Σε μια περίοδο όπου ο ανταγωνισμός με τις διαδικτυακές πλατφόρμες θα έπρεπε να κάνει τους αιθουσάρχες να φιλοξενούν τις καλύτερες δυνατές ταινίες για να προσελκύσουν το κοινό, οι τοπικές αίθουσες μοιάζουν ν’ αυτοκτονούν.
Το επίπεδο των ταινιών που προβάλλονται τις τελευταίες εβδομάδες στο Ηράκλειο είναι νομίζω το χειρότερο που εγώ τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ, με μεγάλο αριθμό τεχνικά κι αισθητικά ευτελών παραγωγών να παίζονται ταυτόχρονα, παραβλέποντας άφθονους σημαντικούς τίτλους που υπάρχουν διαθέσιμοι.
Αποτελεί ευθύνη των αιθουσαρχών να διαμορφώσουν έναν προγραμματισμό, που εκτός από τις καθόλα ευπρόσδεκτες υπερπαραγωγές θα περιλαμβάνει έστω και κάποιους από τους πιο διακεκριμένους τίτλους της χρονιάς, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα.
SPIDER-MAN: ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΡΑΧΝΟ-ΣΥΜΠΑΝ
SPIDER-MAN: ACROSS THE SPIDER-VERSE
Σκην.: Χοακίμ Ντος Σάντος, Κεμπ Πάουερς, Τζάστιν Κ. Τόμσον. Με τις φωνές των: Σαμίκ Μουρ, Χέιλι Στάινφελντ, Τζέικ Τζόνσον, Ίσα Ρέι, Όσκαρ Άιζακ
Ο έφηβος Spider-Man, Μάιλς Μοράλες, μαζί με τη φίλη του και Spider-Woman, Γκουέν Στέισι, ταξιδεύουν σε μια άλλη διάσταση, όπου ο πρώτος μαθαίνει ένα θλιβερό μυστικό για το μέλλον του, το οποίο πρέπει να βρει τρόπο ν’ αποτρέψει.
Animation περιπέτεια φαντασίας που συνεχίζει το εντυπωσιακό και βραβευμένο με Όσκαρ «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν» («Spider-Man: Into the Spider-Verse», Μπομπ Περσικέτι, Πίτερ Ράμζι, Ρόντνι Ρόθμαν, 2018), ενώ η τριλογία έχει προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί του χρόνου με το «Spider-Man: Beyond the Spider-Verse», ξανά από τους σκηνοθέτες της φετινής ταινίας.
Εδώ ο εντυπωσιασμός όχι απλώς συνεχίζεται, αλλά μάλλον παραγίνεται κιόλας. Η φετινή συνέχεια δηλαδή εξακολουθεί να επιδεικνύει απίστευτα θεαματικό εύρος ύφους κι επίπεδο δεξιοτεχνίας, αλλά αυτή τη φορά εξυπηρετώντας ένα σενάριο ακόμη πιο φορτωμένο με χαρακτήρες, υπο-πλοκές και ‘κομικές’ αναφορές και δομημένο με ακόμη πιο φρενήρη ρυθμό, ο οποίος δεν επιτρέπει στην πλοκή ν’ ‘ανασάνει’, με αποτέλεσμα να στερεί από τα διακυβεύματά της τη βαρύτητα που τους αξίζουν, αλλά και την ισότιμη ευχαρίστηση απ’ όσους θεατές δεν είναι εξοικειωμένοι με τη μυθολογία του Spider-Man και των κόμικ.
Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ
THE BOOGEYMAN
Σκην.: Ρομπ Σάβατζ
Πρωτ.: Σόφι Θάτσερ, Κρις Μεσίνα
Ένας ψυχίατρος δέχεται την ξαφνική επίσκεψη ενός άντρα που κατηγορείται ως παιδοκτόνος. Μετά την άσχημη κατάληξη της συζήτησής τους, η μικρή κόρη του γιατρού αρχίζει να βασανίζεται από το εφιαλτικό όραμα ενός δαίμονα.
Ταινία τρόμου βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Στίβεν Κινγκ, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1973. Στα μάτια μου τουλάχιστον, πρόκειται για επανάληψη μιας χιλιοϊδωμένης συνταγής, με ανέπαφα όλα τα κλισέ του είδους.
ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ
THE ESTATE
Σκην.: Ντιν Κρεγκ. Πρωτ.: Τόνι Κολέτ, Άννα Φάρις, Ντέιβιντ Ντουκόβνι, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ. Τέσσερα ανίψια συγκεντρώνονται στο σπίτι της πλούσιας ετοιμοθάνατης αλλά αντιπαθητικής θείας τους, για να εξασφαλίσουν τα μερίδιά τους στην περιουσία της. Κωμωδία, τυπικά τουλάχιστον, γιατί ουσιαστικά είναι μια κακόγουστη φάρσα, που αναλώνει το σπουδαίο καστ της σε ασυνάρτητες και κοινότοπες ανοησίες.
ΥΠΝΩΤΙΣΤΕΣ
HYPNOTIC
Σκην.: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
Πρωτ.: Μπεν Άφλεκ, Άλις Μπράγκα, Γουίλιαμ Φίχτνερ
Καθώς αναζητά τον απαγωγέα της μικρής του κόρης, ένας αστυνομικός ανακαλύπτει ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων με το χάρισμα να υπνωτίζουν και να διαστρέφουν την πραγματικότητα των θυμάτων τους.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που αποτελεί κακέκτυπο συνονθύλευμα της φιλμογραφίας του Κρίστοφερ Νόλαν, με κύριες πηγές έμπνευσης τα «Memento» (2000) και «Inception» (2010). Μόνο που εδώ δεν υπάρχουν ούτε ο προϋπολογισμός, ούτε η πρωτοτυπία και κυρίως ούτε η συνοχή με την οποία ίσως να διεκπεραιωνόταν έστω αξιοπρεπώς αυτό το σχέδιο. Αντιθέτως, υπάρχει άφθονη απλοϊκότητα, σύγχυση κι αναληθοφάνεια, που καθιστούν την ταινία μια εξαιρετικά απογοητευτική στιγμή στη φιλμογραφία των συντελεστών της, και κυρίως των διακεκριμένων Ροντρίγκεζ και Άφλεκ.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕΦΟΝΟ
INVITATION TO A MURDER
Σκην.: Στίβεν Σίμεκ
Πρωτ.: Μίσα Μπάρτον, Κρις Μπράουνινγκ, Μπιάνκα Σάντος, Γκρέις Λιν Κανγκ. Έξι άγνωστοι μεταξύ τους άντρες και γυναίκες προσκαλούνται και συγκεντρώνονται στην απομονωμένη έπαυλη ενός πλούσιου ηλικιωμένου. Πριν προλάβουν ν’ ανακαλύψουν τον λόγο της παρουσίας τους εκεί, ένας φόνος κάνει την κατάσταση ακόμη πιο αινιγματική. Ταινία μυστηρίου που, όπως είπα προηγουμένως για τους «Υπνωτιστές», αποτελεί κι αυτή κακέκτυπο του είδους της, ως ένας αφηγηματικά ασυνάρτητος και κακότεχνος φόρος τιμής στην Άγκαθα Κρίστι, φτιαγμένος με τηλεοπτικές κι όχι κινηματογραφικές προδιαγραφές. Πρόχειρα κοστούμια, αφηγηματική ασυνέπεια (ο οικονόμος προειδοποιεί ότι το ταξίδι στο νησί προμηνύεται επικίνδυνο λόγω καιρού, αλλά στην επόμενη σκηνή η θάλασσα είναι λάδι κι οι χαρακτήρες απολαμβάνουν το ειδυλλιακό τοπίο), πλάνα στοκ (εντόπισα τουλάχιστον ένα: το τρένο που διασχίζει τη γέφυρα είναι το ίδιο που είχε χρησιμοποιήσει ο Γιάννης Σμαραγδής στον «Καζαντζάκη» του), κι ελάχιστες ερμηνείες που δεν προκαλούν εκνευρισμό, όπως της πρωταγωνίστριας Μπάρτον και της Κανγκ, που κι αυτές όμως εγκλωβίζονται στην αφελή ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Ο ΜΕΓΑΛΟΔΟΝΤΑΣ
THE BLACK DEMON
Σκην.: Έιντριαν Γκρούνμπεργκ
Πρωτ.: Τζος Λούκας, Φερνάντα Ουρεχόλα
Μια οικογένεια εγκλωβίζεται σε μια πλατφόρμα πετρελαίου, περικυκλωμένη από έναν τεράστιο καρχαρία κι ενώ στα θεμέλια της βρίσκεται τοποθετημένη μια βόμβα σε αντίστροφη μέτρηση.
Όσο πρόσφορη ακούγεται η σύνοψη αυτής ταινίας δράσης, τόσο αδιάφορη είναι η εκτέλεσή της, με αξίες παραγωγής κι αφηγηματική τεχνική βιντεοταινίας.