‘πανοπλία’ του Batmanμέχρι τα 20 επιπλέον κιλά για τον φετινό του ρόλο, ο Μπέιλ δεν αρκείται στον εμφανισιακό εντυπωσιασμό, αλλά ανασυνθέτει τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα των ρόλων με την ίδια επιμέλεια, πειθαρχία κι εξοικείωση που αναδημιουργεί τη φυσιογνωμία τους.
Εδώ αξιοποιείται από τον Μακέι ως λακωνικός, ασταμάτητα φιλόδοξος μηχανορράφος σ’ ένα πορτρέτο έξυπνο, τολμηρό, αιχμηρό, αστείο και σαρκαστικό, παρότι πολιτικά όχι εντελώς αμερόληπτο, αφού η ευθύνη των Δημοκρατικών στη συναίνεση και τη διαιώνιση των υπερ-συντηρητικών πολιτικών της κυβέρνησης Μπους του Νεότερου καταλογίζεται μόλις φευγαλέα στη Χίλαρι Κλίντον και καθόλου στον Μπαράκ Ομπάμα.
ΤΟ ΒΑΠΟΡΑΚΙ
THE MULE
Σκην.: Κλιντ Ίστγουντ
Πρωτ.: Κλιντ Ίστγουντ, Μπράντλι Κούπερ, Μάικλ Πένια, Τάισα Φαρμίγκα, Άντι Γκαρσία
Ο Ερλ είναι ένας ενενηντάχρονος κηπουρός, παθιασμένος με τα λουλούδια του κι αποξενωμένος από την οικογένειά του, την οποία άφηνε πάντα σε δεύτερη μοίρα. Πνιγμένος απ’ τα χρέη και χάρη στο ηλικιωμένο παρουσιαστικό του που αφήνει ανύποπτες τις αρχές, αναλαμβάνει να διακινεί ναρκωτικά για ένα μεξικανικό καρτέλ.
Κοινωνική κομεντί που απεικονίζει την αληθινή ιστορία του ηλικιωμένου Λίο Σαρπ, όπως καταγράφηκε στο άρθρο του Σαμ Ντόλνικ «TheSinaloaCartel’s90-YearOldDrugMule», που δημοσιεύτηκε στο NewYorkTimesMagazineτον Ιούνιο του 2014. Μια τρυφερή ταινία για τα γηρατειά, την ισορροπία ανάμεσα στην οικογένεια και τη δουλειά, αλλά και τις δεύτερες ευκαιρίες που μας δίνονται για ν’ αποκαταστήσουμε χαμένες ισορροπίες.
Ο Ίστγουντ φτιάχνει έναν αξιολάτρευτο μετριοπαθή συντηρητικό χαρακτήρα, ο οποίος προσπαθεί ν’ αναπληρώσει το παρελθόν που αμέλησε και να
εξοικειωθεί με το παρόν που αλλάζει διαρκώς, χωρίς να προδίδει τις αξίες στις οποίες πιστεύει. Το χιούμορ που ανταλλάσσει με τους ισπανόφωνους εργάτες του στην πρώτη σκηνή, η σχέση του με την τεχνολογία, η παρεξήγηση με τις λεσβίες μηχανόβιες, η ευεργεσία του στο κέντρο ψυχαγωγίας των βετεράνων είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικές εκφάνσεις αυτής προσαρμογής. Ο
Ερλ αποδέχεται με χαμογελαστή στωικότητα κάθε είδους νεωτερισμούς, σαν ν’ αναγνωρίζει ότι αφορούν έναν κόσμο στον οποίο εκείνος σύντομα δε θ’ ανήκει πια. Την αρχική αφέλεια διαδέχεται η συνειδητή συνενοχή, την οποία ο ήρωας υπερασπίζεται με ακέραιη υπευθυνότητα την ώρα της κρίσης.
ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ
TODOSLOSABEN
Σκην.: Ασγκάρ Φαραντί
Πρωτ.: Πενέλοπε Κρουζ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ρικάρντο Νταρίν
Η Λάουρα επιστρέφει στο χωριό της στην Ισπανία για έναν οικογενειακό γάμο. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού, η κόρη της απάγεται κι αναζήτησή της θα φέρει στην επιφάνεια ξεχασμένες έριδες.
Οικογενειακό δράμα μυστηρίου που, παρά τις στιβαρές ερμηνείες και τον σταθερά διεισδυτικό προβληματισμό του σκηνοθέτη στις ερωτικές κι οικογενειακές σχέσεις, δεν προσφέρει την ίδια αγωνιώδη περιέργεια, τη χαρακτηρολογική αμφισημία και τα ηθικά διλήμματα που έκαναν μέχρι τώρα συναρπαστική τη φιλμογραφία του Φαραντί.
Η ΜΑΙΡΗ ΠΟΠΙΝΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ
MARY POPPINS RETURNS
Σκην.: Ρομπ Μάρσαλ
Πρωτ.: Έμιλι Μπλαντ, Λιν- Μανουέλ Μιράντα, Μπεν Γουίσο, Έμιλι Μόρτιμερ, Κόλιν Φερθ, Μέριλ Στριπ, Ντικ Βαν Ντάικ, Άντζελα Λάνσμπερι, Τζούλι Γουόλτερς
Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη της επίσκεψη στο σπίτι της οικογένειας Μπανκς στο Λονδίνο, η γκουβερνάντα Μαίρη Πόπινς επιστρέφει για να βοηθήσει τη νέα γενιά της οικογένειας να γλιτώσει από τα οικονομικά προβλήματα που κινδυνεύουν να της στερήσουν το σπίτι της.
Κωμικό μιούζικαλ στο οποίο η Μπλαντ γίνεται η δεύτερη ηθοποιός που ενσαρκώνει στον κινηματογράφο τη λογοτεχνική ηρωίδα της αυστραλο-βρετανής Πάμελας Τράβερς, μετά από τη Τζούλι Άντριους στην κλασική «MaryPoppins» (Ρόμπερτ Στίβενσον, 1964), της οποίας η φετινή ιστορία αποτελεί συνέχεια. Η ταινία βρέθηκε υποψήφια για τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, χωρίς όμως να κερδίσει καμία: καλύτερης ταινίας στην κατηγορία κωμωδία/ μιούζικαλ, ερμηνειών για τη Μπλαντ και τον Μιράντα στην ίδια κατηγορία και μουσικής για τον Μαρκ Σάιμαν.
Πλούσια, πολύχρωμη κι ευδιάθετη, με μια Μπλαντ αντάξια του ρόλου αν και μάλλον όχι της προκατόχου της, η ταινία πετυχαίνει τους στόχους της για άσπιλη κι ανέμελη ‘ντισνεϊκή’ διασκέδαση, έστω κι αν ακόμη μοιάζει αμφίβολο για το αν θα φτάσει να κατακτήσει μια εξίσου μνημειώδη θέση με την προηγούμενη ταινία.