Προς το τέλος της θρυλικής πια μίνι σειράς “Τσερνόμπιλ”, ο σεναριογράφος βάζει στα χείλη του πρωταγωνιστή Βαλέρι Λεγκάσοφ μια χαρακτηριστική φράση… “Κάθε ψέμα που λέμε κουβαλά μέσα του ένα χρέος στην αλήθεια. Αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα αυτό το χρέος να πληρωθεί”.
Τέμπη, 28 Φεβρουαρίου 2023. Δεν έχω σε καμία περίπτωση σκοπό να κατηγορήσω κανένα ότι είπε ψέματα. Δεν διαθέτω προφανώς τα στοιχεία που τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο, που στοιχειοθετούν δηλαδή μια πρόθεση για συγκάλυψη. Είναι όμως πέρα για πέρα σαφές ότι δεν τηρήθηκαν εξαρχής όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για να υπηρετηθεί η αλήθεια.
Ο λόγος που συνέβη αυτό φρονώ πως είναι ο πανικός. Η τραγωδία των Τεμπών συνέβη ενώ η χώρα έμπαινε στην τελική ευθεία για εθνικές εκλογές και με όχι το καλύτερο κλίμα για την κυβέρνηση. Ένα τραγικό δυστύχημα με διαστάσεις εθνικού επιπέδου είναι προφανές ότι δημιούργησε ρίγη στη σπονδυλική στήλη των στελεχών της κυβέρνησης. Επιδείχθηκε ερασιτεχνική σπουδή σε κάποια σημεία της διαχείρισης και ασύγγνωστη έλλειψη ανακλαστικών σε κάποια άλλα.
Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει διπλή αποτυχία του κρατικού συστήματος σε δύο ακόμη κρίσιμα στάδια, μετά την πλήρη αποτυχία λειτουργίας που γέννησε την τραγωδία. Αφενός παρήχθη ένα πόρισμα που δεν κάλυπτε όλες τις πτυχές του συμβάντος και αφετέρου εξελίχθηκε στη Βουλή μια εξεταστική διαδικασία που γελοιοποίησε τα κοινοβουλευτικά ήθη. Αμφότερα αυτά τα δεδομένα εξέθεσαν βαρύτατα την κυβέρνηση.
Ενώ δηλαδή η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός δεν είχαν κανένα απολύτως λόγο να παρακωλύσουν τη διερεύνηση του δυστυχήματος, εμφανίστηκαν ως αρνητές της αλήθειας. Σε συνδυασμό με τη σπουδή του πρωθυπουργού να αποδώσει σε ανθρώπινο λάθος την τραγωδία στην πρώτη του δημόσια τοποθέτηση και την συμπερίληψη του Κώστα Καραμανλή στα ψηφοδέλτια των Σερρών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προετοίμασε μόνος του ένα επικοινωνιακό Βατερλώ. Το οποίο ασφαλώς υπήρξε βραδυφλεγές, γιατί εκδηλώθηκε μετά τις εθνικές εκλογές του ’23, οδηγώντας ουσιαστικά στη βουτιά των ευρωεκλογών του ’24.
Δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός τα έχει συνειδητοποιήσει όλα αυτά και προβληματίζεται ως προς τους παράγοντες που διαμόρφωσαν αυτό το φαινόμενο. Θα έπρεπε. Πρωτίστως βέβαια θα έπρεπε να προβληματίζεται για την ίδια την τραγωδία και τους παράγοντες που την προκάλεσαν, τους οποίους και δεσμεύτηκε προεκλογικά ότι θα αναιρέσει.
Αλλά αυτό το αφήνω υπό αίρεση, ας του δώσουμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Αν και τίποτα μέχρι σήμερα δεν αποδεικνύει ότι έχει γίνει ή έστω προετοιμαστεί μια επανάσταση στη λειτουργία των δημόσιων υποδομών ή έστω των σιδηροδρόμων.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η ολοκλήρωση του “πορίσματος Κοκοτσάκη” έρχεται να επισφραγίσει στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι η πολιτεία δεν έπραξε το καθήκον της έναντι της αλήθειας. Το χρέος απέναντί της παραμένει. Και πλέον ο κ.Μητσοτάκης έχει να αποφασίσει ένα πράγμα. Αν θα το εξοφλήσει εφάπαξ ή με έντοκες δόσεις…