Το έγκλημα που πληρώνει και το έγκλημα που πληρώνεται.
ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΜΠΛΟ – LOVING PABLO
Σκην.: Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα
Πρωτ.: Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ
Δράμα εγκλήματος βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Βαλέχο «Amando a Pablo, odiando a Escobar», που εκδόθηκε το 2007.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, προφανώς ο Εσκομπάρ εξακολουθεί γοητεύει τη φαντασία του κοινού, όπως φαίνεται από την πληθώρα των πρόσφατων παραγωγών με θέμα τη δράση του, όπως ο κινηματογραφικός «Χαμένος παράδεισος» («Escobar: Paradise Lost», Αντρέα Ντι Στέφανο, 2014) με τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο κι η τηλεοπτική σειρά του Netflix «Narcos» (2015) με τον Βάγκνερ Μόουρα στον ομώνυμο ρόλο.
Με την ερωτική σχέση απλώς μια αφορμή, εδώ ο Αρανόα δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό που δεν έχει ήδη ιδωθεί στους παραπάνω τίτλους. Παρόλαυτά φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση, με γρήγορο ρυθμό κι αρκετά εξωφρενικά περιστατικά για να εκπλήξει τον θεατή. Η μελωδικότητα στην εκφορά του Μπαρδέμ, μαζί με το νωθρό παράστημα και το μισοκοιμισμένο βλέμμα που περιστασιακά φτάνουν να θυμίζουν μέχρι και τον Άντι Κάουφμαν, φέρνουν την κατά τ’ άλλα συγκροτημένη ερμηνεία του στο όριο της γραφικότητας, ενώ η Κρουζ αντεπεξέρχεται ικανότατα στις μεγαλύτερες διακυμάνσεις του δικού της ρόλου, σκιαγραφώντας μια καθόλου κολακευτική εικόνα της ηρωίδας της, ως αυτάρεσκης δειλής καιροσκόπου.
Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ 8 – OCEAN’S EIGHT
Σκην.: Γκάρι Ρος
Πρωτ.: Σάντρα Μπούλοκ, Κέιτ Μπλάνσετ, Αν Χάθαγουεϊ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Σάρα Πώλσον, Μίντι Κέιλινγκ, Άκουαφίνα, Ριάνα
Η Ντέμπι Όσιαν είναι αδερφή του επικεφαλής της διαβόητης Συμμορίας των Έντεκα, Ντάνι Όσιαν. Αποφυλακίζεται μετά από πέντε χρόνια και χωρίς να χάσει χρόνο στρατολογεί μια καινούρια θηλυκή εφταμελή συμμορία για να ληστέψουν ένα από τα ακριβότερα περιδέραια στον κόσμο, κατά τη διάρκεια του ετήσιου χορού στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη.
Κωμική ταινία εγκλήματος που αποτελεί spin- off της τριλογίας την οποία σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, αποτελούμενης από τα «Η συμμορία των έντεκα» («Ocean’s Eleven», 2001), «Η συμμορία των δώδεκα» («Ocean’s Twelve», 2004) και «Η συμμορία των δεκατριών» («Ocean’s Thirteen», 2007).
Ο Ρος διατηρεί έστω μηχανικά την οπτικοακουστική ταυτότητα που προσέδωσε ο Σόντερμπεργκ στη σειρά με τα ζουμ, τα χωρισμένα κάδρα και το τζαζ/ φανκ ηχόχρωμα. Το καστ είναι ιδανικά επιλεγμένο κι οι cameo (φευγαλέες) εμφανίσεις γνωστών προσωπικοτήτων είναι καταλλήλως επίκαιρες (οι αδερφές Καρντάσιαν) και λαμπερές (Άννα Γουίντουρ).
Ωστόσο, η πλοκή μοιάζει επιπόλαιη σε σημεία όπως η αρχική επίδειξη των ικανοτήτων της Ντέμπι, κατά την οποία φεύγει από ακριβά μαγαζιά με κλεμμένα προϊόντα σαν να μην υπάρχει αντικλεπτικό σύστημα στις εισόδους, αλλά και στη στιγμή της κλοπής του περιδεραίου που θα μπορούσε πολύ ευκολότερα να αντικατασταθεί επιτόπου με πολύ λιγότερο κόπο. Επίσης, δεν παύει να νιώθει κανείς ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί μένουν αναξιοποίητοι με κυριότερη τη Μπλάνσετ, ενώ το συνολικό εγχείρημα παραμένει συνηθισμένα διασκεδαστικό, χωρίς να καταφέρνει ν’ ανανεώσει τη σειρά με κάτι περισσότερο από το φεμινιστικό του πρόσχημα.