ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ
AFTER THE WEDDING
Σκην.: Μπαρτ Φρόιντλιχ
Πρωτ.: Μισέλ Γουίλιαμς, Τζουλιάν Μουρ, Μπίλι Κράνταπ
Οικογενειακό δράμα που αποτελεί ριμέικ του ομώνυμου δανέζικου «Efter brylluppet» (Σουζάνε Μπίερ, 2006), το οποίο ήταν υποψήφιο στην κατηγορία του ξενόγλωσσου Όσκαρ. Εδώ ο σκηνοθέτης και σύζυγος της Μουρ έχει επίσης διασκευάσει το σενάριο, στο οποίο προσδίδει φεμινιστική χροιά αντιστρέφοντας το φύλο των ρόλων από το δανέζικο πρωτότυπο, όπου το πρωταγωνιστικό τρίγωνο αποτελούταν από δύο άντρες και μία γυναίκα.
Μια γλυκόπικρη, τρυφερή και συγκινητική ιστορία για τη γονικότητα και την οικονομική ανισότητα μεταξύ της ανεπτυγμένης Δύσης και των αναπτυσσόμενων χωρών. Με εξαίρεση τη μοναδική έξαρση της Μουρ, την οποία προσωπικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει χειριστεί πιο μετρημένα, το καστ συνολικά αποδίδει την ιστορία ισορροπημένα και λεπτά, με πήχη την αυστηρή εσωτερικότητα της Γουίλιαμς σε μια ερμηνεία υποδειγματικής εκφραστικής οικονομίας.
Αν και δε μπορούμε να το συζητήσουμε εκτενέστερα εδώ για να μην αποκαλύψουμε τις ανατροπές της πλοκής, το μόνο που μοιάζει να λειτουργεί κάπως βεβιασμένα είναι ο τρόπος με τον οποίο αλλάζει η ζωή της Ίζαμπελ. Παρότι το σενάριο προσφέρει στην ηρωίδα ένα σημαντικό θέλγητρο για να αμβλύνει τον εκβιασμό που υφίσταται, δεν το καταφέρνει εντελώς. Ίσως δηλαδή θα έπρεπε να την έχει αφήσει να καταλήξει μόνη της σε μια απόφαση, αντί να την εγκλωβίσει σ’ ένα δίλημμα που μοιάζει να υπονομεύει την ακεραιότητά της και να προϊδεάζει για μια απρόθυμη και μηχανική προσαρμογή στο νέο της περιβάλλον.
Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
THE INVISIBLE MAN
Σκην.: Λη Γουανέλ
Πρωτ.: Ελίζαμπεθ Μος, Άλντις Χοτζ, Χάριετ Ντάιερ, Όλιβερ Τζάκσον- Κόεν
Η Σεσίλια είναι μια αρχιτεκτόνισσα που πιστεύει ότι ο κακοποιητικός σύζυγός της έχει εφεύρει έναν τρόπο να γίνεται αόρατος, ώστε να συνεχίζει να τη βασανίζει ακόμη και μετά τη φαινομενική αυτοκτονία του.
Ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα Χέρμπερτ Τζωρτζ Γουέλς, που εκδόθηκε το 1897 κι έχει γνωρίσει πολυάριθμες κινηματογραφικές μεταφορές, με πιο γνωστές το ομώνυμο φιλμ του 1933 από τον Τζέιμς Γουέιλ, τις «Περιπέτειες ενός αόρατου ανθρώπου» («Memoirs of an Invisible Man», Τζον Κάρπεντερ, 1992) και το «Αόρατο άγγιγμα» («Hollow Man», Πωλ Βερχόφεν, 2000).
Εδώ η ιστορία αναβιώνει από το στούντιο της Universal, που αρχικά προόριζε αυτή την επανεκκίνηση ως μέρος του Σκοτεινού της Σύμπαντος (Dark Universe), στο οποίο θα συγκέντρωνε όλα τα γνωστά τέρατα με τα οποία ταυτίστηκε κατά τη δεκαετία του 1930 (Δράκουλα, Φράνκενσταϊν κ.α.), ενώ είχε ανακοινωθεί μέχρι κι ο Τζόνι Ντεπ ως πρωταγωνιστής. Μετά όμως από την κριτική κι εισπρακτική απογοήτευση της «Μούμιας» («The Mummy», Άλεξ Κούρτσμαν, 2017) με τον Τομ Κρουζ ως πρώτης προσθήκης στο σχεδιαζόμενο Σύμπαν, το στούντιο ακύρωσε τα σχέδιά του και αποφάσισε ν’ αναπτύξει κάθε τίτλο ξεχωριστά με χαμηλότερες οικονομικές προδιαγραφές, πιο κοντά στο είδος του τρόμου παρά της περιπέτειας φαντασίας. Μια επιλογή που την οδήγησε ν’ απευθυνθεί στην εταιρεία Blumhouse, η οποία τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί στο συγκεκριμένο είδος με τίτλους όπως «Μεταφυσική δραστηριότητα» («Paranormal Activity»), «Παγιδευμένη ψυχή» («Insidious»), «Κάθαρση» («The Purge»), «Τρέξε!» («Get Out») κ.α.
Η αλλαγή οικονομικής κλίμακας λειτούργησε αποτελεσματικά, μια και το είδος του τρόμου ποτέ δε χρειάστηκε μεγάλους προϋπολογισμούς για να δώσει τα καλύτερά του δείγματα. Σκηνοθετώντας υπομονετικά και μεθοδικά, ο Γουανέλ προσαρμόζει τον μύθο στο σημερινό φεμινιστικό κλίμα, μετατρέποντάς τον σε μια ιστορία κακοποίησης κι ενδοοικογενειακής βίας, με μια σπουδαία Μος να εναλλάσσει φόβο, απόγνωση και πείσμα με εξαιρετικό δυναμισμό.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ
THE WAY BACK
Σκην.: Γκάβιν Ο Κόνορ
Πρωτ.: Μπεν Άφλεκ
Ο Τζακ είναι ένας αλκοολικός οικοδόμος σε διάσταση από τη σύζυγό του, που καλείται να προπονήσει την ομάδα μπάσκετ του παλιού του σχολείου, με το οποίο είχε διακριθεί ως ένας από τους καλύτερους παίχτες της εποχής του.
Ψυχολογικό δράμα που αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη με τον πρωταγωνιστή μετά από τον άνισο «Λογιστή» («The Accountant», 2016). Μέσα στην κοινοτοπία και την προβλεψιμότητά της λόγω -μεταξύ άλλων- του τρόπου με τον οποίο υιοθετεί το μοτίβο του ‘λευκού σωτήρα’, η ταινία καταφέρνει παρόλαυτά να διαγράψει μια συνεπή αφηγηματική και συναισθηματική τροχιά, προσφέροντας παράλληλα μια αφοσιωμένη και στιβαρή ερμηνεία του Άφλεκ, για τον οποίο, ως κάποιον που παλεύει χρόνια με τον αλκοολισμό στην πραγματική του ζωή, ο ρόλος περιέχει και μια αυτοβιογραφική διάσταση.