Άλλη μια από τις πολλές ευρωπαϊκές συνάξεις ηγετών για το ουκρανικό ζήτημα πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι. Και αυτή τη φορά ήταν κι ο Έλληνας πρωθυπουργός εκεί, προσκεκλημένος του Γάλλου προέδρου, όχι σαν την προηγούμενη φορά που τον είχε ξεχάσει… Τι έβγαλε όμως και αυτή η σύναξη;
Φοβάμαι πως δεν έβγαλε τίποτα απτό, τίποτα συγκεκριμένο, την ώρα που οι Αμερικανοί αγνοούν τους Ευρωπαίους και προχωρούν μόνοι τις τριγωνικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία και την Ουκρανία. Σταθερά λοιπόν εγκλωβισμένοι στο βήμα σημειωτόν ενώ ο κόσμος γύρω μας τρέχει…
Αν έβγαλε όμως οτιδήποτε αυτή η διάσκεψη, ήταν η εκδήλωση ενδιαφέροντος από τις ευρωπαϊκές χώρες για συμμετοχή σε μια ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη εγγύηση της διατήρησης της ειρήνης, εφόσον αυτή επιτευχθεί. Και σε αυτό το πεδίο η στάση της Ελλάδας υπήρξε σαφής, δια στόματος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Η χώρα μας δεν προτίθεται να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο σχήμα, “δεν είναι έτοιμη” δήλωσε για την ακρίβεια ο πρωθυπουργός.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω ακριβώς αυτή την φράση, τι θα πει άραγε “δεν είναι έτοιμη” η Ελλάδα, αναρωτιέμαι, αλλά το ξεπερνώ. Το ερώτημα που τίθεται ξεκάθαρα κατά την άποψή μου είναι πώς αντιλαμβάνεται η Ελλάδα τη θέση της στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας, για το οποίο μάλιστα συζητάμε διαρκώς στη χώρα μας, κατηγορώντας τους Ευρωπαίους για την αναποφασιστικότητα που επιδεικνύουν.
Δηλαδή από τη μια μεριά ζητάμε να πολλαπλασιαστούν οι δαπάνες για την άμυνα και να ενισχυθεί η αμυντική παραγωγή, εμείς όμως δεν κάνουμε τίποτα απολύτως για να ενισχύσουμε τη δική μας. Την ίδια ώρα όμως ξεσηκωνόμαστε και στη συζήτηση μόνο να συμμετάσχει η Τουρκία, με την τεράστια αμυντική βιομηχανία της, στο ευρωπαϊκό σύστημα.
Ζητάμε να υπάρξει μια βιώσιμη ειρηνευτική λύση στην Ουκρανία, με εγγυήσεις για το μέλλον της χώρας, όμως είμαστε απρόθυμοι να μετάσχουμε καν στο σχήμα επιβολής και διαφύλαξης της ειρήνης, ενώ έχουμε από τις ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις στην Ευρώπη. Αν αύριο πει η Τουρκία ότι είναι έτοιμη να συνεισφέρει χιλιάδες στρατιώτες για τον σκοπό αυτό, τότε πώς θα αντιδράσουμε; Μήπως θα θυμώσουμε πάλι;
Δεν γίνεται έτσι όμως. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, “δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει”, όπως λέει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος. Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε τι θέλουμε, γιατί είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα. Στις διεθνείς σχέσεις δεν μπορείς να απαιτείς και να περιμένεις να έχεις μονίμως και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Και σίγουρα δεν γίνεται να απαιτούμε συνεχώς να επιδεικνύουν οι εταίροι μας αλληλεγγύη και υποστήριξη όποτε η Ελλάδα δέχεται απειλές και προκλήσεις, τη στιγμή που εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να είμαστε παρόντες όταν και όπου μας χρειάζονται. Τα καλά και συμφέροντα, αλλά και όλοι οι άλλοι δεν είναι ανόητοι, καταλαβαίνουν. Και αυτό που καταλαβαίνουν είναι ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι.