Πότε αποκτά αντικειμενικά υπόσταση ένα παιδί για την πολιτεία; Δηλαδή, σε ποια φάση έρχεται η πολιτεία, μετά την γέννηση ενός παιδιού να αποκτήσει συνείδηση της ύπαρξής του και να παρακολουθήσει την πορεία του;
Όχι νωρίτερα από τη στιγμή που το παιδί πρέπει να εγγραφεί στο σχολείο, δηλαδή στο προνήπιο, άρα περίπου στα 4 χρόνια του. Κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, ασφαλώς. Ως τότε κανείς δεν πρόκειται να το αναζητήσει.
Κανείς, καμία κρατική δομή δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για το πού, το πώς και με ποιους μεγαλώνει ένα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα μέχρι να φτάσει η ώρα να φοιτήσει στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Μεταξύ μας, διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες ότι ακόμα κι αν παρέλθει αυτή η χρονική στιγμή και δεν εγγραφεί το παιδί σε σχολείο, θα ενδιαφερθούν σοβαρά οι όποιες υπηρεσίες, αλλά ας το αφήσουμε αυτό.
Ως τότε λοιπόν, στην καλύτερη περίπτωση, η ζωή και η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα επαφίεται στον “πατριωτισμό”, δηλαδή στην ευθύνη, των γονέων του. Ακόμα όμως και αν συμβεί κάτι και έρθει στο φως λόγω άλλων παραγόντων ένα σοβαρό πρόβλημα στη διαβίωση των παιδιών, αν δεν υπάρχει αξιόπιστος κηδεμόνας στο οικογενειακό περιβάλλον, η εισαγγελική αρχή τα παραδίδει στο “Χαμόγελο του Παιδιού”.
Συνεπώς, όχι μόνο δεν υπάρχει στοιχειώδης μέριμνα για την εξασφάλιση του καλώς έχειν των παιδιών, αλλά δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης υποδομή για την φιλοξενία τους, αν κάτι “στραβώσει” στην οικογένειά τους. Και όλα αυτά γιατί, πιθανολογώ, η ελληνική πολιτεία θεωρεί πως η οικογένεια στη χώρα μας λειτουργεί τόσο υποδειγματικά που δεν χρειάζεται πραγματικά οποιαδήποτε παρέμβαση, οποιοδήποτε σχέδιο, τίποτα.
Τα παιδιά είναι αόρατα. Ασχολούνται με αυτά οι υπηρεσίες, στο μέτρο πάντα των δυνατοτήτων τους, μόνο όταν κάτι πάει τόσο στραβά που θα φτάσει στις γραμμές του αστυνομικού δελτίου, δηλαδή στην πράξη όταν είναι ήδη πολύ αργά.
Έχουμε αποτύχει συλλογικά, ελπίζω να είναι σαφές σε όλους. Και το χειρότερο είναι ότι έχουμε αποτύχει χωρίς να προσπαθήσουμε καν, χωρίς να νοιαστούμε στοιχειωδώς. Τα παιδιά είναι απροστάτευτα, ανύπαρκτα μέχρι να ξεσπάσει στα κεφαλάκια τους η βρωμιά και η ανικανότητα του μυαλού κάθε αρχείου προσώπου που τα έφερε στη ζωή.
Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, είναι όλων μας, δεν είναι ξένα. Έχουμε ως πολίτες αυτής της χώρας, ως άνθρωποι με ευθύνη, έχουμε χρέος απέναντί τους. Και η συλλογική αδιαφορία μας τα κάνει αόρατα…