Πολλοί, πάρα πολλοί συμπολίτες μας κάθε ηλικίας θα βρεθούν σήμερα στο κέντρο κάθε ελληνικής πόλης για να δείξουν έμπρακτα, με τον μόνο τρόπο που έχουν αυτή τη στιγμή, τον θυμό τους για την τραγωδία των Τεμπών και τη μέχρι σήμερα διαχείρισή της. Θα κατέβουν στις πλατείες και στους δρόμους με όσα έχει ως τώρα καταλάβει καθεμιά και καθένας για αυτή την υπόθεση.
Δεν θα είναι αγνοί και ανιδιοτελείς όλοι όσοι βρεθούν εκεί. Δεν θα είναι αδιάφοροι και ασυγκίνητοι όσοι δεν βρεθούν. Αυτά τα παιδαριώδη πρέπει να τα αφήσουμε. Οι κινητοποιήσεις όμως θα γίνουν και ορθώς θα γίνουν, παρά τη βιομηχανία σπέκουλας που έχει στηθεί. Θα γίνουν και θα τελειώσουν και αφού τελειώσουν, θα είμαστε ξανά όλοι μας αντιμέτωποι με τα ίδια ερωτήματα.
Γιατί μακάρι αν οι κινητοποιήσεις απαντούσαν ερωτήματα, αν έδιναν λύσεις. Οι κινητοποιήσεις καταθέτουν ερωτήματα, δηλώνουν τα προβλήματα, όταν αυτοί που έπρεπε να τα έχουν απαντήσει, δεν το έπραξαν για καιρό. Μετά από ένα ακόμα πόρισμα, χθες, τα ερωτήματα παραμένουν. Και σιγά σιγά όλοι μας αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι μπορεί να μην απαντηθούν όλα ποτέ.
“ἐἘτεῇ οὐδέν ἴδμεν· ἐν βυθῷ γάρ ἡ ἀλήθεια” έγραψε πριν πολύ καιρό ο Δημόκριτος (Απόσπασμα 117). Δηλαδή περίπου “στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τίποτα, γιατί η αλήθεια μπορεί πολύ δύσκολα να βρεθεί”. Στην προκειμένη περίπτωση γνωρίζουμε ήδη αρκετά. Μπορεί να μη μας είναι αρκετά ή αρεστά αυτά που γνωρίζουμε, αλλά δεν είναι αμελητέα. Πολύ δύσκολα όμως από εδώ και στο εξής θα μάθουμε τα πάντα, πολύ δύσκολα θα μας αποκαλυφθεί ολόκληρη η αλήθεια. Μη χάσουμε όμως το 95% για το 5…
Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ είναι το πληρέστερο, έχω την εντύπωση, από όσα έχουν ως σήμερα δει το φως της δημοσιότητας. Και φαίνεται ότι όλοι όσοι έχουν δική τους ατζέντα πάνω στην τραγωδία αυτή το υποδέχτηκαν με τον αναμενόμενο τρόπο, ο καθένας προσπαθεί να το ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Κι αυτό γιατί το πόρισμα έχει τα χαρακτηριστικά κάθε ανεξάρτητου επιστημονικού και τεχνικού πορίσματος, με κυρίαρχο ότι περιέχει αμφιβολία.
Υπάρχουν πτυχές αυτής της υπόθεσης τις οποίες δεν γνωρίζουμε και πτυχές της που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και κυρίως αυτά μπορεί να μη τα καταφέρουμε ποτέ. Υπάρχουν όμως και οι πολλές πτυχές της που γνωρίζουμε και έχουμε καταλάβει. Και ξέρετε κάτι; Όλες αυτές οι πτυχές, που είναι εν πολλοίς η μεγάλη όψη, η κυρίαρχη εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας, είναι και αυτές που δεν συμφέρουν να ακούγονται, γιατί μέσα σε αυτές σκιαγραφούνται οι ευθύνες και της σημερινής κυβέρνησης και των προηγουμένων και όσων επιθυμούν ή ανέχονται να μην αλλάζει τίποτα ουσιαστικά σε αυτή τη χώρα.
Απόψε λοιπόν, κουρασμένοι καθώς θα είμαστε από τις φωνές, το τρέξιμο, την ένταση της σημερινής ημέρας, ας φυσήξουμε δυνατά να αδειάσουμε τον αέρα από τα πνευμόνια μας. Και μαζί με αυτόν να βγάλουμε και τον θυμό. Και μετά από αυτό το τριήμερο που έρχεται με σερπαντίνες και λαγάνες, ας κάνουμε από την ερχόμενη εβδομάδα τον θυμό, απόφαση.
Να αποφασίσουμε ότι -εμείς οι ίδιοι, καθεμιά και καθένας μας, όχι οι απέναντι- θα λέμε περισσότερες αλήθειες πρώτα στον εαυτό μας. Θα είμαστε πιο ειλικρινείς, λιγότερο προκατειλημμένοι. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο σοβαροί, πιο μετρημένοι. Να κάνουμε τα διπλά από τώρα και να λέμε τα μισά. Αυτά τα απλά είναι τα πιο δύσκολα, αυτή η αλήθεια, η προσωπική του καθενός μας, είναι πιο απροσπέλαστη.
Αυτό θα είναι μια προσωπική μας κάθαρση και η βάση για μια καλύτερη επόμενη ημέρα συλλογικά. Μήπως γλυτώσουμε μια επόμενη τραγωδία, αφού δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε εκείνη. Αυτή είναι η αλήθεια, είναι μπροστά μας και μας είναι δύσκολο να την φτάσουμε.
Αιώνια να είναι η μνήμη των θυμάτων των Τεμπών.