Ένα φεμινιστικό θρίλερ κι ένα γκέι γουέστερν μικρού μήκους ξεχωρίζουν αυτή την εβδομάδα.
THE ROYAL HOTEL
Σκην.: Κίτι Γκριν
Πρωτ.: Τζούλια Γκάρνερ, Τζέσικα Χένγουικ
Στη διάρκεια των διακοπών τους στην Αυστραλία, δύο νεαρά κορίτσια ξεμένουν από χρήματα κι αναγκάζονται να δουλέψουν στο μπαρ ενός ξενοδοχείου στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένες από τους άξεστους μεταλλωρύχους πελάτες.
Δραματικό θρίλερ βασισμένο στο ντοκιμαντέρ «Hotel Coolgardie» (Πιτ Γκλίσον, 2016). Η Γκριν παίρνει την κεντρική ιδέα του ντοκιμαντέρ, το θέμα και μερικούς από τους χαρακτήρες και τα δραματοποιεί με τη γνώριμη μεστή διεισδυτικότητά της. Στήνει τη φεμινιστική καταγγελία της με μια δεξιοτεχνική ισορροπία ανάμεσα στην κομεντί και το θρίλερ, με την οποία κλιμακώνει υπομονετικά τον τοξικά αρρενωπό κλοιό που σφίγγει γύρω από τα δύο κορίτσια, σαν πρόβατα περικυκλωμένα από αγέλη λύκων.
![THE ROYAL HOTEL]()
ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
STRANGE WAY OF LIFE
Σκην.: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Πρωτ.: Ίθαν Χωκ, Πέδρο Πασκάλ
Μετά από εικοσιπέντε χρόνια ο πρώην μισθοφόρος Σίλβα επισκέπτεται τον παλιό του συνάδελφο και πλέον σερίφη, Τζέικ, με τον οποίο τους συνδέει ένα παλιό αίσθημα κι ένα τωρινό έγκλημα.
Μικρού μήκους (ημίωρο, για την ακρίβεια) αισθηματικό γουέστερν, που αποτελεί τη συνεισφορά του σκηνοθέτη στη γκέι αναθεωρητική κατηγορία του είδους, ακολουθώντας τίτλους όπως «Το μυστικό του Brokeback Mountain» («Brokeback Mountain», Ανγκ Λι, 2005) και «Η εξουσία του σκύλου» («The Power of the Dog», Τζέιν Κάμπιον, 2021).
Το ιδιότυπο αλμοδοβαρικό ύφος σπάει τις συμβάσεις του είδους από τα πρώτα κιόλας πλάνα, με το πράσινο πανωφόρι του Σίλβα και τον αποπλανητικό Μανού Ρίος να “τραγουδάει” το θρυλικό φάδο «Estranha Forma de Vida» με την ψιλή φωνή του Καετάνο Βελόζο (από το οποίο κι ο τίτλος της ταινίας). Το σενάριο είναι τόσο μεστό στη σκιαγράφηση χαρακτήρων και την εκτύλιξη υποπλοκών, ώστε μοιάζει σαν πρόγευση μιας μεγαλύτερης ταινίας, οι δύο πρωταγωνιστές ισορροπούν γοητευτικά το συναίσθημα με τοκαθήκον, ενώ το τέλος συγκινεί με την απλότητα, την ωριμότητα και τη γαλήνη του.
ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ
THE GOOD MOTHER
Σκην.: Μάιλς Τζόρις- Πεϊραφίτ
Πρωτ.: Χίλαρι Σουάνκ, Ολίβια Κουκ, Τζακ Ρέινορ
Μετά τη δολοφονία ενός τοξικοεξαρτημένου, η δημοσιογράφος μητέρα του, η επίσης χρήστρια σύντροφός του κι ο αστυνομικός αδερφός του προσπαθούν να βρουν τον υπαίτιο.
Αστυνομικό δράμα που δεν καταφέρνει να συνθέσει τα επιμέρους αξιόλογα στοιχεία του (πρόσφορο θέμα, αξιόπιστο καστ, μελαγχολική ατμόσφαιρα, αιχμηρό κοινωνικό σχόλιο) σε κάτι παραπάνω από ένα άνισο και κοινότοπο αποτέλεσμα.
AMERICAN CARNAGE
Σκην.: Ντιέγκο Χάλιβις
Πρωτ.: Χόρχε Λέντεμποργκ Τζούνιορ, Τζένα Ορτέγκα, Έρικ Ντέιν.
Ο κυβερνήτης μιας αμερικανικής πολιτείας κηρύσσει εκτάκτως τη σύλληψη κι απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών και των παιδιών τους, ανεξάρτητα από το αν αυτά έχουν γεννηθεί στη χώρα. Προκειμένου αυτοί κι οι δικοί τους ν’ αποφύγουν τη δίωξη, μια παρέα νεαρών επιλέγει να προσφέρει κοινωνική εργασία, αλλά στο κέντρο ηλικιωμένων όπου οδηγούνται, ανακαλύπτουν μια φριχτή αλήθεια.
Κωμωδία τρόμου ο τίτλος της οποίας προέρχεται από λόγο του Ντόναλντ Τραμπ, που περιλαμβάνεται στο εναρκτήριο μοντάζ. Πρόκειται γι’ ακόμη μια προσθήκη στην κατηγορία ταινιών που ασκούν κοινωνικοπολιτική κριτική μέσα από τον συνδυασμό κωμωδίας, φαντασίας και τρόμου. Όπως ομολογεί η σκηνογραφία στο δωμάτιο του JP, η ταινία εμπνέεται από το σινεμά του Τζόρνταν Πιλ, ενώ στις επιρροές της θα μπορούσε να προστεθεί επίσης το «Sorry to Bother You» (Μπουτς Ράιλι, 2018).
Ό,τι έκαναν οι παραπάνω ταινίες για τη Μαύρη κοινότητα, έρχεται να συμπληρώσει αυτή εδώ για τους Λατινοαμερικανούς, οι οποίοι βρίσκονται μονίμως στο στόχαστρο της ρατσιστικής ρητορικής και πρακτικής των αμερικανών -κυρίως Ρεπουμπλικανών- πολιτικών.
Και παρότι ξεκινάει με υποσχέσεις (μια πρόσφορη ιδέα, έξυπνο χιούμορ κι ένα ζωηρό καστ), η πλοκή καταλήγει να γίνεται όλο και πιο εξωφρενική, χωρίς τη σεναριακή συνοχή, τον σουρεαλιστικό τόνο και τη σκηνοθετική πιστότητα που θα της προσέδιδαν την απαραίτητη αληθοφάνεια.
THE MARVELS
Σκην.: Νία ΝταΚόστα
Πρωτ.: Μπρι Λάρσον, Τεγιόνα Πάρις, Ιμάν Βελάνι, Σάμιουελ Τζάκσον
Η Κάπτεν Μάρβελ, η Μις Μάρβελ κι η Μόνικα Ρεμπό ενώνουν δυνάμεις για ν’ αντιμετωπίσουν την ηγέτιδα ενός πλανήτη που αναζητά μια πηγή ενέργειας για να ξαναδώσει ζωή στον κόσμο της, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί αυτό να έχει για το υπόλοιπο σύμπαν.
Περιπέτεια φαντασίας που συνεχίζει το «Captain Marvel» (Άννα Μπόντεν, Ράιαν Φλεκ, 2019) κι αποτελεί την 33 η προσθήκη στο Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel (MCU). Η ταινία κυκλοφορεί υπό τη σκιά του πρόσφατου αποκαλυπτικού άρθρου της Τατιάνα Σίγκελ στο Variety με τίτλο «Crisis at Marvel: Jonathan Majors Back-Up Plans, ‘The Marvels’ Reshoots, Reviving Original Avengers and More Issues Revealed», όπου αναλύονται τα παρασκηνιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει το στούντιο της Marvel τα τελευταία χρόνια, σύμπτωμα των οποίων αποτελεί κι αυτή η τελευταία προσθήκη στο Σύμπαν του.
Όπως δηλαδή όλες οι προσθήκες μετά το «Εκδικητές: Η τελευταία πράξη» («Avengers: Endgame», Άντονι Ρούσο, Τζο Ρούσο, 2019) και σε αντίθεση με όσες είχαν προηγηθεί απ’ αυτό, αυτή εδώ είναι ακόμα ένα βήμα σε μια ασυνάρτητη πορεία, όπου οι ταινίες που φτιάχνονται μοιάζουν να επιλέγονται μετά από κλήρωση, εκτυλίσσονται με μια πληθώρα ηρώων και παράλληλων εναλλακτικών κόσμων χωρίς ουσιαστικά διακυβεύματα και χωρίς να συγκλίνουν προς κάποιον συνεκτικό στόχο τον οποίον αξίζει να ακολουθεί κανείς.
Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με την τακτική υπερκορεσμού που η εταιρεία ακολουθεί κι η οποία μεταξύ άλλων έχει συντελέσει στην κρίση που διανύει, το στούντιο αποφασίζει να μας «μπουκώσει» όχι με μία αλλά με τρεις ηρωίδες σε μία ταινία, με αντικείμενα και γεγονότα, διαφορετικές διαστάσεις και σύμπαντα που λειτουργούν με ελαστικότητα η οποία λυγίζει όχι απλώς τη συνέπεια, αλλά τη στοιχειώδη παρακολούθηση της πλοκής.
Το ότι η ταινία σημείωσε το μικρότερο εισπρακτικό άνοιγμα στην ιστορία του MCU με 47 εκατομμύρια δολάρια στις Η.Π.Α. και 110 συνολικά παγκοσμίως, απλώς επιβεβαιώνει την ανάγκη για αλλαγή στρατηγικής εκ μέρους της εταιρείας.