Τρόμος και δράση, όχι ακριβώς στα καλύτερά τους.
THE EQUALIZER 3:
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
THE EQUALIZER 3
Σκην.: Αντουάν Φούκουα
Πρωτ.: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Ντακότα Φάνινγκ, Εουτζένιο Μαστραντρέα
Μετά από μια αιματηρή συμπλοκή που τον αφήνει τραυματισμένο, ο βετεράνος Ρόμπερτ Μακόλ βρίσκεται ν’ αναρρώνει σε μια ειδυλλιακή ιταλική πόλη στην περιοχή της Νάπολης. Σύντομα όμως καλείται ν’ αναλάβει ξανά δράση, για να σταματήσει την τοπική μαφία που διαταράσσει τη φιλήσυχη ζωή των κατοίκων.
Ταινία δράσης που συνεχίζει τις δύο προηγούμενες του 2014 και 2018 από τον ίδιο σκηνοθέτη και πάντα με τον Ουάσινγκτον στον κεντρικό ρόλο. Οι ταινίες εμπνέονται από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά που προβαλλόταν από το 1985 ως το 1989 με πρωταγωνιστή τον Έντουαρντ Γούντγουορντ κι αναβιώθηκε το 2021 με πρωταγωνίστρια την Κουίν Λατίφα.
Η φετινή προσθήκη σηματοδοτεί επίσης τη δεύτερη συνεργασία των Ουάσινγκτον και Φάνινγκ, μετά το «Διά πυρός και σιδήρου» («Man on Fire», Τόνι Σκοτ, 2004), όταν η 29χρονη σήμερα ηθοποιός ήταν ακόμα 10 χρονών κι ήδη εξαιρετικά ταλαντούχα. Δυστυχώς ο ρόλος της εδώ την αδικεί, χωρίς να της προσφέρει περιθώριο για κάτι παραπάνω από μια ‘διακοσμητική’ παρουσία.
Μια σειρά ταινιών που εκτός από τον χαρισματικό πρωταγωνιστή της δε διέθετε ποτέ το κάτι παραπάνω που θα τη διέκρινε από τον σωρό των ταινιών με ήρωα έναν αυτόκλητο εκδικητή αλά Τσαρλς Μπρόνσον και Κλιντ Ίστγουντ. Παρόλαυτά, για μια ακόμη φορά οι εξαρχής περιορισμένου εύρους συμβάσεις του είδους εκτελούνται με διεκπεραιωτική πυγμή, όπως εκπληρώνονται οι εξίσου περιορισμένες προσδοκίες που αυτό δημιουργεί.
![Τρόμος και δράση, όχι ακριβώς στα καλύτερά τους. THE EQUALIZER 3: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ THE EQUALIZER 3 Σκην.: Αντουάν Φούκουα Πρωτ.: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Ντακότα Φάνινγκ, Εουτζένιο Μαστραντρέα]()
Η ΚΑΛΟΓΡΙΑ ΙΙ
THE NUN II
Σκην.: Μάικλ Σαβς
Πρωτ.: Ταΐσα Φαρμίγκα, Στορμ Ριντ, Τζόνας Μπλοκέ
Στη δεκαετία του 1950 ο επιστάτης ενός γαλλικού οικοτροφείου καταλαμβάνεται από έναν δαίμονα που αναζητά ένα χριστιανικό κειμήλιο, το οποίο μπορεί να τον κάνει ακόμα ισχυρότερο.
Ταινία τρόμου που αποτελεί συνέχεια της «Καλόγριας» («The Nun», Κόριν Χάρντι, 2018) και παράλληλα την ένατη προσθήκη στο αφηγηματικό σύμπαν που ξεκίνησε με το «Κάλεσμα» («The Conjuring», Τζέιμς Γουάν, 2013), στο οποίο ο σκηνοθέτης Σαβς έχει επίσης συνεισφέρει τα «Η κατάρα της Γιορόνα» («The Curse of La Llorona», 2019) και «Το κάλεσμα 3: ο Διάβολος με έβαλε να το κάνω» («The Conjuring: The Devil Made Me Do It», 2021).
Ακόμα και το να μπω στη διαδικασία να δώσω παραδείγματα της ανοησίας που χαρακτηρίζει την ιστορία μοιάζει χαμένος χρόνος. Καταρχάς, η ταινία δεν έπρεπε να τιτλοφορείται «Η Καλόγρια», αλλά «Ο επιστάτης», αφού για το μεγαλύτερο διάστημα της πλοκής ο δαίμονας εμφανίζεται μέσω του Μωρίς, με την Καλόγρια να εμφανίζεται φευγαλέα μόνο για λόγους αναγνωρισιμότητας και brand name. Δεύτερον, αφού ο επιστάτης δε γνωρίζει πού βρίσκονται τα μάτια της αγίας, γιατί ο δαίμονας τον καταλαμβάνει για να τον οδηγήσει σ’ αυτά και δεν τα ψάχνει μόνος του με τη μορφή της Καλόγριας που ήδη διαθέτει;
Τρίτον -αδιάφορο spoiler alert- αφού τελικά ο δαίμονας παίρνει τα μάτια της αγίας στην κατοχή του και γίνεται ακόμη ισχυρότερος, πώς εξοντώνεται μετά από λίγα δευτερόλεπτα με μια απλή προσευχή των καλογριών που τον καταδιώκουν; Επίσης, ο ίδιος ο Διάβολος πού κολλάει στην όλη ιστορία αφού μεταξύ άλλων υπονομεύει το κύρος του δαίμονα ως κεντρικού κακού της πλοκής, πώς καταφέρνουν να τον απωθήσουν μερικά μικρά κορίτσια πίσω από μια πρόχειρα σφραγισμένη πόρτα και γιατί δεν αναλαμβάνει να εξολοθρεύσει τους πάντες όταν εξοντώνεται ο -υφιστάμενος, υποθέτω- δαίμονάς του; Συνολικά, μια ακόμα ανεκδιήγητη προσθήκη στο είδος.
DEMETER: Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
THE LAST VOYAGE OF THE DEMETER
Σκην.: Αντρέ Όβρενταλ
Πρωτ.: Κόρεϊ Χόκινς, Άσλινγκ Φραντσιόζι, Λίαμ Κάνιγχαμ, Χαβιέ Μποτέτ
Στα τέλη του 19ου αιώνα ένα φορτηγό πλοίο ξεκινάει από τη Ρουμανία για το Λονδίνο μεταφέροντας εν αγνοία του ένα θανάσιμο φορτίο.
Ταινία τρόμου βασισμένη στο ημερολόγιο του πλοίου Demeter, όπως περιλαμβάνεται στο μυθιστόρημα του Μπράμ Στόκερ «Δράκουλας», που εκδόθηκε το 1897.
Καλοπαιγμένη, ατμοσφαιρική και τρομακτική, αλλά κοινότοπη, με περιστασιακή ασυνέπεια στην πλοκή και μ’ έναν Δράκουλα, το μυθικό στάτους του οποίου υποβιβάζεται στη διεκπεραιωτική λειτουργία ενός φονικού τέρατος.