Είναι δυστυχώς η μαύρη αλήθεια αυτή. Θέλουμε την επιβολή, την καταστολή, τον αυταρχισμό. Τα ζητάει ο οργανισμός μας αγρίως. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά η προφανής και μαζική αδυναμία που δείχνουμε να σεβαστούμε τη νομιμότητα.
Λαμβάνω την αφορμή από τα αχαρακτήριστα πολύωρα έκτροπα γύρω από τα δικαστήρια του Ηρακλείου την περασμένη Τετάρτη, στη διάρκεια της απολογίας των δύο κατηγορουμένων για τη βαριά κακοποίηση του άτυχου Άγγελου. Χθες συνελήφθησαν από την αστυνομία κάποια άτομα για την υποκίνηση και πρόκληση αυτών των επεισοδίων, που είχαν ως αποτέλεσμα και τραυματισμούς ακόμα.
Βάζω στοίχημα ότι οι νταήδες αυτοί είναι αρνάκια τώρα, που δεν έχουν την κάλυψη του αφιονισμένου από το τυφλό συναίσθημα πλήθους. Εκείνες τις ώρες όμως ασχημονούσαν ατελείωτα, έβριζαν χυδαία και προπηλάκιζαν τους αστυνομικούς, επειδή απλώς έκαναν τη δουλειά τους, δηλαδή περιφρουρούσαν ως όφειλαν την ποινική διαδικασία, τη νομιμότητα και τη δημόσια τάξη εν τέλει.
Η αστυνομία επέδειξε ιώβεια υπομονή την Τετάρτη, προφανώς για να γλυτώσουμε εκτεταμένα επεισόδια στο κέντρο του Ηρακλείου. Δεν γίνεται έτσι όμως, δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις και τέτοια φαινόμενα αθλιότητας. Πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή υποδείγματος στην ελληνική κοινωνία, που θα εκριζώσει αυτή την εμπεδωμένη πλέον αδιαφορία για τους νόμους και τη δημόσια τάξη.
Βρισκόμαστε στο σκαλοπάτι της πεντηκονταετίας από τη Μεταπολίτευση, η Ελλάδα τα τελευταία αυτά πενήντα έκανε μια σειρά από άλματα. Μεταξύ αυτών και ένα καίριο άλμα μετάβασης από μια κοινωνία αυταρχισμού και καταστολής, από ένα αστυνομικό κράτος σε μια σύγχρονη ανοιχτή κοινωνία, όπου κυριαρχεί το κράτος δικαίου. Αυτό είναι τουλάχιστον το μοντέλο, ο άξονας πάνω στον κινείται η χώρα παρά τις χρόνιες παθογένειες και κακοφωνίες.
Η κοινωνία μας δυστυχώς σε σημαντικό βαθμό δεν έχει συγχρονίσει τον βηματισμό της σε αυτή την πορεία. Και το χειρότερο, παρεξήγησε βαθύτατα την απομάκρυνση από το αυταρχικό υπόδειγμα ως δυνατότητα να κάνουμε ό,τι μας αρέσει χωρίς συνέπειες.
Κάπως έτσι φαίνεται πολύ λογικό στο μυαλό αρκετών συμπολιτών μας να κρεμάμε και να λιντσάρουμε κάθε κατηγορούμενο για ειδεχθές έγκλημα, να απαιτούμε από τους αστυνομικούς να μας τον παραδώσουν για να τον σκοτώσουμε, να κάνουμε έφοδο στα δικαστήρια και να βρίζουμε ελεεινά την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, τους νόμους, την κυβέρνηση, οποιονδήποτε τέλος πάντων έχει στο άρρωστο μυαλό μας τη θέση αυτού που μας εμποδίζει να φερθούμε ως σαρκοβόρα θηρία σε κάποια ζούγκλα.
Κοντολογίς πήγαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Από τον φόβο στη θέα του χωροφύλακα πήγαμε στο τσαλαπάτημα κάθε αρχής. Από τον τρόμο έναντι της κρατικής καταστολής πήγαμε στην ακύρωση πάσης νομιμότητας. Αυτή η απόλυτη αδυναμία να λειτουργούμε ως έλλογα όντα, να ξεχωρίζουμε που ξεκινούν οι υποχρεώσεις και πού τελειώνουν τα δικαιώματά μας είναι κι αυτή κληρονομιά της πεντηκονταετίας που συμπληρώθηκε. Είναι μια πολύ έμπρακτη εμφάνιση του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”…
Όποιος όμως δεν ξέρει ποιος είναι πρέπει να απευθύνεται στους ειδικούς επιστήμονες, να τον βοηθήσουν να το βρει. Δεν θα ανέχεται η πολιτεία κάθε άρρωστο κοινωνιοπαθή να ασχημονεί για να κάνει το κομμάτι του στον κοινωνικό ή σοσιαλμιντιακό του παρεάκι. Αρκετά. Έχουμε ένα σωρό θέματα να ασχοληθούμε και να λύσουμε ως κοινωνία και κράτος, δεν έχουμε την πολυτέλεια της επιείκειας απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές. Όποιος με τις πράξεις του αποζητά τον χωροφύλακα, ας πάρει τη γεύση του μήπως και πάρουν στροφή τα κολλημένα μυαλά επιτέλους.