DALILAND
Σκην.: Μαίρη Χάρον
Πρωτ.: Κρίστοφερ Μπράινι, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μπάρμπαρα Σούκοβα, Έζρα Μίλερ
Στη Νέα Υόρκη του 1974 ο νεαρός υπάλληλος της γκαλερί που εκθέτει τα έργα του Σαλβαντόρ Νταλί, επιλέγεται από τον ζωγράφο ως βοηθός του κι έτσι έχει την ευκαιρία να διεισδύσει στον αντισυμβατικό κόσμο του, στον οποίο κυριαρχεί η αυταρχική μούσα του, Γκαλά.
Βιογραφική κομεντί που προσφέρει μια ανάλαφρη και διασκεδαστική ματιά στη δουλειά και την προσωπική ζωή του σημαντικού ισπανού ζωγράφου. Ο Μίλερ μπορεί να μένει ουσιαστικά αναξιοποίητος, αλλά ο Μπράινι ικανοποιεί με τον συνδυασμό ομορφιάς, ενδοιασμού, δέους κι ευφυίας που απαιτεί ο Τζέιμς, ο σπουδαίος Κίνγκσλεϊ ως συνήθως ‘εξαφανίζεται’ απολαυστικά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά την παράσταση κλέβει η Σούκοβα ως τυραννική Γκαλά.
![Η γοητεία της εκκεντρικότητας]()
ΜΙΛΑ ΜΟΥ
TALK TO ME
Σκην.: Ντάνι Φιλίππου, Μάικλ Φιλίππου
Πρωτ.: Σόφι Γουάιλντ, Αλεξάντρα Τζένσεν, Τζο Μπερντ
Μέσα από ένα συγκεκριμένο τελετουργικό μια παρέα εφήβων εξερευνά τις παραφυσικές ικανότητες ενός πήλινου χεριού, που μπορεί να φέρνει όποιον το αγγίζει σ’ επαφή με τους νεκρούς.
Ταινία τρόμου, που, σε αντίθεση με το άνισο κι άνευρο ομοειδές «Πέντε νύχτες στου Φρέντι» («Five Nights at Freddy’s», Έμα Τάμι) της προηγούμενης βδομάδας, δεν ισορροπεί απλώς το δραματικό σκέλος με το τρομαχτικό, αλλά αξιοποιεί το πρώτο ώστε να τροφοδοτεί το δεύτερο με κρισιμότητα κι αγωνία. Ο τρόμος δηλαδή δεν προκύπτει από τα εύκολα jump scares και τα κλισέ, αλλά από τη μεθοδική ψυχολογική εκτύλιξη και σύγχυση των χαρακτήρων.
ΤΥΧΕΡΟ ΑΣΤΕΡΙ
BEUROKEO
Σκην.: Χιροκάζου Κορεέντα
Πρωτ.: Σονγκ Κανγκ-χο , Γκανγκ Ντονγκ-γουόν, Λι Τζι-ιούν
Μια μητέρα μετανιώνει την εγκατάλειψη του μωρού της, αλλά παράλληλα αδυνατεί ν’ αναλάβει την ανατροφή του. Μαζί με τους δύο άντρες που το περιέθαλψαν, προσπαθούν να βρουν εκτός νόμου το κατάλληλο ζευγάρι για υιοθεσία.
Κοινωνικό δράμα που τιμήθηκε με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής κι ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ Καννών 2022. Πρόκειται για την περυσινή ταινία του παραγωγικότατου ιάπωνα Κορεέντα, γυρισμένη στη Νότια Κορέα, καθώς περιμένουμε την κυκλοφορία της φετινής του, «Το τέρας» («Kaibutsu»), τις επόμενες εβδομάδες.
Μια σολομώντεια πλοκή που προσπαθεί και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει ν’ αναδείξει όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές της εγκατάλειψης κι υιοθεσίας βρεφών στη σημερινή Κορέα. Το κάνει με τη λεπτότητα, τον πραγματισμό, την ευαισθησία και το χιούμορ, για τα οποία διακρίνεται ο σκηνοθέτης, αλλά κυρίως με κατανόηση και συμπόνοια προς όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, χωρίς διδακτικές, ηθικολογικές ή καταγγελτικές ευκολίες. Διατίθεται στο Cinobo.
THE BURIAL
Σκην.: Μάγκι Μπετς
Πρωτ.: Τζέιμι Φοξ, Τόμι Λη Τζόουνς, Μάμουντου Άτε, Τζέρνι Σμόλετ
Στον αμερικανικό Νότο του 1995 ο λευκός ιδιοκτήτης μιας οικογενειακής αλυσίδας γραφείων κηδειών αποφασίζει να μηνύσει μια μεγάλη εταιρεία του χώρου για αθέτηση της μεταξύ τους συμφωνίας εξαγοράς. Προσλαμβάνει έναν μαύρο επιτυχημένο δικηγόρο, ο οποίος ορίζει μια πολύ ψηλή επίδικη αποζημίωση, ρισκάροντας ταυτόχρονα την έκβαση της υπόθεσης, την οικονομική επιβίωση του πελάτη του και τη δική του καριέρα.
Δικαστική κομεντί που μεταφέρει την αληθινή ιστορία της δικαστικής διαμάχης, όπως αποτυπώθηκε στο ομώνυμο άρθρο του Τζόναθαν Χαρ στον New Yorker το 1999.
Οι Τζόουνς και Φοξ απολαυστικοί σε μια πλοκή που ακολουθεί το γνώριμο μοτίβο Δαυίδ- εναντίον-Γολιάθ, το οποίο εφαρμόζεται συνήθως στις ταινίες του είδους: ο ήρωας που μπαίνει στη δίκη με όλες τις πιθανότητες εναντίον του, η πρόσληψη του αντισυμβατικού συνηγόρου, η πρόσκαιρη φαινομενική αποτυχία κι η διάσωση της τελευταίας στιγμής. Δυστυχώς, τόσο ερμηνευτικά, όσο και χαρακτηρολογικά ο Φοξ σύντομα χάνει την ενέργειά του, όπως κι η πλοκή που εκτός από ενέργεια χάνει επίσης τις ευκαιρίες να κλιμακώσει δυναμικά και να εκπλήξει. Διατίθεται στο Amazon Prime.
EL CONDE
Σκην.: Πάμπλο Λαραΐν
Πρωτ.: Χαϊμέ Βαντέλ, Πάουλα Λουσίνγκερ, Γκλόρια Μούνσμάιερ, Αλφρέντο Κάστρο
Μετρώντας πλέον 250 χρόνια ζωής ως βρικόλακας, ο ηλικιωμένος χιλιανός δικτάτορος Αουγούστο Πινοσέτ αποφασίζει ότι έφτασε η ώρα να πεθάνει, όμως αλλάζει γνώμη όταν τον επισκέπτεται μια όμορφη νεαρή μοναχή με σκοπό να τον εξορκίσει.
Ιστορική σάτιρα για την οποία ο σκηνοθέτης Λαραΐν κι ο Γκιγιέρμο Καλντερόν κέρδισαν το βραβείο σεναρίου στο φετινό φεστιβάλ Βενετίας. Ένα σενάριο γεμάτο ευφάνταστες ιδέες, που διακωμωδούν το καθεστώς του Πινοσέτ και συγγενή του ζητήματα όπως ο θατσερισμός κι η φιλαργυρία της Εκκλησίας, στημένο με υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον Έντουαρντ Λάκμαν και καλές ερμηνείες απ’ όλο το καστ.
Το πρόβλημα είναι πως αντί να χτίζει πάνω στις ιδέες του, το σενάριο μοιάζει να επαναπαύεται σ’ αυτές με μια μελαγχολική ραθυμία, που της στοιχίζει σε ρυθμό και συνοχή, οδηγώντας σε πλατειάσματα, επαναλήψεις και κενά. Διατίθεται στο Netflix.