Η περίπτωση του μοιραίου -για τον 22χρονο Παναγιώτη- τροχαίου δυστυχήματος στα Χανιά είναι μια από αυτές που μηδενίζουν το κοντέρ της πραγματικότητας. Γι’αυτό και δυσκολεύεται σε ανάλογες στιγμές πολύ να βρει καθένας τα κατάλληλα λόγια να τις σχολιάσει.
Καταρχάς, δεν πρέπει να μιλάμε για δυστύχημα. Πρόκειται για φόνο. Τον δόλο ασφαλώς θα τον κρίνει η δικαιοσύνη, αλλά ο φόνος είναι δεδομένος. Και ο φονιάς είναι προφανής. Δεν ξέρω όμως αν ο άνθρωπος αυτός, ο φυσικός αυτουργός αυτού του αποτρόπαιου φόνου, είναι ο μόνος που πρέπει να κατηγορηθεί. Για να είμαι ειλικρινής, ξέρω. Και όχι, μαζί του πρέπει να κατηγορηθούμε όλοι μας.
Διαβάστε ακόμα
Με το πρόσωπο αυτό μαζί ξεπροβάλλει ένα ήθος. Το ήθος του ανθρώπου που πιστεύει ότι αξίζει περισσότερο από τους άλλους, που πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες. Και γιατί είμαστε όλοι συγκατηγορούμενοι; Γιατί τον ανεχτήκαμε. Όπως ανεχόμαστε και κάνουμε τον χαζό απέναντι σε όλους τους ομοίους του, σε καθημερινή βάση.
Γιατί είναι πολλοί έτσι γύρω μας. Δυστυχώς, υπερβολικά πολλοί. Και τους βλέπουμε, τους ξέρουμε, τους ανεχόμαστε και τους υποθάλπουμε. Τι μας καθιστά αυτό, αν όχι κανονικούς ηθικούς συνεργούς; Θα αναρωτηθεί εύκολα και βολικά καθένας “και τι να κάνουμε δηλαδή;”
Καταρχάς να μην κλείνουμε τα μάτια, να μην υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπουμε αυτές τις συμπεριφορές και δεν τις αναγνωρίζουμε. Να μην τις δικαιολογούμε, να μη τις καλύπτουμε. Να μην κάνουμε τα στραβά μάτια, όταν από καθήκον πρέπει να εφαρμόσουμε όσα ορίζει ο νόμος. Να καταγγείλουμε, να εκθέσουμε και να στηλιτεύσουμε αυτές τις συμπεριφορές. Να κάνουμε υπόλογο στην κοινωνική κριτική και κατακραυγή όποιον επιλέγει να συμπεριφέρεται έτσι.
Διαβάστε ακόμα
Μηδενική ανοχή από τον νόμο, ισχυρή στήριξη από τις δομές της πολιτείας σε όσους την έχουν ανάγκη και κοινωνικός στιγματισμός για όσους συνεχίζουν. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες, δεν υπάρχουν πια περιθώρια για επιείκεια. Αυτοί οι άνθρωποι σκοτώνουν και μαζί τους σκοτώνουμε όλοι μας, όσο τους ανεχόμαστε. Χτες ήταν ο Παναγιώτης, αύριο ποια ή ποιος θα είναι; Και ως πότε;
Εδώ και τώρα πρέπει να μπει ένα όριο και να το θέσουμε αυτό όλοι συλλογικά. Πρώτοι οι φορείς της πολιτείας και οι αιρετοί της πολιτικής ηγεσίας και της αυτοδιοίκησης έχουν υποχρέωση να βγουν στο φως και να μιλήσουν. Να μας καλέσουν όλους να σταθούμε μαζί και απέναντι σε αυτούς που κάτω από το υπερτροφικό εγώ τους καλλιεργούν τη βία, την κακοποίηση, την παραβατικότητα, την αδιαφορία και εν τέλει ακόμα και το στυγνό έγκλημα, με ένα όπλο ή ένα τιμόνι.
Διαβάστε ακόμα
Η κοινωνία μας λειτουργεί στην πράξη ως μια ανοικονόμητη εγκληματική οργάνωση όπου η ευθύνη διαχέεται και εκμηδενίζεται. Όπου ουδείς πραγματικά πληρώνει για τις αντικοινωνικές πράξεις του. Αυτό πρέπει να σταματήσει, αυτό το πέπλο συγκάλυψης πρέπει να διαρρηχθεί. Και κάθε εγκληματική οργάνωση διαλύεται, όταν κάποιος ή κάποιοι μιλούν. Αν όχι τώρα, πότε;