Η πιο φεμινιστική κινηματογραφική εβδομάδα της χρονιάς.
TULLY
Σκην.: Τζέισον Ράιτμαν
Πρωτ.: Σαρλίζ Θερόν, Μακένζι Ντέιβις, Μαρκ Ντιπλάς
Η Μάρλο με τον σύζυγό της περιμένουν το τρίτο παιδί τους. Εξαντλημένη από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια από μια νυχτερινή νταντά, την Τάλι, η οποία της προσφέρει την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να επανεξετάσει τη ζωή της.
Οικογενειακή κομεντί που αποτελεί την τρίτη συνεργασία ανάμεσα στον σκηνοθέτη Ράιτμαν με τη σεναριογράφο Κόντι, οι οποίοι ξεκίνησαν με το υπέροχο «Juno» (2007), για το οποίο η σεναριογράφος τιμήθηκε με Όσκαρ.
Συνέχισαν με το επίσης απολαυστικό και παραγνωρισμένο «Περίπου ώριμη» («Young Adult», 2011), στο οποίο προστέθηκε η Θέρον στη δημιουργική ομάδα, πρωταγωνιστώντας ως μια ωραιοπαθής, ματαιόδοξη, υπερόπτης εργένισσα, μια διαμετρικά αντίθετη ηρωίδα απ’ αυτή που υποδύεται εδώ.
Δηλαδή μια στοργική μητέρα που έχει αφήσει για πάντα πίσω της την ξέφρενη ζωή της νιότης κι έχει αφοσιωθεί πλήρως στην οικογένειά της.
Η γνωριμία της με την Τάλι θα τη βοηθήσει να επανεκκινήσει τη ζωή της, όχι απλώς σε πρακτικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό. Η Θερόν αποδίδει δεξιοτεχνικά την προσπάθεια, την εξουθένωση, την αμφιβολία, αλλά και την επιβεβαίωση, την πληρότητα και την ευτυχία της μητρότητας, σε μια από τις πιο ειλικρινείς, πραγματιστικές και τρυφερές απεικονίσεις για το θέμα.
Το σενάριο της Κόντι μπορεί να επιλύει το ζήτημα του αυτιστικού παιδιού σχετικά εύκολα και να εκτρέπεται προσωρινά (κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως θα δείτε) στην δραματουργική υπερβολή, αλλά τελικά ανακάμπτει και μεταδίδει την οπτική της εύστοχα και διασκεδαστικά.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ – ADRIFT
Σκην.: Μπαλτάσαρ Κορμάκουρ
Πρωτ.: Σαϊλίν Γούντλι, Σαμ Κλάφλιν
Η Τάμι κι ο Ρίτσαρντ είναι φανατικοί ιστιοπλόοι οι οποίοι ξεκινούν ένα επαγγελματικό ταξίδι με ιστιοφόρο. Στην πορεία συναντούν μία από τις σφοδρότερες καταιγίδες που έχουν καταγραφεί ποτέ, με αποτέλεσμα να ναυαγήσουν στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού.
Περιπέτεια καταστροφής, στην οποία ο ισλανδός Κορμάκουρ αναπαριστά αυτή την απίστευτη αλλά πραγματική ιστορία, όπως συνέβη το 1983 και την αφηγήθηκε η ίδια η Τάμι Όλνταμ Άσκραφτ στο βιβλίο της «Red Sky in Mourning: a True Story of Love, Loss, and Survival at Sea» που κυκλοφόρησε το 2002. Ο σκηνοθέτης επιστρέφει έτσι στο θεματικό μοτίβο του ναυαγίου που ο ίδιος έχει δουλέψει προηγουμένως στο «The Deep» («Djúpið», 2012), και το οποίο έχουμε επίσης δει μεταξύ άλλων σε τίτλους όπως «Άγριος ωκεανός» («Open Water», Κρις Κέντις, 2003), «Χαμένοι στον ωκεανό» («Open Water 2: Adrift», Χανς Χορν, 2006) κι «Όλα χάθηκαν» («All is Lost», Τζέι Σι Τσάντορ, 2013).
Η Γούντλι προσφέρει μια εξαιρετικά συγκροτημένη ερμηνεία, δημιουργώντας μια δυναμική, ανεξάρτητη, επίμονη, ικανότατη, και συγκινητική ηρωίδα, ενώ η μαεστρικά ατρόμητη φωτογραφία του βραβευμένου με τρία Όσκαρ Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον εξασφαλίζει τη βασανιστική πειστικότητα της αναπαράστασης.
ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ – THE LEISURE SEEKER
Σκην.: Πάολο Βίρτζι
Πρωτ.: Έλεν Μίρεν, Ντόναλντ Σάδερλαντ
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι όπου ο άντρας πάσχει από άνοια κι η γυναίκα από καρκίνο, ξεκινούν με το παλιό τους τροχόσπιτο ένα οδικό ταξίδι που ίσως καταλήξει ν’ αποτελέσει τις τελευταίες τους διακοπές.
Κοινωνική κι αισθηματική κομεντί βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 61χρονου αμερικανού Μάικλ Ζαντούριαν, που κυκλοφόρησε το 2009. Οι δύο βετεράνοι ηθοποιοί προσφέρουν ευαίσθητες και χαριτωμένες ερμηνείες, αλλά η πλοκή επαναλαμβάνεται, πλατειάζει και ‘στερεύει’ από νωρίς, χωρίς να έχει να πει πολλά περισσότερα που να δικαιολογούν τη -μεγαλύτερη απ’ όσο θα ‘πρεπε- διάρκειά της.
SOLO: A STAR WARS STORY
Σκην.: Ρον Χάουαρντ
Πρωτ.: Όλντεν Έρενραϊχ, Ντόναλντ Γκλόβερ, Εμίλια Κλαρκ, Θάντι Νιούτον, Γούντι Χάρελσον
Ο Χαν Σόλο είναι ένας νεαρός τυχοδιώκτης που σκοπεύει να γίνει ο καλύτερος πιλότος σ’ ολόκληρο τον γαλαξία. Η ληστεία ενός πολύτιμου ορυκτού θα γίνει η αφορμή για να διαπιστώσει ποιοί είναι οι πραγματικοί του σύμμαχοι και ποιοί οι θανάσιμοι εχθροί του.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που αποτελεί το δεύτερο spin-off της σειράς του «Πολέμου των Άστρων», μετά από το «Rogue One: a Star Wars Story» (Γκάρεθ Έντουαρντς, 2016). Πρόκειται δηλαδή για ιστορίες που αφορούν πρόσωπα και γεγονότα συμπληρωματικά του έπους της οικογένειας Σκάιγουόκερ, το οποίο απασχολεί τα τακτικά επεισόδια της σειράς. Αυτό εδώ αποτελεί την ιστορία καταβολών του Χαν Σόλο, τον οποίο στις υπόλοιπες ταινίες της σειράς υποδύθηκε ο Χάρισον Φορντ.
Τον ήρωα ενσαρκώνει ο ταλαντούχος κι ανερχόμενος Έρενραϊχ, τον οποίο προηγουμένως είδαμε στο «Χαίρε, Καίσαρ!» («Hail, Caesar!», Τζόελ και Ίθαν Κοέν, 2016) κι ο οποίος καταφέρνει να φτιάξει μια πειστική νεότερη εκδοχή του, με το χαρακτηριστικό θράσος, τη χρήσιμη πονηριά και την ανυποχώρητη τόλμη του. Το υπόλοιπο καστ είναι εξίσου εύστοχα επιλεγμένο, η παραγωγή είναι πλούσια, γρήγορη και διασκεδαστική, αλλά προσωπικά τουλάχιστον δεν κατάφερε να μου εξηγήσει τον λόγο της ύπαρξής της, πέρα από την απληστία των διευθυντικών στελεχών της Disney ν’ ‘αρμέξουν’ οικονομικά τη μυθολογία των Star Wars μέχρι την τελευταία σταγόνα της.
ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ – TERMINAL
00Σκην.: Βων Στάιν
Πρωτ.: Μάργκο Ρόμπι, Σάιμον Πεγκ, Ντέξτερ Φλέτσερ, Μαξ Άιρονς, Μάικ Μάγιερς
Σε μια ανώνυμη και μυστηριώδη μεγαλούπολη, μια επί πληρωμή δολοφόνος ξεκινάει να εξοντώσει τους ανταγωνιστές της, ώστε ν’ αναλαμβάνει αποκλειστικά τα συμβόλαια θανάτου του μεγαλύτερου ‘εργολάβου’ του επαγγέλματος.
Το ότι οι φλύαροι διάλογοι εκφέρονται με σαιξπηρική βαρύτητα, η cockney προφορά έχει μεγαλύτερη σημασία από τα προφερόμενα κι η εντυπωσιακή φωτογραφία του Κρίστοφερ Ρος είναι τόσο φορτωμένη ώστε καταντάει ανούσια επιδεικτική, είναι μόνο τρία από τα πιο εμφανή συμπτώματα με τα οποία εκδηλώνεται ο στόμφος, η επιτήδευση, ο εξυπνακισμός κι η προβλεψιμότητα αυτού του νεο-νουάρ εκδίκησης, που αποτελεί ένα αποτυχημένο υβρίδιο του ύφους των Γκάι Ρίτσι, Κουέντιν Ταραντίνο και Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν.
24 ΩΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ – 24 HOURS TO LIVE
Σκην.: Μπράιαν Σμερζ
Πρωτ.: Ίθαν Χωκ, Πωλ Άντερσον, Ρούτγκερ Χάουερ, Τάνια βαν Γκράαν, Λίαμ Κάνινγκχαμ
Ένας νεκρός μισθοφόρος εκτελεστής ανακτά μόλις 24 ώρες ζωής για να εκδικηθεί τον θάνατο της οικογένειάς του.
Ταινία δράσης στην οποία η εκτενέστατη προϋπηρεσία του σκηνοθέτη Σμερζ ως υπεύθυνου επικίνδυνων σκηνών και σκηνοθέτη δεύτερης μονάδας (συνήθως το συνεργείο που σε μια περιπέτεια γυρίζει τις σκηνές δράσης), εξασφαλίζει πρόσφορο κι έντονο θέαμα, που όμως πλαισιώνεται από μια κυριολεκτικά και μεταφορικά άχρωμη σκηνοθεσία, καθώς και σε μια πλοκή συχνά ασυνάρτητη κι ανόητη.
TAXI 5
Σκην.: Φρανκ Γκασταμπίντ
Πρωτ.: Φρανκ Γκασταμπίντ, Μαλίκ Μπενταλά, Μπερνάρ Φαρσί
Ένας φιλόδοξος αστυνομικός του Παρισιού μετατίθεται δυσμενώς στη δημοτική αστυνομία της Μασσαλίας. Εκεί γνωρίζει τον ανιψιό του ιδιοκτήτη του πιο γρήγορου ταξί στην πόλη, το οποίο σύντομα καλείται να οδηγήσει για να φέρει σε πέρας την τελευταία του αποστολή.
Πέμπτη προσθήκη στη δημοφιλή σειρά κωμωδιών δράσης, που περιλαμβάνει επίσης τα «Taxi» (Ζεράρ Πιρές, 1998), «Taxi 2» (Ζεράρ Κραβζίκ, 2000), «Taxi 3» (Ζεράρ Κραβζίκ, 2003) και «Taxi 4» (Ζεράρ Κραβζίκ, 2007), καθώς και το αμερικανικό ριμέικ «Taxi» (Τιμ Στόρι, 2004).
Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία προσθήκη σε μια ούτως ή άλλως αδιάφορη κι ανυπόληπτη σειρά, η φετινή ταινία προκαλεί περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο περιέργεια για τον λόγο ύπαρξής της, αφού αποτελεί απλώς ακόμα ένα στερεότυπο επεισόδιο που δεν είναι ούτε αστείο, ούτε θεαματικό.