Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε γράψει ουκ ολίγα για τις διάφορες ανορθογραφίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτό γιατί πιστεύουμε ότι όσα αφορούν τις διεθνείς σχέσεις είναι εξίσου σημαντικά με τα εσωτερικά μας θέματα, αν όχι και περισσότερο κάποιες φορές. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι η εξωτερική μας πολιτική έχει ένα σημαντικό και αναντικατάστατο σύμμαχο: τον Τούρκο πρόεδρο.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για λόγους που πρωτίστως έχουν να κάνουν με την εσωτερική πολιτική σκηνή της Τουρκίας, κάνει συχνά κινήσεις που συνήθως έμμεσα, αλλά ενίοτε και άμεσα βοηθούν την δική μας πολιτική, προωθούν τα συμφέροντά μας και μπαλώνουν κενά και αδυναμίες στη στρατηγική και τακτική μας, που δεν είναι καθόλου σπάνια.
Δείτε τα δύο πιο πρόσφατα και προφανή παραδείγματα. Μετά από την φαινομενική εξομάλυνση των διμερών σχέσεων την περίοδο 2023-24, και μετά ιδίως από την περιβόητη αλλά κενή νοήματος “Διακήρυξη των Αθηνών” η Τουρκία μπήκε σε τροχιά κανονικοποίησης και άρσης σημαντικού μέρους των αιτιάσεων σε βάρος της για την επιθετικότητα κατά της Ελλάδας και της Κύπρου ακόμα. Αυτό κατέγραψαν σαφώς και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί.
Όταν ήρθε η κατάλληλη συγκυρία, με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, η Τουρκία έσπευσε να δρέψει τους καρπούς αυτής της κατάστασης. Αφενός προβλήθηκε στους Ευρωπαίους ως απαραίτητος εταίρος για την συγκρότηση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας και του αυτόνομου μηχανισμού άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αφετέρου, ως σταθερά επιτήδεια μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, επιδίωξε την αλλαγή σελίδας στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, με αιχμή την επανένταξη στο πρόγραμμα των μαχητικών F-35.
Ευτυχώς για εμάς, ο ίδιος ο Ερντογάν ήρθε με εντελώς προσωπικές του κινήσεις να ακυρώσει την προοπτική και στα δύο αυτά μέτωπα. Από τη μια, με την σύλληψη και προφυλάκιση του μεγάλου πολιτικού αντιπάλου του, Εκρέμ Ιμάμογλου, την ημέρα ακριβώς που οι Ευρωπαίοι ηγέτες επρόκειτο να αποφασίσουν για την συμπερίληψη ή τον αποκλεισμό των εκτός ΕΕ χωρών από το ReArm Europe, το ταμείο 800 δις ευρώ για την αμυντική βιομηχανία.
Από την άλλη, ενώ μετά από επικοινωνία των προέδρων ΗΠΑ και Τουρκίας, μάθαμε ότι ο Τραμπ ενδιαφέρεται για την επανένταξη της Άγκυρας στο πρόγραμμα των F-35, γεγονός που ενεργοποίησε αμέσως το αμερικανοεβραϊκό λόμπι, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει την ανάπτυξη τουρκικών βάσεων στην κεντρική Συρία, ενώ έκανε και κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό.
Ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκέπτεται επίσημα το Ισραήλ και συναντιέται με τον Ισραηλινό ομόλογό του, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ομαλοποιώντας τη σχέση τους που έχει επηρεαστεί από τον πόλεμο στη Γάζα, αλλά έμμεσα δείχνοντας και στον Λευκό Οίκο πού στέκεται, ο Ερντογάν του δίνει μια μεγάλη αβάντα! Στο ευχετήριο μήνυμά του για την γιορτή του Έιντ Αλ Φιτρ, ο πρόεδρος της Τουρκίας εύχεται ο Αλλάχ να εξαφανίσει το Ισραήλ. Δεν χρειάζεται κάποιο επιπλέον σχόλιο για αυτό…
Έτσι, βλέπουμε πώς η αμετροέπεια και η εμμονή του Ερντογάν με συγκεκριμένα πράγματα, όπως η μονοκρατορία του και η επιρροή του στην Παλαιστίνη, προωθούν άθελά του τα ελληνικά συμφέροντα και καλύπτουν τα λάθη και τις παραλείψεις της ελληνικής κυβέρνησης. Οπότε, δικαίως τον χαρακτηρίζουμε Μέγα Χορηγό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής!