«Προκύπτει δυστυχώς ότι είχε επιλέξει
(σ.σ. η 12χρονη)
μια συγκεκριμένη στάση ζωής για
να επιβιώσει»
Από που να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς με όλα αυτά που συμβαίνουν στη δυστοπική μας καθημερινότητα. Από τον συμπολίτη μας τον 72χρονο καρκινοπαθή που έδωσε τέλος στην ζωή του πληγωμένος όχι μόνο από την ασθένεια αλλά και την πλήρη αδιαφορία του κράτους πρόνοιας; Από τον ανάλγητο υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη που την ίδια ώρα από τη μια επέρριπτε ευθύνες στον αυτόχειρα, επειδή, όπως είπε, έκανε το λάθος να μην επικοινωνήσει μαζί του για να του βρει το φάρμακο που αναζητούσε, και από την άλλη έστηνε τηλεοπτικό σόου πάνω από το κρεβάτι του πόνου ασθενούς για να διαφημίσει την έναρξη των απογευματινών χειρουργείων, νομιμοποιώντας ουσιαστικά το «φακελάκι»;
Φτάσαμε στο σημείο να διαλαλεί ο υπουργός την… πραμάτεια του, όπως έκανε και ως πλασιέ πουλώντας τα βιβλία του πριν μπει στην Βουλή. Να κραυγάζει: «Τα λιμπίζεστε, τα λιγουρεύεστε τα απογευματινά χειρουργεία;». Να επαίρεται για τις τιμές των απογευματινών χειρουργείων με ταρίφα από 300 έως 2.000 ευρώ. Να πληρώνεις, δηλαδή, και με τη… βούλα το φακελάκι, για να σε προσέξουν, σε μια απογευματινή υπηρεσία, λες και δεν πλήρωνες τόσα χρόνια τις εισφορές για να έχεις περίθαλψη την κρίσιμη ώρα. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο πρώτος ασθενής, πάνω στον πόνο του οποίου έκανε λεζάντα ο υπουργός, περίμενε στις λίστες αναμονής για πέντε ολόκληρα χρόνια. Από το 2019 και χειρουργήθηκε το 2024. Κι αυτό το λέει επιτυχία ο Άδωνις και δεν ντρέπεται…
Αλλά εδώ έφτασε στο σημείο να μην ντρέπεται να κατηγορεί τον άτυχο καρκινοπαθή επειδή δεν επικοινώνησε μαζί του για να του βρει το φάρμακο. Αντί να ζητήσει συγγνώμη και να δώσει απαντήσεις. Γιατί οι καρκινοπαθείς δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε φάρμακα και καινοτόμες θεραπείες, γιατί δεν υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό να τους καλύψει και γιατί πρέπει να περιμένουν στην ουρά για να κάνουν τη χημειοθεραπεία τους.
Κι αν υγεία είναι ο ένας πυλώνας που καταρρέει, τι να πει κανείς για τη δικαιοσύνη. Ο πολίτης έχει ανάγκη να εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη. Να τη νιώθει στήριγμα και αποκούμπι του. Αμ δε! Όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα προκαλούν την λαϊκή καχυποψία. Από τη μια το μπάζωμα στην υπόθεση των Τεμπών και από την άλλη το κουκούλωμα στη δυσώδη ιστορία του Κολωνού.
Η προκλητικότατη πρόταση της εισαγγελέως ουσιαστικά βγάζει λάδι τους παιδοβιαστές και εμμέσως πλην σαφώς στοχοποιεί το ίδιο το θύμα αλλά και όλα τα θύματα τα οποία τολμούν να ανοίξουν το στόμα τους και να καταγγείλουν τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές. Όταν εις εκ των δικηγόρων των κατηγορουμένων υποστηρίζει ότι «Προκύπτει δυστυχώς ότι είχε επιλέξει (σ.σ. η 12χρονη) μια συγκεκριμένη στάση ζωής για να επιβιώσει», τότε πραγματικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το πού πάει το πράγμα. Στο τέλος θα βρεθεί κατηγορούμενο το ίδιο το 12χρονο κορίτσι. Θέλουν να μας πουν δηλαδή ότι 12χρονα παιδιά έχουν την ωριμότητα της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης; Δεν φταίνε οι βιαστές αλλά τα θύματα.
Την ίδια ώρα κυκλοφορούν ελεύθεροι καταδικασμένοι βιαστές, αλλά 20χρονα παιδιά απειλούνται με φυλάκιση επειδή άναψαν καπνογόνα σε μια ταράτσα δίπλα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, για να πανηγυρίσουν τη νίκη της ομάδας τους. Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Έτσι αντιλαμβάνονται την απονομή της δικαιοσύνης οι λειτουργοί της;
Την ώρα που ο Γιώργος Λάνθιμος μάς έκανε υπερήφανους για τα 4 βραβεία Όσκαρ που απέσπασε για την ταινία του Poor Things στο Χόλιγουντ, στη χώρα μας θα έπρεπε να μοιράζουμε άλλα όσκαρ: της αναλγησίας, της υποκρισίας και της κοροϊδίας. Οι υποψήφιοι κυκλοφορούν μέσα και πέριξ της Βουλής…