Η πολιτική τάξη της Ευρώπης συγκλονίστηκε την εβδομάδα που πέρασε από τις ομιλίες δύο κορυφαίων Αμερικανών αξιωματούχων της διακυβέρνησης Τραμπ, του αντιπροέδρου Τζ.Ντ.Βανς και του Υπουργού Άμυνας Πητ Χέγκσεθ.
Υπό το κράτος ακόμα αυτού του σοκ, ο συνήθης ύποπτος σε αυτά, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν προχώρησε σε μια κίνηση εγρήγορσης, υποτίθεται. Συγκαλεί για σήμερα, Δευτέρα, διεθνή διάσκεψη στο Παρίσι με θέμα την Ουκρανία και την αναδιαμόρφωση του σκηνικού μετά την στροφή των ΗΠΑ.
Το ζήτημα είναι ποιοι είναι οι προσκεκλημένοι του Μακρόν, με ποιους θεώρησε ότι πρέπει να συζητήσει επειγόντως τις εξελίξεις. Είναι η τριάδα των οικονομικά ισχυρότερων χωρών της ΕΕ που μαζί με τη Γαλλία συμπληρώνουν τετράδα (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία), το Ηνωμένο Βασίλειο που δεν ανήκει πλέον στην ΕΕ, η Πολωνία που είναι η ισχυρότερη χώρα της ανατολικής Ευρώπης και δύο χώρες που κανείς δεν καταλαβαίνει για ποιον ακριβώς λόγο είναι προσκεκλημένες, η Ολλανδία και η Δανία.
Άρα, δεν πρόκειται για σύνοδο της ΕΕ, αφού μετέχει το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν πρόκειται για σύνοδο των ισχυρότερων ή μεγαλύτερων χωρών, αφού μετέχουν και μικρές, δεν πρόκειται για σύνοδο των χωρών που αντιτίθενται στην πολιτική Τραμπ, αφού η Ιταλία εμφανίζεται υπέρ αυτής, δεν πρόκειται ούτε για σύνοδο χωρών που έχουν πρωταγωνιστήσει στην υποστήριξη της Ουκρανίας, αφού η Ισπανία ήταν ουσιαστικά απούσα… Γιατί ακριβώς πρόκειται όμως;
Πρόκειται για ακόμα μια εντυπωσιακή σαπουνόφουσκα. Οτιδήποτε συζητηθεί και αποφασιστεί ακόμα στο Παρίσι δεν θα έχει καμία θεσμική βαρύτητα και διεθνή νομιμοποίηση. Θα δημιουργήσει ενδοενωσιακές τριβές υπονομεύοντας περαιτέρω την ενότητα. Θα προκαλέσει κοντολογίς περισσότερα προβλήματα σε ένα κάδρο όπου έχουμε ήδη πολλά.
Προφανώς και έπρεπε να έχει προσκληθεί η Ελλάδα. Και μόνο ως χώρα με ιδιαίτερη βαρύτητα για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και ιδιαίτερα ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Ασφαλώς και έπρεπε να έχουν προσκληθεί και άλλες χώρες. Είναι απολύτως σαφές ότι μιλάμε για μια ακόμα εσφαλμένη κίνηση.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μοιάζουν να είναι εθισμένες στα λάθη. Ο καγκελάριος Σολτς σε μια εβδομάδα δεν θα είναι ουσιαστικά καγκελάριος, δεν έχει την ισχύ να συζητήσει τίποτα. Ο Κηρ Στάρμερ και η Τζόρτζια Μελονι δεν έχουν ακόμα αποφασίσει τι στάση θα έχουν απέναντι στην πολιτική Τραμπ. Ο Πέδρο Σάντσεθ έχει ως τώρα πολιτευθεί πολύ κοντά στην ουδετερότητα σε ό,τι αφορά το ουκρανικό, ενώ οι Δανοί και οι Ολλανδοί είναι σχεδόν ανύπαρκτοι στρατιωτικά. Αυτή η πλατφόρμα θα σταθεί απέναντι στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα να απαιτήσει και να επιβάλει τι;
Ο χρόνος είναι το αγαθό που μας λείπει περισσότερο από όλα, αλλά η έλλειψη διορατικότητας και σοβαρότητας είναι που καθιστά την έλλειψη αυτή δραματική. Το ερώτημα για το οποίο πρέπει να προετοιμάζουμε την απάντηση είναι “μετά την Ουκρανία ποιος έχει σειρά;” Πάω στοίχημα ότι ούτε να το θέσουν αυτό το ερώτημα δεν θα καταφέρουν σήμερα στο Παρίσι οι ηγέτες που έχουν προσκληθεί. Οπότε, μέχρι να υπάρξει στοιχειώδης σοβαρότητα, η Ευρώπη θα συνεχίσει να διολισθαίνει σε παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας. Σε αυτό το παιχνίδι όμως η Ευρώπη δεν είναι παίκτης. Είναι το ζάρι…