Το θέμα που διατρέχει τις ταινίες αυτής της εβδομάδας είναι οι τραυματικές σχέσεις γονιών και παιδιών, ειδικά πατεράδων και γιών.
Ο ΓΙΟΣ
THE SON
Σκην.: Φλοριάν Ζελέρ
Πρωτ.: Χιού Τζάκμαν, Λώρα Ντερν, Βανέσα Κέρμπι, Ζεν Μαγκράθ, Άντονι Χόπκινς
Οικογενειακό δράμα βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του σκηνοθέτη Ζελέρ, ο οποίος το διασκευάζει σεναριακά μαζί με τον Κρίστοφερ Χάμπτον.
Αποτελεί μέρος της διακεκριμένης θεατρικής τριλογίας του σκηνοθέτη, από την οποία έχει ήδη μεταφέρει στον κινηματογράφο τον εξαιρετικό «Πατέρα» («The Father», 2020), που χάρισε στον Άντονι Χόπκινς το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του, και στους Ζελέρ και Χάμπτον το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου.
Το ότι η ταινία δεν έτυχε των διακρίσεων ή ακόμα κι ότι δε διαθέτει τη σκηνοθετική ευρηματικότητα της προηγούμενης, δε θα πρέπει καθόλου να μειώνει την αξία της ως ένα επίσης στιβαρό και συγκροτημένο δράμα με ισχυρές και συγκινητικές ερμηνείες, που συνδυάζει με περίτεχνο τρόπο περίπλοκα θέματα όπως οι σχέσεις γονέων και παιδιών, το διαγενεαλογικό τραύμα κι η ψυχική ασθένεια.
Ο ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ
INDIANA JONES AND THE DIAL OF DESTINY
Σκην.: Τζέιμς Μάνγκολντ
Πρωτ.: Χάρισον Φορντ, Φοίβη Γουόλερ-Μπριτζ, Μαντς Μίκελσεν, Αντόνιο Μπαντέρας
Στη Νέα Υόρκη του 1969 ο ηλικιωμένος πια καθηγητής αρχαιολογίας Ιντιάνα Τζόουνς ξεκινάει μια καινούρια περιπέτεια αναζητώντας τον Δίσκο του Αρχιμήδη, μια αρχαία τεχνολογικά προηγμένη συσκευή με επικίνδυνες ιδιότητες.
Περιπέτεια εποχής που αποτελεί την πέμπτη και τελευταία εξόρμηση ενός από τους διασημότερους ήρωες δράσης στην ιστορία του κινηματογράφου, ακολουθώντας τα «Οι κυνηγοί της χαμένης Κιβωτού» («Raiders of the Lost Ark», 1981), «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο ναός του χαμένου θησαυρού» («Indiana Jones and the Temple of Doom», 1984), «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η τελευταία σταυροφορία» («Indiana Jones and the Last Crusade», 1989) και «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου» («Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull», 2008).
Όλες οι προηγούμενες ταινίες σκηνοθετήθηκαν από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος για τη φετινή εξόρμηση του ήρωα παρέδωσε τα καθήκοντά του στον Τζέιμς Μάνγκολντ, έναν σκηνοθέτη έμπειρο στους ‘αποχαιρετισμούς’ δημοφιλών χαρακτήρων, υπεύθυνο επίσης για το αγαπημένο «Logan» (2017), το κύκνειο άσμα του Χιού Τζάκμαν ως Γούλβεριν (μένει να δούμε πού τοποθετείται χρονικά η επανεμφάνισή του στο «Deadpool 3» τον επόμενο Μάιο).
Τη στιγμή που η τέταρτη ταινία κατάφερνε οριακά να δικαιολογήσει την ύπαρξή της, μια πέμπτη και με τον ήρωα σε τόσο προχωρημένη ηλικία εξαρχής φαινόταν τουλάχιστον αμφιλεγόμενη ιδέα, αν όχι προδιαγεγραμμένη μετριότητα.
Οι ιδέες του σεναρίου είναι πρόσφορες, αλλά η υπερβολική εξάρτηση από τα ψηφιακά εφέ σε μια σειρά που ‘χτίστηκε’ σε μια εποχή πρακτικής ευρηματικότητας κι ο αντικειμενικός σωματικός περιορισμός του Φορντ από την ηλικία εγκλωβίζουν την ταινία σ’ αυτό που δε μπορούσε ν’ αποφύγει:
μια γηραλέα συνέχεια αξιοθέατη όχι τόσο για τις αρετές της ως περιπέτειας, αλλά για την αναπόφευκτη περιέργεια και συγκίνηση που συνοδεύει τον αποχαιρετισμό ενός ήρωα της παιδικής ηλικίας μιας ολόκληρης γενιάς, που απ’ ό,τι δείχνουν οι απογοητευτικές εισπράξεις της ταινίας, μάλλον όχι άδικα είναι κι η μόνη που έχει απομείνει να ενδιαφέρεται.
ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ ΨΥΧΗ: Η ΠΟΡΦΥΡΗ ΠΟΡΤΑ
INSIDIOUS: THE RED DOOR
Σκην.: Πάτρικ Γουίλσον
Πρωτ.: Τάι Σίμπκινς, Πάτρικ Γουίλσον, Σινκλέρ Ντάνιελ, Ρόουζ Μπερν
Εννιά χρόνια μετά από την οικειοθελή ύπνωση που τους επέτρεψε να ξεχάσουν τα δραματικά γεγονότα του δαιμονισμού του Τζος, τόσο εκείνος όσο κι ο φοιτητής πλέον γιος του, Ντάλτον, αρχίζουν να στοιχειώνονται από οράματα, τα οποία επαναφέρουν τις μνήμες και ξυπνούν τους δαίμονες.
Πέμπτη προσθήκη στη δημοφιλή σειρά ταινιών τρόμου, μετά από τα «Παγιδευμένη ψυχή» («Insidious», Τζέιμς Γουάν, 2010), «Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 2» («Insidious: Chapter 2», Τζέιμς Γουάν, 2013), «Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 3» («Insidious: Chapter 3», Λη Γουανέλ, 2015) και «Παγιδευμένη ψυχή: Το τελευταίο κλειδί» («Insidious: The Last Key», Άνταμ Ρόμπιτελ, 2018).
Προσωπικά δεν πολυκατάλαβα τους ‘κανόνες’ του σεναρίου, δηλαδή τον τρόπο και τον σκοπό με τον οποίο λειτουργούν τα δαιμονικά πνεύματα που καταλαμβάνουν τους ήρωες της πλοκής. Για παράδειγμα, μια πρώτη θεμελιώδης απορία είναι γιατί τους ίδιους ξανά μετά από τόσα χρόνια; Προφανώς, σε θεματικό επίπεδο η επανεμφάνιση του δαίμονα αποτελεί αφορμή για ν’ αποκατασταθεί το τραύμα του Τζος σε σχέση με τον απόντα πατέρα του.
Τον δαίμονα όμως τι τον νοιάζει εξαρχής;
Τέλος πάντων, τους οπαδούς της σειράς πιθανώς να τους ικανοποιήσει, αν κρίνω κι απ’ το ανώτερο-των-προσδοκιών εισπρακτικό άνοιγμα της ταινίας το σαββατοκύριακο σε όλον τον κόσμο. Για τους υπόλοιπους δεν είμαι σίγουρος.
ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ
CONSECRATION
Σκην.: Κρίστοφερ Σμιθ
Πρωτ.: Τζένα Μαλόουν, Ντάνι Χιούστον
Μια οφθαλμίατρος με τραυματικό οικογενειακό παρελθόν μαθαίνει ότι ο αδερφός της δολοφονήθηκε σ’ ένα μοναστήρι στη Σκωτία. Η άφιξή της εκεί αποκαλύπτει πολλά σκοτεινά μυστικά.
Ταινία τρόμου με καλό καστ και φροντισμένες ερμηνείες, που δεν αρκούν όμως, ώστε ν’ αποζημιώσουν για την κοινότοπη κι ασυνάρτητη πλοκή.