ΝΟΒΟΚΑΪΝΗ
NOVOCAINE
Σκηνοθεσία: Νταν Μπερκ, Ρόμπερτ Όλσεν
Πρωταγωνιστούν: Τζακ Κουέιντ, Άμπερ Μιντθάντερ, Ρέι Νίκολσον
Ένας τραπεζικός υπάλληλος που πάσχει από μία σωματική διαταραχή η οποία του επιτρέπει να μη νιώθει καθόλου πόνο, ξεκινάει για να σώσει τη συνάδελφό του με την οποία είναι ερωτευμένοι, από τη συμμορία που την απήγαγε ως όμηρο μετά από τη ληστεία της τράπεζας. Κωμική περιπέτεια με μια πρόσφορη ιδέα, η οποία όμως αξιοποιείται υποτυπωδώς, αφήνοντας το συνολικό αποτέλεσμα να μοιάζει με μια οποιαδήποτε ταινία δράσης του
σωρού, συνηθισμένα διασκεδαστικό χάρη στις ζωηρές ερμηνείες και τη γρήγορη πλοκή.
LOCKED
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γιαροβέσκι
Πρωταγωνιστούν: Μπιλ Σκάρσγκορ, Άντονι Χόπκινς
Ένας μικροκλέφτης προσπαθεί να κλέψει ένα πολυτελές τζιπ, αλλά μόλις μπαίνει μέσα βλέπει ότι δε μπορεί πλέον να βγει και σύντομα ανακαλύπτει ότι στην πραγματικότητα βρίσκεται παγιδευμένος από τον πλούσιο ιδιοκτήτη του οχήματος.
Θρίλερ αγωνίας που αποτελεί ριμέικ του αργεντίνικου «4×4» (Μαριάνο Κον, 2019). Λίγο-πολύ ισχύουν τα ίδια με την προηγούμενη ταινία της σημερινής στήλης: μια έξυπνη ιδέα, δύο σπουδαία ταλέντα σε πολύ καλές ερμηνείες (ειδικά ο Σκάρσγκορ που ‘κουβαλάει’ υποδειγματικά όλη την ταινία), μια γρήγορη πλοκή γεμάτη ιδέες και μπόνους μια ρητορική για την κοινωνική ανισότητα. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω δεμένα χωρίς σοβαρή αίσθηση κινδύνου, με περιστασιακές παραδοξότητες στην αληθοφάνεια και γενικότερα με έλλειψη έμπνευσης, που δεν αφήνει την ταινία ν’ αναδειχτεί σε κάτι αξιομνημόνευτο.
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΛΑΣ
THE RULE OF JENNY PEN
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Άσκροφτ
Πρωταγωνιστούν: Τζον Λίθγκοου, Τζέφρι Ρας, Τζωρτζ Χέναρε
Ένας ηλικιωμένος δικαστής αναρρώνει από εγκεφαλικό σ’ έναν οίκο ευγηρίας, όπου αναγκάζεται ν’ αντιμετωπίσει έναν διαταραγμένο ένοικο, ο οποίος φοράει μια κούκλα στο χέρι και κακοποιεί άλλους ασθενείς.
Θρίλερ εγκλήματος βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του νεοζηλανδού Όουεν Μάρσαλ. Πάμε πάλι: μια ωραία ιδέα, τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί, απολαυστικές ερμηνείες (αν κι ο Λίθγκοου περιστασιακά ξεπέφτει στη γραφικότητα), αλλά με κοινότοπο χειρισμό και ζητήματα σεναριακής αληθοφάνειας, καθώς μοιάζει υπερβολικά εύκολος ο συγχρονισμός των γεγονότων που επιτρέπει στον Στέφαν να φαίνεται ένοχος αντί για τον Κρίλι.
Η ΧΙΟΝΑΤΗ
SNOW WHITE
Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουέμπ
Πρωταγωνιστούν: Ρέιτσελ Ζέγκλερ, Γκαλ Γκαντό, Άντριου Μπέρναπ
Η πριγκίπισσα Χιονάτη μαζί με τους Εφτά Νάνους και τον επαναστάτη Τζόναθαν προσπαθούν ν’ ανακτήσουν το βασίλειό τους από την Κακή Μάγισσα που το έχει υποτάξει.
Ρομαντικό παραμύθι που διασκευάζει σε ζωντανή δράση το animation «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι» («Snow White and the Seven Dwarfs», Γουίλιαμ Κοτρέλ, Ντέιβιντ Χαντ, Γουίλφρεντ Τζάκσον, 1937), με τη σειρά του βασισμένο στο γερμανικό λαϊκό παραμύθι, όπως διασώθηκε από τους αδερφούς Γκριμ το 1812.
Μια ταινία που μέχρι να κυκλοφορήσει στις αίθουσες δημιούργησε πολυάριθμα ‘σκάνδαλα’, με ενδεικτικά παραδείγματα τις κινήσεις της Disney να επιλέξει μια
λατινοαμερικανίδα για τον παραδοσιακά λευκό κεντρικό ρόλο και να δημιουργήσει ψηφιακούς νάνους αντί να επιλέξει πραγματικούς μικρόσωμους ηθοποιούς, καθώς και τη διαφορά απόψεων μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών για την εθνοκάθαρση στη Γάζα, με τη Ζέγκλερ να υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους κι η Γκαντό την πατρίδα της το Ισραήλ.
Αφορμές παραφουσκωμένες από τα παραδοσιακά και τα κοινωνικά media σε καθημερινή αναζήτηση καινούριων πρωτοσέλιδων, από τις οποίες η μόνη που προσωπικά νιώθω ότι έχει κάποια βάση και θα έκανε ουσιαστική δημιουργική διαφορά στην ταινία θα ήταν πιθανώς η επιλογή ηθοποιών για τους ρόλους των νάνων, αντί για την ψηφιακή τους απεικόνιση. Ως έχουν όμως είναι πειστικά εκφραστικοί, αν κι όχι ιδιαίτερα αστείοι. Επίσης, στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας την οποία υπερασπίζεται το σενάριο (ο διεκδικητής της Χιονάτης είναι λαϊκός επαναστάτης κι όχι πλέον πρίγκιπας), θα έπρεπε με κάποιον τρόπο ν’ αποκαταστήσει το όνομα του Χαζούλη, αφού με σημερινά δεδομένα μόνο τέτοιος δεν είναι: ντροπαλός, εσωστρεφής, ίσως ακόμα και στο φάσμα του αυτισμού, αλλά πανέξυπνος, φοβερά ευαίσθητος και θαρραλέος μόλις χρειαστεί.
Στους υπόλοιπους χαρακτήρες, η Ζέγκλερ είναι υπέροχη ως Χιονάτη, τόσο υποκριτικά όσο και φωνητικά, η Γκαντό είναι εμφανώς έξω από τα νερά της αλλά η ερμηνεία της παραμένει ελκυστική ακριβώς χάρη στην αδεξιότητά της, ο Μπέρναπ ανταποκρίνεται ωραιότατα στη Ζέγκλερ και τα τραγούδια όλων είναι υπέροχα, αναβιώνοντας ακριβώς τη γλυκανάλατη ατμόσφαιρα για την οποία είναι γνωστό το στούντιο και τα παραμύθια του.