Η χώρα βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, το πολιτικό σύστημα εμφανίζει σημεία ρευστότητας και αδυναμίας που είχαμε να δούμε ουσιαστικά από την περίοδο 2011-12. Καθόλου συμπτωματικό και τυχαίο δεν είναι λοιπόν ότι είχαμε σχεδόν ταυτόχρονα επανεμφάνιση “πολιτικής διαθεσιμότητας” δύο φοβερών πολιτικών κεφαλαίων του έθνους.
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, και ο πάλαι ποτέ κυβερνητικός συνέταιρος του, ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, έκαναν ταυτόχρονο πέρασμα από τη σκηνή για να μας υπενθυμίσουν ότι είναι παρόντες και δυνάμει αξιοποιήσιμοι -χάριν του λαού ασφαλώς.
Με έναν Κυριάκο Μητσοτάκη να δέχεται ισχυρές πολιτικές πιέσεις από τα αυτογκόλ της κυβέρνησής του, το πολιτικό τοπίο στην (κέντρο)Αριστερά και τη λαϊκιστική (ακρο)Δεξιά κατακερματισμένο και τις υπάρχουσες ηγεσίες εμφανώς αδύναμες να κεφαλαιοποιήσουν τη φθορά της ΝΔ και να αδράξουν το momentum, άνοιξε η όρεξη στους παλιούς κυβερνητικούς εταίρους.
Γιατί ποιος καλύτερος και ικανότερος από τον Αλέξη Τσίπρα για να ενώσει τις αντιδεξιές δυνάμεις, άλλωστε στην ενδοχώρα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ κάμποσοι τον περιμένουν να επιστρέψει σαν ιππότης πάνω σε λευκό άλογο… Μεταξύ αυτών βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται πιθανότατα οι ηγετικές ομάδες όλων των κομμάτων αριστερά της ΝΔ.
Από την άλλη ουδείς εμποδίζει τον Πάνο Καμμένο να ονειρεύεται ότι μπορεί να επιστρέψει κι αυτός -καβάλα σε άλογο, σε μουλάρι, σε τεθωρακισμένο, σε ό,τι ονειρεύεται τέλος πάντων- για να ηγηθεί μιας συνασπισμένης βελο-λατινοπουλικής σύμπραξης που θα αποκτήσει δυναμική εξουσίας. Λογαριάζει κι αυτός χωρίς τον ξενοδόχο των κομματικών ηγεσιών, αλλά τζάμπα είναι τα όνειρα.
Αυτόν που καθόλου όμως δεν λογαριάζουν οι ερίτιμοι αυτοί πολιτικοί άνδρες είναι ο λαός. Ο λαός που τους έστειλε σπίτι τους, στο Λαγονήσι και τη Μύκονο, Κουρσεβέλ -δεν ξέρω πού ακριβώς κάνει διακοπές ο Πάνος αυτή την εποχή… Ο λαός που μάλλον δεν τους περιμένει με κομμένα βάγια στα χέρια για να ψάλλει το “ωσαννά”.
Δεν φημιζόμαστε οι Έλληνες για την πολιτική μας μνήμη και διάκριση. Αλλά πάλι, νομίζω μέχρι εκεί μας κόβει και με το παραπάνω. Και δεν αμφιβάλλω ότι έχουν ακόμα κάμποσους θιασώτες οι δύο πολιτικοί, σαφώς πολύ περισσότερους ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά δεν φτάνουν αυτά τα καύσιμα για να τους πάνε ούτε μέχρι το πρατήριο…
Γιατί το πρόβλημα γι’αυτούς δεν είναι κυρίως οι πολίτες που βρέθηκαν πάντα απέναντι στους ίδιους και την πολιτική τους πρόταση. Το πρόβλημα για τον Τσίπρα και τον Καμμένο αντίθετα είναι κυρίως όσοι τους πίστεψαν. Οι πολίτες που τους στήριξαν είναι οι πιο θυμωμένοι και αρνητικοί μαζί τους και σίγουρα αυτοί που δεν θα στέρξουν στην επάνοδό τους.
Γιατί οι ηγέτες του διαβόητου “ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ” μετώπου καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη τους. Ασφαλώς καταχράστηκαν συνολικά την ευθύνη τους για τη διακυβέρνηση της χώρας από πολλές απόψεις, αλλά αυτό δεν είναι σπάνιο. Κυρίως την εμπιστοσύνη και στήριξη των δικών τους οπαδών καταχράστηκαν οι “αυταπατώμενοι”. Το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου έχει κλείσει προ πολλού. Αν οι ίδιοι δυσκολεύονται να το δουν, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.