Απροσδόκητα ενδιαφέρουσα κι απολαυστική εβδομάδα, χάρη σε τρεις νέους και συγκροτημένους δημιουργούς.
ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
DRAGGED ACROSS CONCRETE
Σκην.: Σ. Κρεγκ Ζάλερ
Πρωτ.: Μελ Γκίμπσον, Βινς Βων
Δυο αστυνομικοί σε διαθεσιμότητα αποφασίζουν να ληστέψουν έναν έμπορο ναρκωτικών για να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα.
Αστυνομική περιπέτεια η οποία αποτελεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που γράφει και σκηνοθετεί ο 46χρονος αμερικανός Ζάλερ, μετά από δύο εξαιρετικούς τίτλους, το γουέστερν «Τσεκούρι από κόκαλο» («BoneTomahawk», 2015) και την περιπέτεια φυλακής «Καυγάς στο μπλοκ 99» («BrawlinCellBlock99», 2017).
Είτε από κωλοπαιδισμό, είτε από συνειδητή αντίδραση στην κάθε μορφής λογοκρισία, το σινεμά του Ζάλερ είναι σαφές ότι δεν αισθάνεται άνετα με την πολιτική ορθότητα, γι’ αυτό και μερίδα κριτικών στηλιτεύει την έλλειψη ευαισθησίας που τον χαρακτηρίζει σχετικά με την αναπαράσταση κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Στην πλοκή της φετινής ταινίας του λοιπόν αποφάσισε να μιλήσει μεταξύ άλλων ευθέως για το θέμα και να σηκώσει απλώς το μεσαίο δάκτυλο στους επικριτές του.
Όπως κι αν νιώθει κανείς για τη ρητορική του, αυτά που είναι λιγότερο αμφισβητήσιμα είναι η τόλμη, η μεθοδικότητα κι η συγκρότηση του Ζάλερ, ο οποίος παρότι στο χαρτί κινείται μέσα σε συνηθισμένα ειδολογικά πλαίσια, στο πλατό καταφέρνει με τις ιστορίες του να εμπλουτίσει τα είδη στα οποία ανήκουν.
Μεγάλες διάρκειες που δεν κουράζουν χάρη στην απέριττη αφήγηση, ιδιόμορφα και μεστά backstoryδευτερευόντων χαρακτήρων, μηδαμινή χρήση μουσικής, λιτοί κι εύστοχοι διάλογοι, βραδύτερο από τα χολιγουντιανά μέτρα αλλά καίριο μοντάζ, κουρασμένοι κι ηθικά αμφιλεγόμενοι (αντι-) ήρωες.
Το παραπάνω ύφος προσαρμόζεται εδώ στο είδος της αστυνομικής ταινίας δράσης, για να δώσει μια κυνική και πεσιμιστική εκδοχή του, ενσαρκωμένη εξαιρετικά από τους δύο πρωταγωνιστές. Ο Γκίμπσον κουβαλάει αποκαμωμένος το άγχος του γονέα και την ανάγκη της διαβίωσης κι ο Βων του συμπαραστέκεται με παλιομοδίτικη συναδελφική αφοσίωση. Ωστόσο οι πράξεις τους δεν ηρωοποιούνται, αφού το ‘νωχελικό’ μοντάζ κι η έλλειψη μουσικής υπονομεύουν τόσο τις πράξεις τους όσο και τις προσδοκίες του θεατή.
ΕΜΕΙΣ
(US)
Σκην.: Τζόρνταν Πιλ.
Πρωτ.: Λουπίτα Νιόνγκο, Γουίνστον Ντιούκ, Ελίζαμπεθ Μος.
Μια τετραμελής οικογένεια πηγαίνει για διακοπές στο εξοχικό της, όπου τους επισκέπτεται και τους επιτίθεται μια άλλη οικογένεια με ισάριθμους σωσίες τους. Ταινία τρόμου που αποτελεί τη δεύτερη σκηνοθεσία του 40χρονου Πιλ, μετά το έξυπνο κι αλληγορικό ομοειδές «Τρέξε!» («GetOut», 2017), για το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
Παρότι αφήνει εκκρεμή περισσότερα ερωτήματα απ’ όσα απαντάει, η ταινία παραμένει μια ευρηματική, αινιγματική, απόκοσμη παραβολή που πραγματεύεται κοινωνικά, φιλοσοφικά και ψυχαναλυτικά ζητήματα. Οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός, η έννοια του εαυτού, το ατομικό και το συλλογικό υποσυνείδητο ανακατεύονται όλα μ’ ένα συνωμοσιολογικό έρεισμα και γίνονται πειστικά χάρη στις σπουδαίες ερμηνείες απ’ όλο το καστ, μ’ εξέχουσα τη Νιόνγκο. Ο Πιλ εύκολα θα μπορούσε να επαναπαυθεί στη στερεότυπη κίνηση και συμπεριφορά των ζόμπι, αλλά καταφέρνει να κάνει τους Δεμένους ιδιότυπα τρομακτικούς, εξελίσσοντας συμπεριφορικά μοτίβα που ξεκίνησε από το «Τρέξε!», όπως το τεντωμένο χαμόγελο και τα γουρλωμένα μάτια.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΒΟΜΒΑΗ
HOTEL MUMBAI
Σκην.: Άντονι Μάρας
Πρωτ.: Ντεβ Πατέλ, Άρμι Χάμερ, Ανούπαμ Κερ, Ναζανίν Μπονιάντι
Τον Νοέμβριο του 2008 φανατικοί ισλαμιστές χτυπούν ταυτόχρονα σε διαφορετικές τοποθεσίες της Βομβάης σκοτώνοντας και τραυματίζοντας εκατοντάδες αθώων. Κάποιοι απ’ αυτούς προσπαθούν να βγουν ζωντανοί μέσα από το πολυτελές εμβληματικό ξενοδοχείο Ταζ.
Δραματική περιπέτεια που αφηγείται τα αληθινά γεγονότα της πολλαπλής τρομοκρατικής επίθεσης στην πολυπληθέστερη πόλη της Ινδίας πριν από μια δεκαετία. Η ταινία είναι γυρισμένη με αρκετή σοβαρότητα, στιβαρότητα και σεβασμό προς τα θύματα, ώστε ν’ αποκλείονται χολιγουντιανού τύπου (ψευδο-) ηρωικά κλισέ.
Παρά τις περιστασιακές αβλεψίες (π.χ. δεν πείστηκα για το ότι οι τρομοκράτες δεν αντιλήφθηκαν τα έστω πνιχτά κλάματα του μωρού μέσα από τη ντουλάπα), ο Μάρας εξασφαλίζει κρισιμότητα, αγωνία και συγκίνηση, φροντίζοντας παράλληλα να σκάψει λιγάκι κάτω από την επιφάνεια του στερεότυπου του τρομοκράτη, σκιαγραφόντας τους ως αδαείς, αφελείς μαριονέτες που χειραγωγούνται από επιτήδειους υποκινητές.