Σε ένα τσουβάλι μπορεί να χωρέσει κανείς πολλά διαφορετικά πράγματα. Έτσι και στις κινητοποιήσεις για τα δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών, πολλοί και διάφοροι παλεύουν να χωρέσουν πολλά και διαφορετικά. Τόσο πολλά και τόσο διαφορετικά που καμιά φορά μπροστά σε αυτά ξεθωριάζει και το ίδιο το μεγάλο ορόσημο αυτής της εθνικής συντριβής.
Στην αρχή ήταν τα κόμματα, που το καθένα κάνει το παιχνίδι του, διαχειρίζεται την οργή και την οδύνη του κόσμου καταπώς βολεύει κάθε φορά, άλλοτε την ενοχοποιεί κι άλλοτε την εξιδανικεύει. Μέχρι ενός σημείου είναι αναμενόμενο, μέχρι και θεμιτό ίσως. Από ένα σημείο κι έπειτα γίνεται βέβαια χυδαίο, αισχρό. Κανένας δεν μπορεί να είναι τόσο ξεδιάντροπος πολιτικά, ώστε να αποσιωπά τις ευθύνες του και προσπαθεί να δείξει άλλους με το δάχτυλο, μένοντας ο ίδιος στο απυρόβλητο.
Δεν μείναμε όμως εκεί… Κάθε μέρα που μας φέρνει πιο κοντά στις συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου, νέες μερίδες ντροπής έρχονται να προστεθούν στον ήδη βαρύ λογαριασμό. Πόσα όμως πια να χωρέσει από κάτω του αυτό το σεντόνι που σκεπάζει τα πενηνταεπτά πτώματα των ανθρώπων, των συμπολιτών μας που χάθηκαν άδικα και αδόκητα πριν δύο χρόνια;
Δεν μπορεί να χωρέσει τους συνδικαλιστές που κάνουν απεργίες και κατεβαίνουν στις πλατείες και τους δρόμους με αίτημα να μην αξιολογείται κανένας σε αυτή τη χώρα που ώρες-ώρες μοιάζει να μην μπορεί να βάλει το ένα πόδι μπροστά απ’ το άλλο.
Δεν μπορεί να χωρέσει αυτούς που κάνουν ολόκληρες θεατρινίστικες σκηνοθεσίες για να πουλήσουν μερικά λεπτά υψηλής τηλεθέασης, που κάνουν μάρκετινγκ πάνω στην τραγωδία των οικογενειών και της κοινωνίας ολόκληρης.
Δεν μπορεί να χωρέσει τους πανδοχείς του υποκόσμου, που δήθεν κόπτονται για τα θύματα, ενώ έχουν κάνει τα μαγαζιά τους στέκια της παραβατικότητας, των πιστολέρο, των προαγωγών και των εμπόρων ναρκωτικών. Μέχρι και κατάστημα διασκέδασης που ανήκει σε έγκλειστο φονιά είδα να συμμετέχει στο… πένθος.
Δεν μπορεί να χωρέσει τους αλήτες χούλιγκανς γνωστής “Θύρας” που πλάι στη δικαιοσύνη για τα θύματα των Τεμπών, βάζουν και τη “δικαιοσύνη” για τους φονιάδες του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη. Αλήθεια, μήπως συμμετέχουν και οι χούλιγκανς της άλλης “Θύρας” που ζητούν δικαίωση για τους φονιάδες του Άλκη Καμπανού; Διόλου απίθανο.
Πόση οργή τελικά χρειάζεται για να καμουφλαριστεί πίσω της κάθε λογής αθλιότητα, κάθε μικρή και μεγάλη νεοελληνική ξεφτίλα; Και πόσο ειλικρινές είναι το αίτημα όλων αυτών για δικαιοσύνη, όταν κάνουν στην πράξη καθημερινά στη ζωή τους ό,τι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα, να εκμεταλλευτούν την τραγωδία, να αθωώσουν δολοφόνους και μαφιόζους;
Πολύ καλά θα κάνουν την Παρασκευή να βρεθούν στις πλατείες όλοι όσοι θέλουν να δείξουν την θλίψη και την αγανάκτησή τους. Όλοι όσοι συντρίβονται οι ίδιοι από τη συντριβή των δύο αμαξοστοιχιών, από την συντριβή εντέλει της πολιτείας που έχουμε φτιάξει όλοι μας μαζί.
Αλλά δεν θα είναι όλοι όσοι βρεθούν στις πλατείες ειλικρινείς και αληθινοί, ούτε όσοι προτρέπουν και στηρίζουν τη διαμαρτυρία. Θα είναι μεταξύ τους και κάμποσοι δόλιοι. Πολιτικοί αγύρτες που ψαρεύουν σε θολά νερά, κήρυκες της αναξιοκρατίας, εξυπηρετητές της φαυλότητας, κονφερανσιέ του κοινού εγκλήματος, κάθε λογής μύκητες που φύονται στα σκιερά περιθώρια της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Και όσο βαθαίνει το σκοτάδι, τόσο αυξάνεται και η μούχλα, τόσο πληθαίνουν οι μικροοργανισμοί. Η χώρα θέλει φως και φως είναι η αλήθεια, είναι η λειτουργία των θεσμών, είναι και η ειλικρινής και ανόθευτη απαίτηση για μια καλύτερη Ελλάδα.
Ο σεβασμός στη μνήμη των συνανθρώπων μας που χάθηκαν επιβάλλει την παρρησία στην απαίτηση αυτή. Επιβάλλει όμως εξίσου και την μηδενική ανοχή στην ανηθικότητα των λύκων που φοράνε προβιές αυτές τις μέρες. Σας βλέπουμε. Εσείς μπορείτε να δείτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;