Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας αστυνομικός από τα Χανιά, που ήταν «χαρισματικός», όπως πίστευε το «ποίμνιό» του. Σε αυτό το «ποίμνιο» ο «χαρισματικός» αστυνομικός έλεγε αυτό που ήθελε το κοινό του να ακούσει…
Ένα από αυτά που τους έλεγε είναι ότι γνωστός πολιτικός (πρώτης γραμμής) ήταν ο νονός του. Και το «ποίμνιο» τον ακολουθούσε, αλλά ζητούσε και χάρες.
Ένας άλλος αστυνομικός, από το Ηράκλειο – και η καταγωγή δεν παίζει καμία σημασία- αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν τόσα… «χαρίσματα» συγκεντρωμένα σε έναν άνθρωπο. Μέχρι που το έψαξε. Τηλεφώνησε εκεί που έπρεπε να τηλεφωνήσει για να μάθει μόνο ένα όνομα, αυτό του νονού. Και φυσικά η απάντηση επιβεβαίωσε την αμφιβολία που είχε και η οποία τον οδήγησε να ερευνήσει τα της βάπτισης του «χαρισματικού».