665. Και ολογράφως, εξακόσιοι εξήντα πέντε. Τόσοι άνθρωποι , συμπολίτες μας, έχασαν τη ζωή τους με τραγικό τρόπο σε τροχαία δυστυχήματα μέσα στο 2024. Πολλαπλάσιοι τραυματίστηκαν με αρκετούς από αυτούς να αποκτούν μόνιμη αναπηρία σε διάφορα ποσοστά. Στην πλειονότητα νέοι άνθρωποι… Και το ένα από τα δέκα θύματα ήταν στην Κρήτη.
Ο αριθμός είναι τρομακτικός. Πάνω από έξι φορές όσοι θρηνήσαμε στο Μάτι, σχεδόν δώδεκα φορές όσοι χάθηκαν στα Τέμπη. Μέσα σε ένα μόλις έτος. Δεν θα ακούσετε και δεν θα διαβάσετε παρά ελάχιστα για αυτή την απίστευτη τραγωδία. Δεν θα γίνουν συναυλίες, ούτε συγκεντρώσεις, ούτε συλλαλητήρια. Οι αμέτρητες οικογένειες που υποφέρουν από αυτή την τραγωδία, θα συνεχίσουν να θρηνούν βουβά. Και θα συνεχίσουμε να χάνουμε ανθρώπους, σαν να μην συμβαίνει τίποτα…
Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει, είναι ανάγκη. Δεν γίνεται να συνεχίζουμε έτσι. Και αντί να βάζουμε μυαλό, γινόμαστε χειρότεροι. Οδηγοί που βγάζουν όλη την ένταση της ζωής τους στον δρόμο. Άλλοι που εγκληματούν στην πράξη βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τη δική τους, των οικείων τους κι όποιου βρεθεί στον δρόμο τους. Έφηβοι που οδηγούν χωρίς δίπλωμα. Αλκοόλ και κάθε λογής ακροβασία εκεί που παίζουμε τη ζωή τη δική μας και των άλλων κορόνα-γράμματα.
Μια συνεχής ρώσικη ρουλέτα που δεν ξέρεις πότε η αδιαφορία του απέναντι θα σκάσει πάνω σου. Η πολιτεία ευγενικά απούσα συνήθως, μεταφέρει το βάρος στην ατομική ευθύνη. Και τίποτα δεν αλλάζει, σαν υπνωτισμένοι συνεχίζουμε να οδηγούμε συγκρουόμενα, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση οι μάρκες είναι ζωές.
Τα λόγια είναι πολλά και εύκολα, δεν έχω απαντήσεις πώς θα σταματήσει αυτή η τραγωδία. Κανείς σχεδόν δεν μοιάζει να νοιάζεται αρκετά, να θέλει ή να μπορεί να κάνει κάτι. Στους δρόμους βάζουμε κολωνάκια και όρια ταχύτητας, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Στο μυαλό μας όλοι θεωρητικά συμφωνούμε ότι πρέπει να αλλάξουμε, αλλά στην πράξη οι πιο πολλοί συνεχίζουμε τα ίδια.
Χρειάζεται μια επανάσταση, επανάσταση του αυτονόητου δυστυχώς, η πιο δύσκολη δηλαδή. Και ο μόνος τρόπος που μπορεί να γεννηθεί είναι από τα κάτω, από την ίδια την κοινωνία. Από όλους εμάς πρέπει να γεννηθεί επιτέλους η αντίδραση σε αυτή την ακατάσχετη αιμορραγία.
Δεν γίνεται οι αδιανόητα πολλοί νεκροί να συνεχίσουν να αυξάνονται εκθετικά μέσα στη σιωπή και την αδιαφορία. Τούτες τις μέρες που έρχονται θα θρηνήσουμε θύματα ξανά. Και θα συνεχίσουμε και πάλι ως συνήθως. Ως πότε; Η διαδοχή της αδιαφορίας πρέπει να σπάσει. Και πρέπει να τη σπάσουμε εμείς, όλοι μας μαζί. Δεν υπάρχει άλλος να το κάνει.
Πώς θα γίνει; Πρώτα και κύρια με το να αλλάξουμε εμείς, ο καθένας και η καθεμία. Να προσέχουμε περισσότερο. Να μην τρέχουμε πιο γρήγορα από όσο επιτρέπει ο δρόμος και τα όρια. Να μη βγάζουμε τα προβλήματά μας στην οδήγηση. Να μην παραβιάζουμε προτεραιότητες, φανάρια, να μην προσπερνάμε αντικανονικά. Να μην οδηγούμε πιωμένοι, να μην αφήνουμε να πιάσει τιμόνι κάποιος πιωμένος ή κάποιος χωρίς δίπλωμα.
Αυτά τα απλά, τα βασικά είναι τα πιο δύσκολα. Από εκεί όμως ξεκινούν τα περισσότερα φονικά στους δρόμους. Μόνο αν γίνουμε πιο αυστηροί, πιο απόλυτοι με τον εαυτό μας και τους γύρω μας, μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα. Μήπως κάποια στιγμή πάψουμε να μετράμε εκατοντάδες χαμένες ζωές κάθε χρόνο άδικα. Μην περιμένουμε κανέναν και τίποτα άλλο. Εμείς μόνο μπορούμε να σώσουμε αυτή την παρτίδα.