Για πόσο καιρό η κλιματική κρίση θα αντιμετωπίζεται μόνο με λεφτά;
Λίγο μετά τη χθεσινή βροχή, βρεθήκαμε για μια επαγγελματική συζήτηση σε ένα καφενείο της ενδοχώρας. Ο καιρός είχε ηρεμήσει και μια μικρή λιακάδα είχε κάνει τον καφέ επιβεβλημένο. Οι ξύλινες καρέκλες μπορεί να μην ήταν και τόσο άνετες, όμως το σκηνικό του φθινοπώρου είναι πάντα όμορφο.
Ξαφνικά, αρχίζω να νιώθω την καρέκλα να κουνάει λίγο. Σκέφτομαι πως μάλλον είναι παλιά και όχι τόσο σταθερή. Την κοιτώ όμως και συμπεραίνω πως ούτε η παλαιότητα της, ούτε τα κιλά μου, είναι ικανά για να την κάνουν να συμπεριφέρεται έτσι. Σε μια δεύτερη σκέψη, θεωρώ πως με τόσα καθημερινά χιλιόμετρα στο αυτοκίνητο και με τόσο έντονη σεισμική δραστηριότητα, μου έχει μείνει «κουσούρι» κι όπου κι αν κάτσω νομίζω πως κουνάει η γη.
Πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου βλέπω κάποιους τουρίστες έντρομους να τρέχουν από τα απέναντι μαγαζιά ! Σεισμός φωνάζουν οι κάτοικοι του χωριού, που βγαίνουν έξω από τα καταστήματα τους. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και το ανακοινωθέν είχε βγει… 6.3 !
– «Τι λέτε μωρέ ; 6.3 ; Αυτές τις βλακείες πάλι τις γράφουν στα ίντερνετ; Αφού πάνω από 6 δεν έχουμε εδώ πέρα…». Είπαν οι «καφενόβιοοι σεισμολόγοι» με πρώτο τον πρόεδρο της ομήγυρης. Πολύ σύντομα είχαν κατανοήσει πως οι «βλακείες των ίντερνετ» ήταν η επιβεβαίωση της πραγματικότητας.
Μέσα μου άρχισα να ανησυχώ. Όχι τόσο για το σεισμό. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, οι φυσικές καταστροφές δεν με τρόμαζαν. Παράλογο; Ενδεχομένως. Ίσως και κουτό. Πάντως στα όσα χρόνια ζω, δεν φοβήθηκα ποτέ τη φύση κι ας έχει δείξει τα δόντια της τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια.
Θυμήθηκα όμως την περυσινή χρονιά. Θυμήθηκα τους φίλους και τα ξαδέρφια μου, που σε ένα βράδυ έχαναν το βιος τους όλο από τις καταστροφικές πλημμύρες. Θυμήθηκα τους γνωστούς που με βάρδιες έβγαζαν τις λάσπες από το σπίτι των «συμπεθέρων» κι ακόμα τα λασπωμένα αμάξια μπροστά από το εκκλησάκι του Άη Γιάννη, που μένουν ακόμα εκεί για να θυμίζουν την καταστροφή.
Μέσα μου αυτό τον Οκτώβρη τον φοβόμουν. Πίστευα πως η «κλιματική αλλαγή» ή όπως αλλιώς λέγονται τα φαινόμενα, είναι ένας τρόπος της φύσης να επιστρέψει συμπεριφορές. Δεν ήξερα τι θα ερχόταν. Ήλπιζα απλώς να μην έρθει. Όμως τώρα, σκέφτομαι αλλιώς. Πλημμύρες πέρυσι. Πλημμύρες και καταστροφές πριν δύο χρόνια. Σεισμοί φέτος. Αν πιάσουμε την Κρήτη. Γιατί αν δούμε την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Η «κλιματική κρίση» έχει έρθει για να μείνει όπως όλα δείχνουν. Το θέμα είναι: για πόσο καιρό η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα την αντιμετωπίζει μόνο με βοηθήματα και λεφτά; Μήπως έχει έρθει η ώρα μιας πραγματικής αλλαγής;