Τραβάει χωρίς αμφιβολία τα ζόρια του αυτό τον καιρό ο πρωθυπουργός, αλλά δεν είναι ο μόνος. Πολιτικά μιλώντας πάντα, προκλήσεις αντιμετωπίζει και το κεντροαριστερό φάσμα της αντιπολίτευσης, με πρώτη δύναμη ασφαλώς το ΠΑΣΟΚ και με κεντρικό πρόσωπο ασφαλώς τον πρόεδρό του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει να διαχειριστεί μια σειρά από δυσκαμψίες και αναποτελεσματικές πολιτικές τοποθετήσεις, που μάλλον έχουν σχέση και με την υποχώρηση που εμφανίζει δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ. Η σύνθεση της συγκρότησης προανακριτικής επιτροπής για το λεγόμενο “μπάζωμα” και της υποβολής πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης αποτέλεσε μια περίπλοκη κοινοβουλευτική άσκηση στη διάρκεια της οποίας έκαναν την εμφάνισή τους οι σημαντικότερες δυσχέρειες που έχει να διαχειριστεί ο κ.Ανδρουλάκης.
Στην μεν περίπτωση του Χρήστου Τριαντόπουλου, η σύσταση της προανακριτικής, ως τώρα τουλάχιστον, εξελίσσεται σε μια υποσχόμενη προσπάθεια της κυβέρνησης να αντιστρέψει τις βάσιμες εντυπώσεις για άρνηση πλήρους διερεύνησης στο πλαίσιο της εξεταστικής επιτροπής του 2023. Το τι θα προκύψει στη διάρκεια των εργασιών της επιτροπής μένει να το δούμε, βέβαια. Σε καθαρά κοινοβουλευτικό επίπεδο, ωστόσο, ο διεμβολισμός αυτής της διαδικασίας από τη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας, αποδυναμώνει τη δυναμική της.
Η ίδια η πρόταση μομφής ήρθε ως αποτέλεσμα σύμπραξης τεσσάρων κοινοβουλευτικών ομάδων, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και της Πλεύσης Ελευθερίας, συνοδευόμενη μάλιστα από αρκετές πολιτικές μανούβρες στη διαδικασία σύνθεσής της. Αυτό παράγει ένα διφορούμενο πολιτικό μήνυμα για τον κόσμο της Κεντροαριστεράς.
Από τη μια φαίνεται για πρώτη φορά η σύμπηξη ενός πολιτικού μετώπου απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από την άλλη όμως το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αποδέχεται ότι δεν έχει μόνο του τις δυνάμεις να ασκήσει την καταλυτική πολιτική πίεση για τη λογοδοσία της κυβέρνησης. Και σε αυτό το πλαίσιο, κέρδη από αυτή τη διαδικασία φαίνεται να αντλούν περισσότερο στην Κουμουνδούρου παρά στη Χαριλάου Τρικούπη.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει τίποτα με το να φαίνεται το κόμμα ως συγκολλητική ουσία όλης της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς. Αντίθετα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ρισκάρει στα μάτια μεγάλου μέρους του πολιτικού κοινού της αρκετά όταν φαίνεται να ευθυγραμμίζεται ακόμα και με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Είναι βέβαια εύκολο να κρίνει κανείς αυτά τα πράγματα έξω από τον χορό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και πολλές φορές ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα έχει δίκιο να νιώθει σαν εκείνο τον πατέρα της παλιάς ιστορίας που κίνησε για την πόλη και όλοι στον δρόμο είχαν διαφορετική άποψη για το ποιος πρέπει να κάθεται στην πλάτη του γαϊδάρου, ο ίδιος, το παιδί του, κι οι δυο ή κανείς τους… Την ευθύνη όμως να βρει τις απαντήσεις σε αυτό το δυσεπίλυτο σταυρόλεξο την έχει ο ίδιος, αυτός κρίνεται πολιτικά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ίσως θα βοηθούσε, αν αντί για την ιστορία με το παιδί και το γαϊδούρι εστίαζε σε μιαν άλλη. Εκείνη του αγρότη που είχε σαστίσει και δεν ήξερε αν έπρεπε να βάλει το κάρο μπροστά ή πίσω από το άλογο… Ας ξεκινήσουν από αυτό στο ΠΑΣΟΚ, ας βάλουν πρώτα στρατηγικούς στόχους και μετά βρίσκουν την τακτική για να τους φτάσουν. Ειδάλλως, δεν βλέπω να φτάνει από τη Χαριλάου Τρικούπη τίποτα στην Ηρώδου Αττικού, ούτε το άλογο με το κάρο, ούτε καν το παιδί με το γαϊδούρι…