«Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις» λέει ειρωνικά η λαϊκή σοφία και μάλλον ταιριάζει γάντι σε αυτή την ολιγοήμερη εκκένωση της κατάληψης του «Ευαγγελισμού». Όλοι μας γίναμε θεατές μιας οπερετικής παράστασης, που πραγματικά είναι και η πολλοστή φορά που ανεβαίνει στη σκηνή του Ηρακλείου.
Μετά από την απαραίτητη επαναστατική γυμναστική οι ομάδες των αντεξουσιαστών ανακατέλαβαν το κτήριο του «Ευαγγελισμού». Και δεν χρειάστηκαν καν να πάνε ξημερώματα μιας αργίας, όπως η Δευτέρα του Πάσχα, πήγαν μέρα-μεσημέρι ενός Σαββάτου, γιατί το κτήριο ήταν παντελώς αφύλαχτο.
Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, εύλογα νομίζω, ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο λόγος, ποια η σκοπιμότητα να πραγματοποιηθεί η επιχείρηση εκκένωσης του κτηρίου πριν λίγες ημέρες. Για να αναστατωθεί και να δυσφημιστεί η πόλη, να έχουμε ένα βράδυ με επεισόδια και σπασίματα σε εμπορικές επιχειρήσεις, για να καταληφθεί ένα μνημείο που φιλοξενεί κορυφαία εικαστική έκθεση και πριν αλέκτωρ φωνήσαι να γίνει ανακατάληψη;
Το χειρότερο όλων είναι ότι πλέον τίποτα από αυτά δεν μας εκπλήσσει. Περισσότερο από όλα, η μεγάλη εικόνα και το αποτέλεσμα εκθέτουν ανεπανόρθωτα την Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου, που επέδειξε -σε σχέση με την κατεύθυνση που ακολούθησε αρχικά- αμέλεια ασυγχώρητη για τη φρούρηση του κτηρίου και τη φύλαξη συγκεκριμένων δημοτικών κτηρίων-μνημείων που θα ήταν ο εύκολος στόχος μιας «αντεπίθεσης». όπως και συνέβη με τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου.
Το να κατηγορούμε γενικώς και αορίστως τους νεαρούς συμπολίτες που συμμετέχουν και υπερασπίζονται την κατάληψη είναι εύκολο. Είναι προφανής η παραβίαση της νομιμότητας και τα ζητήματα που αυτή γεννά. Από την άλλη όμως, οι υπεύθυνοι για την επιβολή της νομιμότητας δεν έχουν μέχρι σήμερα καταφέρει να διατηρήσουν ένα βιώσιμο πλαίσιο αποτροπής της κατάληψης, ενώ οι ιδιοκτήτες του κτηρίου δεν έχουν καταφέρει ακόμα να παρουσιάσουν ένα πειστικό και ρεαλιστικό αλλά και συγκεκριμένο σχέδιο αξιοποίησης του κτηρίου.
Ο λαός μας έχει αγαπήσει πολύ το θέατρο σκιών και τους ήρωές του. Κι αυτό γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πάνω στην οθόνη του καραγκιοζοπαίχτη ό,τι κι αν γίνει είναι ένα ψέμα. Κάπως έτσι έχουν αρχίσει οι Ηρακλειώτες να αντιλαμβάνονται και όσα συμβαίνουν περί την κατάληψη του «Ευαγγελισμού», ως μια λαϊκής κατανάλωσης χορογραφία πάνω στο λευκό σεντόνι της πόλης.
Και εν γνώσει της ουσίας αυτού που γράφω, αλλά και απόλυτα ειλικρινά, θα πω το εξής: αν την επόμενη φορά που θα έρθει η έμπνευση να εκκενωθεί η κατάληψη για να επιστρέψει και καλά το κτήριο στα χέρια του νόμιμου κατόχου, το αποτέλεσμα αποδειχθεί ίδιο με αυτό που ζήσαμε τώρα, καλύτερα να λείπει. Καλύτερα οι αστυνομικές και οι πρυτανικές αρχές να έρθουν σε συνεννόηση με τους καταληψίες και να βρεθεί από κοινού ένα modus vivendi. Αλλιώς, φτάνει αυτό το θέατρο σκιών, πάλιωσε το έργο, βαρέθηκαν οι θεατές και άδειασε η πλατεία…