Η απουσία της Ελλάδος από την έκτακτη και ad hoc σύνοδο κορυφής της “συμμαχίας των προθύμων” για τη στήριξη της Ουκρανίας, που οργανώθηκε στο Λονδίνο, υπήρξε ηχηρή και δεν πέρασε απαρατήρητη από κανένα εντός συνόρων. Εκτός συνόρων τώρα, δεν πέρασε απαρατήρητη η αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης μετά τα τεκταινόμενα της 28ης Φεβρουαρίου στο Οβάλ Γραφείο.
Πολλοί απέδωσαν όλα αυτά σε απροθυμία ακριβώς της ελληνικής κυβέρνησης να μπει στο κάδρο της εναντίωσης στον Ντόναλντ Τραμπ. Άλλοι στο ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που είναι de facto μικρή και δεν χρειάζεται να λαμβάνει θέση για όλα τα θέματα, ούτε να παρίσταται παντού, ενώ η κυβέρνηση φρόντισε να διαρρεύσουν ισχυρισμοί περί μιας “μη κανονικής συνόδου”, όπου δεν υπήρχε πρωτόκολλο και η βρετανική κυβέρνηση αποφάσιζε ποιοι θα προσκληθούν.
Καταρχάς, πολλοί εναντιώνονται στον Τραμπ χωρίς να χαλάνε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, ούτε καν με τον ίδιο, παράδειγμα οι Στάρμερ και Μακρόν. Πολλές μικρές χώρες δεν παρέλειψαν να πάρουν θέση στο πλευρό της Ουκρανίας, όπως και αρκετές μικρές χώρες μετείχαν στη σύνοδο, όπως και σε προηγούμενες που η Ελλάδα ήταν απούσα. Άλλωστε και η ίδια η Ελλάδα στο παρελθόν έχει πρωτοστατήσει σε δημόσιες τοποθετήσεις για τα θέματα αυτά. Έπειτα, άλλες χώρες που δεν συντάσσονται με την πιο σκληροπυρηνική γραμμή στήριξης του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όπως η Ιταλία και η Τουρκία, επίσης μετείχαν.
Όλα αυτά, συνεπώς, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Για όποιον θέλει να καλύψει την βοώσα αλαλία της Αθήνας απέναντι σε όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες περί το Ουκρανικό, αλλά και για όποιον θέλει να κρύψει κάτω από το χαλί την έκδηλη πλέον, πολύ φοβάμαι, υποβάθμιση του διεθνούς αποτυπώματος της χώρας. Και χωρίς να αναφέρουμε καν την αίσθηση που κυριαρχεί ευρύτερα για ενίσχυση εκείνου της Τουρκίας…
Σε ότι αφορά την ψοφοδεή στάση έναντι των ακροβασιών της Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να βρει κάποιος μια λογική σε αυτή τη στάση, αν η Ελλάδα είχε αποφασίσει ότι εγκαταλείπει την επένδυση δεκαετιών που έχει κάνει η χώρα στο πλαίσιο του ευρωατλαντισμού και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να μας το δείξει ή να μας το πει κάπως η κυβέρνηση, για να το αξιολογήσουμε. Να θυμίσω ότι ο τελευταίος που το εκπροσωπούσε πολιτικά αυτό σε κυβερνητικό επίπεδο ήταν ο Πάνος Καμμένος.
Σε ότι αφορά την διεθνή θέση της χώρας, δυστυχώς έχει πλέον αρχίσει να καθίσταται σαφής μια προϊούσα απαξίωση της βαρύτητας που με κόπο είχε κτηθεί σταδιακά τα προηγούμενα χρόνια. Δυστυχώς, αρχίζουν να εμφανίζονται τα αποτελέσματα που φέρνει η μεταφορά της εξωτερικής πολιτικής στο κάδρο του “επιτελικού κράτους”, δηλαδή η υπαγωγή της στην πρωθυπουργική υπαλληλία και η απίσχναση του Υπουργείου Εξωτερικών δια της παρουσίας του ελλειμματικού Γιώργου Γεραπετρίτη.
Για μια χώρα στον παραδοσιακό πυρήνα της ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, με ένοπλες δυνάμεις από τις ισχυρότερες του δυτικού κόσμου, με καίρια γεωπολιτική θέση, με ισχυρό πολιτισμικό αποτύπωμα και για δύο χρόνια πλέον μη μόνιμο μέλος του ΣΑ των Ηνωμένων Εθνών, η Ελλάδα τους τελευταίους αρκετούς μήνες δείχνει να παρίσταται στη διεθνή σκηνή χωρίς ρόλο, χωρίς αποστολή, χωρίς στρατηγική και κατεύθυνση.
Με λύπη, αν όχι με οδύνη, κάνω αυτές τις διαπιστώσεις. Και με ελπίδα παράλληλα, να δούμε το αμέσως επόμενο διάστημα κινήσεις που θα τις διαψεύσουν. Η έκτακτη σύνοδος για το πλαίσιο “επανεξοπλισμού” της Ευρώπης που έρχεται τις επόμενες ημέρες αποτελεί μια πρώτη ευκαιρία να βγει η ελληνική διεθνής παρουσία από τη φορμόλη. Θα χρειαστούν πολύ περισσότερα ασφαλώς, με κυριότερο να φύγει ο πρωθυπουργός από αυτό το παθητικό λούκι στο οποίο έχει έχει εγκλωβιστεί.