ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
BLACK BAG
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κέιτ Μπλάνσετ, Μαρίσα Αμπέλα, Ναόμι Χάρις, Ρέγκε Ζαν- Πέιτζ,
Πιρς Μπρόσναν
Ένας πράκτορας των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών καλείται να ερευνήσει πέντε συναδέλφους του ως υπόπτους για τη διαρροή ενός εξαιρετικά επικίνδυνου προγράμματος
με την ονομασία Σέβερους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και η γυναίκα του. Κατασκοπικό δράμα και δεύτερη φετινή ταινία του παραγωγικού Σόντερμπεργκ, μετά από το απογοητευτικό θρίλερ τρόμου «Presence» που είδαμε τον προηγούμενο μήνα. Παρότι γραμμένες από τον ίδιο σεναριογράφο, τον βετεράνο Ντέιβιντ Κεπ («Jurassic Park», «Carlito’s Way», «Mission: Impossible»), αυτή εδώ είναι η καλύτερη από τις δύο φετινές ταινίες του σκηνοθέτη.
Ο Σόντερμπεργκ είναι μάστορας στη δημιουργία ατμόσφαιρας και στη διαμόρφωση της ιδιορρυθμίας των χαρακτήρων, το καστ είναι απολαυστικά διαρκώς καχύποπτο και το σενάριο του Κεπ έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά. Ωστόσο, η ταινία αντιμετωπίζει δύο ζητήματα. Το ένα είναι μια κρίση ταυτότητας, καθώς μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στο κατασκοπικό θρίλερ και το whodunnit, παραμένοντας μετέωρο μεταξύ των δύο. Δεύτερον, τα προτερήματά του υπονομεύονται από τη μικρή διάρκεια της ταινίας, που αναγκάζει την πλοκή να επιλύεται βιαστικά, χωρίς να έχει προλάβει να δημιουργήσει την κρισιμότητα που αναλογεί στο διακύβευμά της και προσδίδοντάς της μια μηχανιστική χροιά όπως σημαδεύεται πολύ τακτοποιημένα από τις δύο συγκεντρώσεις όλων των εμπλεκομένων στο σπίτι του ζευγαριού στην αρχή και το τέλος της πλοκής, σαν να είναι περισσότερο φροντισμένη η δομή παρά το περιεχόμενό της.
Ενδιαφέρουσες είναι πάντως κι οι αναφορές στο είδος της κατασκοπίας με τις οποίες είναι διανθισμένη η ταινία: ο διάχυτος κυνισμός και τα αλληλομαχαιρώματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) παραπέμπουν στον Τζον λε Καρέ, ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει επιβεβαιώσει ότι τα παχιά γυαλιά του Τζωρτζ εμπνέονται από εκείνα του Μάικλ Κέιν ως Χάρι Πάλμερ, ενώ το κάστινγκ δημιουργεί τις πιο προφανείς συνδηλώσεις, περιλαμβάνοντας μία πρώην Μάνιπενι, τη Ναόμι Χάρις, και βεβαίως έναν πρώην Τζέιμς Μποντ, τον Πιρς Μπρόσναν.
ΚΥΝΗΓΙ
Σκηνοθεσία: Χρήστος Πυθαράς
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Μπελής, Μελέτης Γεωργιάδης, Βασίλης Αναστασίου
Ένας μοναχικός σιδεράς και κυνηγός που έχει μόλις χάσει τη μητέρα του, αρχικά ενοχλείται αλλά στην πορεία συγκινείται από τον παραμελημένο σκύλο στο διπλανό μπαλκόνι, ο οποίος γαβγίζει συνεχώς ζητώντας προσοχή και φροντίδα. Η σχέση που αναπτύσσουν όμως δεν αρέσει καθόλου στον επιθετικό ιδιοκτήτη του.Κοινωνικό και ψυχολογικό δράμα για τη μοναξιά και τη ζωοφιλία στημένο με απέριττη μελαγχολία από τον Πυθαρά και μια εξαιρετική εσωτερική ερμηνεία από τον Μπελή, που συνεχώς στοιβάζει μέσα του όσα αδυνατεί να εκφράσει: τη θλίψη για τη μητέρα του, το σκίρτημά του για τη φουρνάρισσα, το νοιάξιμο για τον σκύλο και τον θυμό για τον γείτονα. Μόνη μου αντίρρηση ο βαθμός του τελικού ξεσπάσματος. Πιστεύω δηλαδή ότι ακόμα καιμε όσα έχει συσσωρεύσει μέσα του, υπήρχε τρόπος ο Γιάννης και πάλι δικαίως να τιμωρήσει τον γείτονα και μάλιστα σκληρά, όχι όμως όπως επιλέγει. Είναι μπουχτισμένος, αλλά όχι παράφρων ή εγκληματίας και το σενάριο νιώθω ότι τον αδικεί με το να τον εγκλωβίζει σε μια συνθήκη παραλογισμού και παρανομίας.
ΑΡΚΑΝΤΙΑ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Αγγελική Παπούλια
Ένας άντρας φτάνει στον Μαραθώνα για ν’ αναγνωρίσει το πτώμα της γυναίκας του, η οποία σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μαζί με τον εραστή της. Όμως όσο παραμένει στην τοποθεσία του δυστυχήματος για διαδικαστικούς και συναισθηματικούς λόγους, δεν είναι όσο μόνος νομίζει.
Ταυτόχρονα υποβλητικό, μελαγχολικό, περιστασιακά μέχρι και κατατονικό, αυτό το μεταφυσικό αισθηματικό δράμα προσφέρει πολύ καλές ερμηνείες σε μια ιστορία για την απώλεια, την αγάπη, την εμπιστοσύνη και το πώς προχωράει κανείς παρακάτω.
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΚΕΛΙΑ
IDDU
Σκηνoθεσία: Φάμπιο Γκρασαντόνια, Αντόνιο Πιάτσα
Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Έλιο Τζερμάνο, Ντανιέλα Μάρα
Ο μόλις αποφυλακισμένος νονός του μεγαλύτερου μαφιόζου της Σικελίας, προσεγγίζεται από την αστυνομία για να τους βοηθήσει να συλλάβουν τον φιλιότσο του. Κομεντί εγκλήματος που αποκτά σχετικό ενδιαφέρον από τον τρόπο με τον οποίο ισορροπεί το λεπτό της χιούμορ με τη σοβαρότητα των καταστάσεων, η οποία όμως μοιάζει να μη γίνεται ποτέ πραγματικά απειλητική για τον πρωταγωνιστή ή την αστυνομικό με την οποία συνεργάζεται.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές απ’ όλο το καστ και το σενάριο περιέχει επιμέρους στοιχεία που είναι πολύ διασκεδαστικά, όπως η σχέση του Κατέλο με την απαυδισμένη σύζυγό του και τον κουτό γαμπρό του, τα οποία προσωπικά θα προτιμούσα λίγο πιο αναπτυγμένα. Από ‘κει και πέρα, η πλοκή αναλώνεται στην αλληλογραφία μεταξύ των δύο πλευρών, πλατειάζοντας στην πορεία και χωρίς να αξιοποιεί τις παραμέτρους της με ουσιαστική κρισιμότητα.