Βλέπουμε εδώ και καιρό τα βαριά, μαύρα σύννεφα να μαζεύονται στον ουρανό. Τα παρατηρούμε και ελπίζουμε ότι θα γλυτώσουμε από μια καταιγίδα που νομοτελειακά πλησιάζει. Ακούμε τις βροντές, βλέπουμε τον θολό ορίζοντα να σχίζεται από κεραυνούς και διατηρούμε την ψευδαίσθηση ότι όταν φτάσει εδώ η κακοκαιρία θα είναι σύντομη και ήπια. Κι ας μαρτυρούν όλα το αντίθετο.
Η γενιά μας σήκωσε στην πλάτη της την οικονομική κρίση και ελπίζαμε ότι αφήσαμε πίσω μας τα χειρότερα. Με πόσο κουράγιο θα αντέξουμε μιαν άλλη, ανάλογη κρίση, αν έρθει; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η Ελλάδα να μείνει ανεπηρέαστη από όλο αυτό που ξετυλίγεται ήδη στον κόσμο. Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα είμαστε καλύτεροι στη διαχείρισή της απ’την προηγούμενη φορά…
Τα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα σε όλη τη Δύση, όπως τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα χαρακτηρίζαμε το κομμάτι του κόσμου που ανήκουμε, βρίσκονται σε φάση μηδενισμού και επαναπροσδιορισμού. Η σύγχρονη δημοκρατία πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό της, εμείς δηλαδή όλοι ως πολίτες οφείλουμε να το κάνουμε. Οι κοινωνίες μας στέκουν παθητικά απέναντι στις εξελίξεις, ρηγματωμένες εσωτερικά, διαβρωμένες από το κυνήγι της υπεσχημένης ευημερίας και την παιδευτική αφασία του ψηφιακού κόσμου.
Και η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται σε βαθιά πολιτική κρίση, σε αναπτυξιακή ανασφάλεια και γεωπολιτική σύγχυση. Το κυριότερο όμως ζήτημα που καλείται αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίσει η χώρα μας είναι η κρίση ηθικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος εν γένει. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν προκλήσεις ικανές να απορρυθμίσουν, αν όχι να καταστρέψουν την οικονομία, όταν το πολιτικό προσωπικό παραμένει απαξιωμένο και δεν χαίρει εμπιστοσύνης από τους πολίτες;
Η εθνική μας οικονομία δεν τα έχει πάει άσχημα αυτά τα τελευταία χρόνια, το μαρτυρούν όλοι αυτό. Η πρόοδος όμως απέχει πολύ από την πλήρη αποκατάσταση των πληγών της βαθιάς κρίσης που περάσαμε. Και ενώ τότε, την περίοδο 2010-2016, ας πούμε χονδρικά, το διεθνές σύστημα διακρινόταν από μια σταθερότητα, σήμερα βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Πού θα στραφεί η Ελλάδα για βοήθεια και στήριξη σε έναν κόσμο που κλυδωνίζεται συθέμελα; Ποιοι θα συμπράξουν για τη στήριξη μιας μικρομεσαίας οικονομίας, όταν έχει χαθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες και όταν η αμερικανική και η γερμανική οικονομία υφίστανται τις συνέπειες της απορρύθμισης που φέρνει ο Τραμπ;
Η απάντηση είναι προφανής, κανείς. Γι’ αυτό και οι συνέπειες της διεθνούς αστάθειας να μας βρουν τουλάχιστον μέσα σε περιβάλλον πολιτικής σοβαρότητας και σταθερότητας, που σήμερα δεν προκύπτει από την εικόνα που μας δίνει ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Τα πολιτικά συστήματα σε όλη τη Δύση δείχνουν να φτάνουν σε ένα σημείο που απαιτείται να βρουν ξανά τις συντεταγμένες τους. Εμείς όμως, έχοντας πίσω μας ήδη μια μακρά περίοδο κόπωσης και αστάθειας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε άλλους να μας βρουν λύσεις.
Επείγει να ανασυγκροτηθούμε εν κινήσει όλοι, η πολιτική και η κοινωνία. Πρωτίστως βέβαια η ευθύνη βαρύνει τον πολιτικό κόσμο και κυρίως την κυβερνητική παράταξη, που σε πολλά έχει αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων. Κυβέρνηση όμως και αντιπολίτευση ανεξαιρέτως οφείλουν να αντιληφθούν την κρισιμότητα της συγκυρίας, τους κινδύνους που ελλοχεύουν και να κινηθούν ανάλογα. Ένα μεγάλο στραβοπάτημα, μια εξωφρενική άνοδος ακραίων δυνάμεων, ένας νέος κύκλος διχασμού δεν μπορούν να αποκλειστούν και αυτό κάνει το μίγμα εκρηκτικό. Οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις είναι ανάγκη να βρουν την θεσμική τους σοβαρότητα και την πολιτική τους τόλμη άμεσα. Γιατί όταν η παλίρροια φτάσει στις ακτές της Ελλάδας, θα είναι αργά…