Η Γερμανία έχει από εχθές, 23 Φεβρουαρίου, αλλάξει πολιτική σελίδα. Μέσα στο ερχόμενο δίμηνο θα έχουμε πιθανότατα μια νέα κυβέρνηση “μεγάλου συνασπισμού” και συγκατοίκησης χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, σε μια επανάληψη της περιόδου 2017-2021.
Νέος καγκελάριος, νέος πολιτικός κυρίαρχος, αν και αρκετά ασθενής κοινοβουλευτικά, ο Φρίντριχ Μερτς. Ένας πολιτικός όχι ιδιαίτερα γνωστός, πολύ περισσότερο όχι δημοφιλής εκτός Γερμανίας. Η διεθνής δημοφιλία όμως δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό προσόν των Γερμανών πολιτικών.
Ο νέος καγκελάριος δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την Ελλάδα, δεν έχει δηλαδή οποιαδήποτε σχέση που να γνωρίζουμε. Οι επαφές του με την ελληνική πολιτική ηγεσία έχουν υπάρξει μέχρι τώρα ευγενικές και συνεργατικές μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να επενδύσει πολύ γρήγορα και πολύ συγκροτημένα στην ανάπτυξη μιας στενής και δυναμικής σχέσης με τη νέα γερμανική κυβέρνηση. Και δεν χρειάζεται να αναμένουμε πρωτοβουλίες από το Βερολίνο για αυτό, αντίθετα πρέπει να αναληφθούν απ’ την Αθήνα αυτές οι πρωτοβουλίες.
Κακά τα ψέματα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν κάποια χημεία με τις γερμανικές, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, όπως οι σχέσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Έρχαρτ και τον Σμιτ ή του Κώστα Σημίτη με τον Σρέντερ. Η δε οικονομική κρίση πλήγωσε τις σχέσεις των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα.
Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης στο Βερολίνο πρέπει να γίνει αφετηρία θεμελίωσης μιας νέας σχέσης με την Αθήνα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να σχεδιάσει και να χτίσει αυτή τη νέα σχέση σε στρατηγική βάση. Η Γερμανία του 2025 δεν είναι η πανίσχυρη και αλαζονική του 2010. Οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει.
Μια στρατηγική σχέση με μια οικονομία που διατηρεί δυναμισμό και ανθεκτικότητα, και είναι ταυτόχρονα ιδιαίτερα ισχυρή αμυντικά και επιδραστική διεθνώς, δεν είναι καθόλου αδιάφορη για τη νέα γερμανική ηγεσία. Εμείς πρέπει να επενδύσουμε σε αυτή την κατεύθυνση.
Σε μια φάση όπου η υφήλιος αναζητά συνολικά ένα νέο πλαίσιο συνεννόησης και οι δονήσεις εντείνονται, σε ένα περιβάλλον κλιμακούμενης ανασφάλειας με τις ΗΠΑ πλέον να είναι παράγοντας απορρύθμισης, η στενότερη συνεργασία μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα και η σύμπραξη με τη Γερμανία είναι μονόδρομος.
Η χώρα των ποταμών δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να αποτελεί το έρμα επί του οποίου σταθεροποιείται η Ευρώπη. Και η σταθερότητα είναι σήμερα το μέγα ζητούμενο. Ας φέρουμε καταρχάς τον Φρίντριχ Μερτς στην Ακρόπολη, μια μέρα με θερμή λιακάδα. Και ας τον πείσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει χώρα-κλειδί στην αναδιάταξη των δυνατοτήτων της Ένωσης. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.