Κινηματογραφή: Γυναικεία δύναμη

Οι εποχές αλλάζουν το σινεμά και το σινεμά τις εποχές.

 

CAPTAIN MARVEL

Σκην.: Άννα Μπόντεν, Ράιαν Φλεκ

Πρωτ.: Μπρι Λάρσον, Σάμιουελ Τζάκσον, Τζουντ Λο, Ανέτ Μπένινγκ

Το 1995 η Βερς είναι μια πολεμίστρια στον πλανήτη των Κρι, η οποία υποφέρει από αινιγματικούς εφιάλτες. Όταν μετά από μια αποστολή της θα καταλήξει στη Γη, το κουβάρι της ταυτότητάς της αρχίζει σταδιακά να ξετυλίγεται κι όσα γνώριζε για τη ζωή της αποδεικνύονται τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι φαίνονταν.

Περιπέτεια φαντασίας η οποία αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική απεικόνιση της ηρωίδας που πρωτοεμφανίστηκε στα κόμικ της Marvel το 1968, ενώ παράλληλα πρόκειται για την εικοστή πρώτη προσθήκη στο Κινηματογραφικό Σύμπαν της εταιρείας, εν αναμονή του «Εκδικητές: η τελευταία πράξη» («Avengers: Endgame») τον επόμενο μήνα.

Tο ότι η ταινία προσφέρει την πρώτη ατομική περιπέτεια σε ηρωίδα της Marvel μέσα στο κατά τ’ άλλα αντροκρατούμενο προαναφερθέν Σύμπαν της εταιρείας δεν είναι καθόλου αμελητέο. Βεβαίως έχουν προηγηθεί ατομικές περιπέτειες υπερηρωίδων που προέρχονται κι από τις δύο μεγάλες εταιρείες κόμικ, όπως τα «Supergirl» (Ζανό Σουάρτς, 1984) και «Catwoman» (Πιτόφ, 2004) της DC, και το «Elektra» (Ρομπ Μπόουμαν, 2005) της Marvel.

Όμως καμία απ’ αυτές δεν πέτυχε εμπορικά επειδή απλώς καμία δεν το άξιζε, εξαιτίας της επιφανειακής, αφόρητα στερεότυπης, συνολικά άστοχης απεικόνισής τους (όπως π.χ. το κοστούμι της Catwoman που έκανε τη Χάλι Μπέρι να μοιάζει περισσότερο με στρίπερ παρά με μαχήτρια του κακού).

Πλέον, η Marvel έχει συγκεντρώσει τους ήρωές της σε μια σειρά υψηλών τεχνικών προδιαγραφών, η εποχή μας είναι πολύ πιο ευαίσθητη σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το είδος των υπερηρώων περνάει τη χρυσή κινηματογραφική εποχή του, προσφέροντας ένα πολύ πιο γόνιμο έδαφος για χαρακτήρες που είναι κάτι διαφορετικό από λευκοί ετεροφυλόφιλοι άντρες.

Τις συνθήκες αξιοποίησε πρώτη η DC με το «Wonder Woman» (Πάτι Τζένκινς, 2017) κι η Marvel ακολούθησε με το «Black Panther» (Ράιαν Κούγκλερ, 2018), ο οποίος μπορεί να μην ήταν ο πρώτος μαύρος υπερήρωας (τα «Blade» επίσης της Marvel είχαν προηγηθεί κατά μία εικοσαετία), αλλά η ταινία μετατράπηκε σε πολιτισμικό φαινόμενο στις Η.Π.Α. ακριβώς λόγω της ευνοϊκότερης συγκυρίας για τις καταπιεσμένες κοινωνικές και φυλετικές ομάδες.

Η DC επανήλθε με το «Aquaman» (Τζέιμς Γουάν, 2018) κι η Marvel σκοπεύει να διευρύνει το φάσμα της εκπροσώπησης, μέσα από τα «Eternals» και «Shang- Chi», στα οποία θα συστήσει τον πρώτο της ομοφυλόφιλο και τον πρώτο της ασιάτη υπερήρωα αντιστοίχως.

Η προοδευτική ρητορική της ταινίας που εκτός από τις γυναίκες υπερασπίζεται επίσης τους μετανάστες μέσα από μια έξυπνη ανατροπή της πλοκής, αποτελεί ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της.

Κατά τ’ άλλα, προσωπικά τη βρήκα προσεγμένη, πλούσια κι ευχάριστη σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του στούντιο, αλλά χωρίς ιδιαίτερη τεχνική ή αισθητική συνεισφορά στο είδος, που θα την έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στις ταινίες της συγκεκριμένης σειράς. Επιπλέον, η επιστροφή της Κάρολ στον πλανήτη των Κρι για το υποτιθέμενο κλείσιμο εκκρεμοτήτων μόνο απορία δημιουργεί και μοιάζει μια μάλλον περίεργη δικαιολογία για να εξηγήσει την απουσία της ηρωίδας από τη Γη στην έναρξη του MCU.

 

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑΣ ΛΙΜΝΗΣ

UNDER THE SILVER LAKE

Σκην.: Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ

Πρωτ.: Άντριου Γκάρφιλντ, Ράιλι Κίου, Τόφερ Γκρέις

Στο σημερινό Λος Άντζελες, ο άεργος Σαμ αρχίζει να ερευνά την εξαφάνιση της όμορφης γειτόνισσάς του, ώσπου ανακαλύπτει μια συνωμοσία πέρα από τη φαντασία και τη λογική του.

Ψυχολογικό δράμα μυστηρίου στο οποίο ο Γκάρφιλντ ξεφεύγει επιδέξια από τον τύπο του νεαρού γόη για να υποδυθεί έναν παρακμασμένο χαρακτήρα και να περιπλανηθεί σ’ ένα μυστηριώδες, απόκοσμο, σουρεαλιστικό, επικίνδυνο, σινεφιλικό αδιέξοδο, που θυμίζει μια διασταύρωση των «Οδός Μαλχόλαντ» («Mulholland Drive», Ντέιβιντ Λιντς, 2001) κι «Έμφυτο ελάττωμα» («Inherent Vice», Πωλ Τόμας Άντερσον, 2014), χωρίς όμως να μπορεί να ξεπεράσει τον δευτερογενή χαρακτήρα του, παρά την αλλόκοτη ατμόσφαιρα που πετυχαίνει.

 

 

Ο ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ

L’ EMPEREUR DE PARIS

Σκην.: Ζαν- Φρανσουά Ρισέ

Πρωτ.: Βενσάν Κασέλ, Φρέγια Μαβόρ, Όλγκα Κουριλένκο, Ντενί Μενοσέ, Φαμπρίς Λουκινί

Το 1800 ο Φρανσουά Βιντόκ είναι ο πιο διαβόητος εγκληματίας της Γαλλίας, ο οποίος αποφασίζει να συνεργαστεί με την αστυνομία προκειμένου να τερματίσει τη δράση μιας συμμορίας και να κερδίσει χάρη για τα δικά του εγκλήματα.

Ατμοσφαιρική και δυναμική αστυνομική περιπέτεια εποχής, που συνδυάζει τη δράση με το πολιτικό και το ιστορικό σχόλιο, αποτελώντας την τέταρτη συνεργασία μεταξύ του σκηνοθέτη Ρισέ και του πρωταγωνιστή Κασέλ, έπειτα από τα «Υπ’ αριθμόν 1 δημόσιος κίνδυνος: μέρος 1ο» («L’ Instinct de Mort», 2008), «Υπ’ αριθμόν 1 δημόσιος κίνδυνος: μέρος 2ο» («L’ Ennemi Public nο1», 2008) και «Θα μείνει μεταξύ μας» («Un moment d’égarement», 2015).