Τρεις από τους άλλοτε μεγαλύτερους σταρ του Χόλιγουντ, σε τρεις από τις χειρότερες ταινίες της καριέρας τους.
MOM AND DAD
Σκην.: Μπράιαν Τέιλορ
Πρωτ.: Νίκολας Κέιτζ, Σέλμα Μπλερ, Ανν Γουίντερς
Ένα πρωί εντελώς ξαφνικά, ξεσπάει επιδημία βίας όλων των γονέων εναντίον των παιδιών τους, στα οποία επιτίθενται μέχρι θανάτου.
Κωμική ταινία τρόμου που πετυχαίνει αυτό που εμφανώς επιθυμούσε, να γίνει ένα instant cult classic. Μονταρισμένο με νεύρο, πανικό κι αγωνία από τη Ρόουζ Κορ και τον Φερνάντο Βιγιένα, αξιοποιεί ανέμελα τα απωθημένα της γονικότητας, αλλά τελικά παραμένει επιπόλαιο και μετέωρο, εγκλωβισμένο ακριβώς στους πολύ περιορισμένους στόχους που θέτει στον εαυτό του, με τον Κέιτζ ουσιαστικά διακοσμητικό και χαμένο μέσα στη γενικότερη φασαρία.
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ – HANGMAN
Σκην.: Τζόνι Μάρτιν
Πρωτ.: Καρλ Ούρμπαν, Αλ Πατσίνο, Μπρίτανι Σνόου
Ένας αστυνομικός ζητάει τη βοήθεια του συνταξιοδοτημένου συναδέλφου του για να συλλάβουν έναν κατά συρροή δολοφόνο, που χρησιμοποιεί τα θύματά του σ’ ένα παιχνίδι κρεμάλας.
Η φτώχεια, η αρρυθμία κι οι άσκοπες, αδέξιες σιωπές των διαλόγων, η νωθρότητα κι η ασυναρτησία των ερμηνειών με απογοητευτικότερη όλων του ημιλιπόθυμου Πατσίνο, η γενικότερη προχειρότητα της σκηνοθεσίας, μαζί με την κοινοτοπία και την απελπιστική προβλεψιμότητα της πλοκής, φτιάχνουν ένα από τα πιο αδιάφορα αστυνομικά θρίλερ στην ιστορία του είδους.
DEATH WISH
Σκην.: Ίλαϊ Ροθ
Πρωτ.: Μπρους Γουίλις, Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο, Ελίζαμπεθ Σου, Καμίλα Μορόνε, Ντιν Νόρις
Ο χειρουργός Πωλ Κέρσι ξεκινάει ν’ ανακαλύψει και να εκδικηθεί τους διαρρήκτες που ευθύνονται για τον θάνατο της γυναίκας του και τον τραυματισμό της κόρης του.
Ταινία δράσης που αποτελεί τη δεύτερη μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μπράιαν Γκάρφιλντ, το οποίο εκδόθηκε το 1972 και μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο ως «Ο εκτελεστής της νύχτας» («Death Wish», Μάικλ Γουίνερ, 1974) με πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Μπρόνσον. Η ταινία έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ηθοποιού και την ακολούθησαν τέσσερις συνέχειες: «Εκτελεστής χωρίς οίκτο» («Death Wish ΙΙ», Μάικλ Γουίνερ, 1982), «Σε νόμιμη άμυνα» («Death Wish 3», Μάικλ Γουίνερ, 1985), «Το μακελειό» («Death Wish 4: the Crackdown», Τζέι Λη Τόμσον, 1987) και «Death Wish V: the Face of Death» (Άλαν Α. Γκόλντσταϊν, 1994).
Εδώ η MGM επιχειρεί να επανεκκινήσει τη σειρά, αλλά αυτό που προκύπτει είναι μια ταινία ακροδεξιών αποχρώσεων, ντροπιαστικά άκαιρη κι ανόητη για το θράσος με το οποίο υπερασπίζεται την οπλοκατοχή και την αυτοδικία. Ο Γουίλις ‘σέρνεται’ βαρετός κι ανέκφραστος ως συνήθως τα τελευταία χρόνια, χωρίς ίχνος από τη γοητεία που του χάρισε τη φήμη του.
ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ
Σκην.: Στράτος Μαρκίδης
Πρωτ.: Μπέσυ Μάλφα, Κώστας Αποστολάκης, Σωτήρης Καλυβάτσης, Αντώνης Καφετζόπουλος
Ο Σωτηράκης είναι το μοναδικό έντιμο μέλος στο διοικητικό συμβούλιο μιας νέας κρατικής αναπτυξιακής εταιρείας, τα κονδύλια της οποίας κατασπαράσσονται από τους συναδέλφους του. Προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή του στις κομπίνες τους, απευθύνονται στη σύζυγό του, που για ν’ απαλλαγεί από τα οικογενειακά χρέη, αποφασίζει να τους βοηθήσει με το αζημίωτο κατευθύνοντας τη γνώμη του.
Κωμωδία βασισμένη στο θεατρικό έργο «Η κυρία του κυρίου» των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, το οποίο μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστικό ζευγάρι τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τη Γκέλυ Μαυροπούλου στην ομώνυμη ταινία που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Δαλιανίδης το 1962.
Ισχύουν κι εδώ για πολλοστή φορά όσα έχουμε ξαναπεί για τις ταινίες του Μαρκίδη, ο οποίος συνεχίζει να καπηλεύεται τη σπουδαία παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής κωμωδίας, εγκαταλείποντας ένα εξαιρετικά ταλαντούχο καστ βαλτωμένο στην ντροπιαστική τεχν ική κι αισθητική προχειρότητα.