Η δημοφιλέστερη κινηματογραφική μυθολογία επιστρέφει μ’ ένα ακόμα επεισόδιο.
STAR WARS: ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ JEDI
STAR WARS – EPISODE VIII: THE LAST JEDI
Σκην.: Ράιαν Τζόνσον
Πρωτ.: Ντέιζι Ρίντλεϊ, Μαρκ Χάμιλ, Τζον Μπογιέγκα, Κάρι Φίσερ, Άνταμ Ντράιβερ, Όσκαρ Άιζακ, Ντόμναλ Γκλίσον, Λουπίτα Νιόνγκο (φωνή)
Περιπέτεια φαντασίας, που αποτελεί την όγδοη προσθήκη στη δημοφιλέστερη σειρά του είδους, η οποία ξεκίνησε το 1977 από τον Τζωρτζ Λούκας. Σε περίπτωση που κάποιος αγνοεί το σχετικό πλαίσιο, να πούμε ότι η σειρά αποτελείται από εννιά συνεχή επεισόδια και χωρίζεται σε τρεις τριλογίες που όμως γυρίστηκαν σε πρωθύστερη αφηγηματική σειρά: τα επεισόδια 4 ως 6 κυκλοφόρησαν το 1977, το 1980 και το 1983, ενώ τα επεισόδια 1 ως 3 το 1999, το 2002 και το 2005.
Η τρέχουσα τριλογία μετράει τα επεισόδια 7ως 9, με το φετινό, όγδοο, επεισόδιο να συνεχίζει το «Η Δύναμη ξυπνά» («The Force Awakens», 2015) του Τζέι Τζέι Έιμπραμς, ο οποίος θα σκηνοθετήσει και το ένατο επεισόδιο, που έχει ήδη προγραμματιστεί για τον Δεκέμβρη του 2019.
Καταρχάς νομίζω ότι μαζί με τους πιο γήινους κι αφαιρετικούς χρωματικούς τόνους που εξασφαλίζει πανέμορφα ο διευθυντής φωτογραφίας Στιβ Γέντλιν, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της φετινής ιστορίας, πρέπει να είναι ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζόνσον ανατρέπει τις προσδοκίες για τα περισσότερα ζητήματα που είχαν αφήσει εκκρεμή το προηγούμενο επεισόδιο κι η πραγματική ζωή, έπειτα από τον πρόωρο θάνατο της λατρεμένης Κάρι Φίσερ τον προηγούμενο Δεκέμβριο.
Κάποιες από τις επιλογές του λειτουργούν και κάποιες μοιάζουν αδέξιες ή αδικαιολόγητες. Η μόνη που μπορώ να σχολιάσω χωρίς να προδώσω την πλοκή, είναι η αίσθηση του χιούμορ, η οποία παρότι καταρχήν είναι πάντα ευπρόσδεκτη στις σωστές δόσεις κι εδώ όντως στις περισσότερες στιγμές είναι αποτελεσματικό, υπάρχουν άλλα σημεία που νιώθει κανείς ότι θα μπορούσε να έχει αποδοθεί με μεγαλύτερη λεπτότητα, όπως στην αρχική αντίδραση του Λουκ όταν η Ρέι του επιστρέφει το φωτόσπαθό του. Επίσης, προσωπικά συμμερίζομαι το παράπονο όσων πιστεύουν ότι η ταινία θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη κατά ένα τέταρτο ή εικοσάλεπτο, ενώ το κεντρικό σεναριακό πρόσχημα της καταδίωξης γρήγορα χάνει την πειστικότητά του.
Κατά τ’ άλλα, το επεισόδιο προσφέρει την εγγυημένη ανέμελη διαφυγή που περιμένει κανείς από τη σειρά, η οποία σαράντα χρόνια αφότου καθιέρωσε τον όρο blockbuster, συνεχίζει ν’ αποτελεί πρότυπο χολιγουντιανής διασκέδασης. Χορταστική δράση αριστοτεχνικών οπτικών κι ηχητικών εφέ, αρχετυπική προοδευτική ρητορική την οποία υπηρετεί ιδανικά η τελευταία σκηνή, σεβασμός στους χαρακτήρες κι η επική μουσική του Τζον Γουίλιαμς, συνεχίζουν να προεκτείνουν το σύμπαν όχι χωρίς ατέλειες, αλλά τουλάχιστον με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια φροντίδα με τα οποία ξεκίνησε πριν από τέσσερις δεκαετίες.