Μπορεί να μπήκε Σεπτέμβρης, αλλά στις αίθουσες είναι ακόμα καλοκαίρι.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΓΑΜΟ – DESTINATION WEDDING
Σκην.: Βίκτωρ Λέβιν
Πρωτ.: Κιάνου Ριβς, Γουαϊνόνα Ράιντερ
Στη διάρκεια του κοινού τους ταξιδιού προς την τελετή στην Καλιφόρνια, βρίσκουν την ευκαιρία να συζητήσουν για τη ζωή και τον έρωτα, κινδυνεύοντας να καταλήξουν μαζί.
Ρομαντική κομεντί που αποτελεί τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του 57χρονου αμερικανού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Λέβιν, μετά το απλό, τρυφερό και γλυκά μελαγχολικό, επίσης ρομαντικό αλλά δραματικότερων αποχρώσεων «Σχέση 5 με 7» («5 to 7», 2014).
Τόσο η προηγούμενη όσο κι η φετινή ταινία του δημιουργού, χρησιμοποιούν πολύ συνηθισμένα αφηγηματικά μοτίβα, τα οποία όμως χειρίζονται λιτά, μεστά κι ευαίσθητα, χωρίς να τα ανανεώνουν αλλά ούτε και να τα ευτελίζουν. Εδώ βρίσκουμε το μοτίβο του ζευγαριού άσπονδων αγνώστων που καταλήγουν να ερωτεύονται, αναιρώντας όλες τις απορριπτικές τους πεποιθήσεις για τη συντροφικότητα.
Από τις δύο ταινίες του σκηνοθέτη η φετινή είναι η λιγότερο ισορροπημένη, με το σενάριό της πιο φροντισμένο από τη σκηνοθεσία της. Διαθέτει κείμενο σύντομο και περιεκτικό, μεθοδικά διαρθρωμένο, με διάλογο γρήγορο και σπιρτόζο, που στο μεγαλύτερο μέρος του διατηρεί τον ρυθμό του, χωρίς να πλατειάζει ή να χάνει τον πολύ συγκεκριμένο στόχο του.
Ωστόσο, ο Ριβς αποδίδει έναν Φρανκ που αντί για επιφυλακτικός κι απόμακρος είναι απλώς ξερός κι άνοστος, χωρίς αρκετή γοητεία που θα συγχωρούσε τις ιδιοτροπίες του. Η Ράιντερ από την πλευρά της μοιάζει να προσπαθεί περισσότερο απ’ όσο θα ‘πρεπε, με αποτέλεσμα το χιούμορ της να φαίνεται επιτηδευμένο.
Επίσης δε βοηθάει το ότι γενικότερα όλο το υπόλοιπο αφηγηματικό περιβάλλον πέραν του πρωταγωνιστικού ζευγαριού μοιάζει σκηνοθετικά παραμελημένο. Αντανακλώντας τη μισανθρωπία των ηρώων, είναι κατανοητό και θεμιτό η πλοκή να μη “φιλοξενεί’ άλλα πρόσωπα.
Όμως οι ελάχιστοι χαρακτήρες που εισάγονται έστω φευγαλέα κι από μακριά στη σκηνή του δείπνου πρόβας του γάμου, αντί μέσα από τη συμπεριφορά τους να εμπλουτίσουν τη στάση του Φρανκ και της Λίντσεϊ ή απλώς να ενισχύσουν το χιούμορ των καταστάσεων, περιφέρονται αμήχανα κι αδέξια, μαρτυρώντας προχειρότητα που αδικεί τις δυνατότητες του σεναρίου.
Η ΚΑΛΟΓΡΙΑ THE NUN
Σκην.: Κόριν Χάρντι
Πρωτ.: Ταΐσα Φαρμίγκα, Ντέμιαν Μπισίρ, Τζόνας Μπλοκέ
Όταν ένας δαίμονας στοιχειώνει ένα αβαείο στη Ρουμανία του 1952, το Βατικανό στέλνει έναν ιερέα και μια δόκιμη μοναχή να ερευνήσουν το θέμα.
Πέμπτη προσθήκη στο εμπορικά υπερ-επιτυχημένο διευρυμένο κινηματογραφικό σύμπαν τρόμου που ξεκίνησε με «Το κάλεσμα» («The Conjuring», Τζέιμς Γουάν, 2013) και συνεχίστηκε με τα «Annabelle» (Τζον Ρ. Λεονέτι, 2014), «Το κάλεσμα 2» («The Conjuring 2», Τζέιμς Γουάν, 2016) και «Annabelle: Creation» (Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ, 2017).
Η φετινή ταινία αποτελεί prequel όλων των παραπάνω και το μοναδικό έξυπνο στοιχείο της είναι η άτυπη ‘μεταφυσική’ σύνδεση μεταξύ των ταινιών, που δημιουργείται μέσα από το κάστινγκ της 24χρονης Ταΐσα Φαρμίγκα, της ταλαντούχας και κατά 21 χρόνια νεότερης αδερφής της Βέρα Φαρμίγκα, πρωταγωνίστριας των δύο «Conjuring».
Κατά τ’ άλλα, η ασυναρτησία κι η ανοησία της ταινίας μού θύμισε ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι ορθόδοξοι κληρικοί για να εναντιωθούν στην καθιέρωση της καύσης των νεκρών στην Ελλάδα: “αν το σώμα καεί, τι θα βρει ο θεός ν’ αναστήσει; Στάχτες;”.
Έτσι είναι κι η ταινία: ένας φαύλος κύκλος ανεκδιήγητου παραλογισμού όπου ένας δαίμονας καταλαμβάνει μια μονή και τους λειτουργούς της που εξ ορισμού προστατεύονται από τον θεό, πνεύματα επιστρέφουν από τους νεκρούς με υπερφυσικές δυνάμεις αλλά εξουδετερώνονται μ’ έναν απλό αποκεφαλισμό ή πυροβολισμό, ενώ μέχρι και σωζόμενο αίμα του Χριστού καταφέρνει να χωρέσει στην πλοκή, αφού, όπως το ‘τίμιο ξύλο’, προφανώς όλοι έχουν από λίγο.
Κι ολ’ αυτά για να καταλήξουμε σε τίποτα διαφωτιστικότερο απ’ το πρόσχημα που ήταν ήδη γνωστό πριν τη δημιουργία της ταινίας: ότι ένας δαίμονας κατέλαβε μια καλόγρια, χωρίς να έχει καμία σημασία η ταυτότητα του θύματος ή οι προθέσεις του δαίμονα.
Τα παραπάνω είναι μάλλον ασήμαντα για τους οπαδούς της σειράς, αφού η απήχησή της μεγαλώνει με κάθε καινούρια προσθήκη, αν κρίνει κανείς από το ότι το σαββατοκύριακο που μας πέρασε η ταινία σημείωσε το μεγαλύτερο άνοιγμα απ’ όλες τις προηγούμενες της σειράς, με παγκόσμιες εισπράξεις άνω των 130 εκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι εξηγείται το πλήθος κυρίως εικοσάρηδων που είδα με απογοήτευση όχι μόνο να γεμίζει τη μεγαλύτερη αίθουσα τοπικού πολυ-κινηματογράφου την πρώτη μέρα προβολής της, αλλά να παρακολουθεί την ταινία με σπάνια αφοσίωση.
ΑΝΑΝΕΩΣΗ
Έφτασε ξανά η στιγμή ν’ ανανεωθεί η εικόνα της στήλης. Καινούριος λογότυπος από τη Lazy Snail και φωτογραφία από τον Jannik Weylandt (Γιάνικ Βάιλαντ). Τ
ους ευχαριστούμε θερμά.